ತೆಲಂಗಾಣದ ಪಶು ವೈದ್ಯೆಯ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದವರು ಪೊಲೀಸರ ಬಂಧನದ ಬಳಿಕ ಎನ್‌ ಕೌಂಟರ್‌ ಆದರೋ ಅಥವಾ ಇಲ್ಲವೋ ಎನ್ನುವುದು ಎಂದೂ ತಿಳಿಯದು. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತಂತೂ ಸತ್ಯ. ಅವರು ಎಷ್ಟೇ ಜನರಿದ್ದರೂ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕಾಲುಕಸ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವವರೇ ಆಗಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಸಾಕು, ಹೈದ್ರಾಬಾದ್‌ನಿಂದ 1100 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಠಾಣೆಯ ಟಿಕ್ರಾ ಎಂಬಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಘಟನೆಯಿದು.
ಈ ಗ್ರಾಮದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಸುಧೀರ್‌ ಪಟೇಲ್ ತನ್ನ ಮಗನ ಮದುವೆಗೆಂದು ನರ್ತಕಿಯರ ಒಂದು ತಂಡ ಕರೆಸಿದ್ದ. ಇಲ್ಲಿ ಏಳು ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ, ಮದುವೆಯಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ನರ್ತಕಿಯರಿಗೆ ಬರಲು ಅವಕಾಶವನ್ನಾದರೂ ಏಕೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ? ತಾಯಂದಿರು, ಅಜ್ಜಿಯರು, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರು ಈ ನೃತ್ಯ ಬೇಕೇ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಾರದೇಕೆ? ಎರಡನೇ ವಿಷಯ, ನೃತ್ಯದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ 45-50 ವರ್ಷದವರು ಏಕೆ ಮಜ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ? ಅದಕ್ಕೆ ಜೈ ಎಂದು ಘೋಷಣೆ ಕೂಗುತ್ತಾ ಮರ್ಯಾದೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿಯುವವರು ಎಲ್ಲರೆದುರು ತಮ್ಮ ಕಾಮುಕತೆಯನ್ನು ಏಕೆ ಜಗಜ್ಜಾಹೀರುಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ? ಮದುವೆಯಂತಹ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಅಶ್ಲೀಲತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ನೃತ್ಯ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವುದಾದರೂ ಏಕೆ?
ಮೂರನೇ ಸಂಗತಿ, ಇಂತಹ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಜನರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಂದೂಕುಗಳು ಏಕೆ ಇರುತ್ತವೆ? ಯಾವ ಸಮಾಜ ಬಂದೂಕಿನ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ಮಾಡುತ್ತಿದೆಯೋ, ಅಲ್ಲಿ ಕಾನೂನಿನ ಅಗತ್ಯವಾದರೂ ಏನಿದೆ? ನಗರದ ನಾಗರಿಕರು ಈ ವಾಸ್ತವ್ಯ ಸತ್ಯದಿಂದ ದೂರ ಉಳಿದು ಹಣದ ಬಲವಿದ್ದರೆ ಅದೆಲ್ಲ ಸರಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಮಾನಸಿಕತೆ ಯಾವುದೇ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಛೇಡಿಸಲು, ಬಲಾತ್ಕಾರ ಮಾಡಲು ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತದೆ.
ನಾಲ್ಕನೆಯದು, ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈಗೊಂಬೆ ಎಂದು ಏಕೆ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಇದರಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ನೃತ್ಯಗಾರ್ತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಆಕೆಗೆ ನೃತ್ಯ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸುವುದಾಗಿ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದ. ಆ ಬಳಿಕ ಯಾರದೊ ಪ್ರಚೋದನೆಯಿಂದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಆಕೆಯ ಮೇಲೆ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿಯೇಬಿಟ್ಟ. ಅದು ಆಕೆಯ ದಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ತಗುಲಿತು. ಈಗ ಆಕೆ ಜೀವನವಿಡೀ ಅಂಗವಿಕಲಳಾಗಿಯೇ ಜೀವನ ನಡೆಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ.
ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ತೆರನಾದ ನೃತ್ಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಮದುವೆ, ಮಗು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ, ರಾಮಕಥಾ ನಡೆಯುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಯಾರಾದರೂ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಸಪ್ನಾ ಚೌಧರಿ ಇದೇ ತೆರನಾದ ನೃತ್ಯದಿಂದ ಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದು, ಬಿಜೆಪಿಯಲ್ಲೂ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ.
ನರ್ತಿಸುವುದು, ಅಶ್ಲೀಲತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ನೃತ್ಯ ಮಾಡುವುದು, ಹಣ ಗಳಿಸುವುದು ಮಹಿಳೆಯರ ಹಕ್ಕು. ಆದರೆ ನೈತಿಕತೆಯ ಡಂಗುರನ್ನು ಬೇರೆಯವರು ಬಾರಿಸುವುದಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಈ ತೆರನಾದ ಚಟುವಟಿಕೆ ಇರುತ್ತೋ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮಹಿಳೆ ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನ ಹಾಗೆಯೇ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಾಳೆ. ಭಾರತ ಅಥವಾ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಆಗಿರಬಹುದು. ಈ ಕಾಮ ಲೋಲುಪ್ತ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಇಚ್ಛೆಯನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಪುರುಷರು ಗುಲಾಮರಂತೆ ಇರಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಈಗಲೂ ತಮ್ಮ ಕೌಶಲದ ಬಲದಿಂದಲ್ಲ, ದೇಹದ ಬಲದಿಂದ ಮಾಡುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರ ಇದೇ ಸಮಾಜದ ಕೊಡುಗೆ.
