ತಿಳಿಗೇಡಿ ಮನಸ್ಸು

ಕಥೆ  –  ವಸಂತಮಾಲಿನಿ 

ನಿಶಾ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಂದಿನಿಂದ ಹೂಗಿಡಗಳ ನಡುವೆಯೇ ಕಾಲ ಕಾಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಹೂಗಳ ಸೊಗಸು, ಅವುಗಳ ನವಿರಾದ ಪರಿಮಳ ಅವಳ ಮೈಮರೆಸಿದ್ದವು. ಆ ಪ್ರಕೃತಿ ಸೌಂದರ್ಯದಲ್ಲಿ  ಒಂದಾಗಲು ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಮಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಿತು.

“ನಿಶಾ,” ಭಾವನಾಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳು ತನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿ ವಾಸ್ತವ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಇಳಿದಳು. ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಹೋಗುನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಶರ್ಮಿಳಾ ಮತ್ತು ನರೇಂದ್ರ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನಿಶಾ ಓಡುತ್ತಾ ಹೋಗಿ ಅವರನ್ನು ಕೂಡಿಕೊಂಡಳು.

ನಿಶಾ ಹತ್ತಿರ ಬಂದೊಡನೆ ಶರ್ಮಿಳಾ ಹೇಳಿದಳು, “ಬಹಳ ಹೊತ್ತಾಗಿದೆ…. ಈಗ ಹೋಗೋಣ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗನೆ ಪಹ್‌ಗಾಮ್ ಗೆ ಹೊರಡಬೇಕಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ರೆಸ್ಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ.”

“ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಮಗುವಿನ ಹಾಗೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಓಡುತ್ತಾ ಇದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿದೆ,” ನರೇಂದ್ರ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದ.

ಆ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿ ನಿಶಾ ನಾಚಿದಳು. ಅವಳು ತನ್ನಲ್ಲೇ ಅದೆಷ್ಟು ಮೈಮರೆತಿದ್ದಳೆಂದರೆ ಪತಿ ಪ್ರಸನ್ನ ಮತ್ತು ಅವನ ಗೆಳೆಯರ ಇರುವನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಆ ಸುಂದರ ಪರ್ವತ ಶ್ರೇಣಿಯು ಅವಳ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದವು.

ಕಾಶ್ಮೀರದ ಸೌಂದರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಶಾ ಬಹಳಷ್ಟು ಕೇಳಿದ್ದಳು, ಮ್ಯಾಗಝೀನ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದಳು. ಸಿನಿಮಾಗಳ ನಾಯಕ ನಾಯಕಿಯರು ಲವ್ ಸಾಂಗ್‌ಹಾಡುತ್ತಾ, ಹಿಮಾಮೃತವಾದ ಬೆಟ್ಟ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾ ಸಾಗುವುದನ್ನು ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ನೋಡಿದ್ದಳು. ಹಾಗೇ ಕಲ್ಪನಾ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸಿದಳು.

ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಇಷ್ಟು ದೂರದ ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕೆ ತಾನು ಎಂದಾದರೂ ಬರಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಅವಳಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹಿಮಚ್ಛಾದಿತ ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪಕ್ಷಿಯಂತೆ ವಿಹರಿಸುವೆನೆಂದು ಅವಳು ಕನಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಭಾವಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳ ಕಾಲದ ನಂತರ ಅವಳು ಸಂತೋಷವನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದಳು.

ಸಂಜೆಯಿಂದಲೇ ಮಳೆ ಜಿನುಗುತ್ತಿತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆಗೆ ಚಳಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗತೊಡಗಿತು. ಹೋಟೆಲ್‌ ರೂಮಿನ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಶಾಳಿಗೆ ನಿದ್ರೆ ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆಯಾಡ ತೊಡಗಿತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ  ಪ್ರಸನ್ನ ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದ. ನಿಶಾ ಗಡಿಯಾರದತ್ತ ನೋಡಿದಳು. ಆಗಲೇ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಸಮಯ ಸರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸೋಜಿಗದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ದಿನವೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಾಡಿದ್ದರೂ ಸಹ ಆಯಾಸದ ಕುರುಹೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ನಿದ್ರೆ ಬಾರದೆ ಮಲಗಿದ್ದಂತೆ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ 2 ನೀಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳ ಚಿತ್ರ ಅವಳ ಮುಂದೆ ಮೂಡಿತು. ಸರೋವರದ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣವುಳ್ಳ ರಶೀದನ ಕಣ್ಣುಗಳು….. ಕಳೆದ 2 ದಿನಗಳಿಂದ ರಶೀದ್‌ ಇವರಿಗೆ ಡ್ರೈವರ್‌ ಮತ್ತು ಗೈಡ್‌ಆಗಿದ್ದನು. ಇವರೆಲ್ಲ ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ತಲುಪಿದ  ದಿನವೇ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಾಡಲು ಪ್ರಸನ್ನ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಯೊಂದನ್ನು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿದ್ದನು. ವಿದೇಶಿಯ ತೊಗಲು ಬಣ್ಣದ ಡ್ರೈವರ್‌ ರಶೀದ್‌ ಮೃದು ಸ್ವಭಾವದವನಾಗಿದ್ದನು. ಅವನು ಹೋಟೆಲ್‌ಸಮೀಪದಲ್ಲೇ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಇವರಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗಿತ್ತು. ಕರೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದ.

2  ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ರಶೀದ್‌ ಅವರಿಗೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪ್ರೇಕ್ಷಣೀಯ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತೋರಿಸಿದನು. ನಿಶಾ ಆ ಸ್ಥಳಗಳ ಬಗೆಗಿನ ವಿವರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತನ್ನ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಡೈರಿ ಬರೆಯುವ ಹವ್ಯಾಸವಿತ್ತು. ಅವಳ ಸಿಹಿ ಕಹಿ ಅನುಭವಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಆ ಡೈರಿ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಿಶಾ ಕೊಂಚ ವಾಚಾಳಿಯಾದುದರಿಂದ ರಶೀದನೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತನಾಡ ಬಲ್ಲವಳಾಗಿದ್ದಳು. ಉಳಿದವರಿಗೆ ಭಾಷೆಯ ತೊಂದರೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ಸ್ಛುಟವಾಗಿ ಹಿಂದಿ ಬಲ್ಲ ನಿಶಾಳೇ ದುಭಾಷಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೂ ಸುಮಾರು ಒಂದೇ ವಯಸ್ಸಿನವರಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ ಇಬ್ಬರ ಮನೋಧರ್ಮ ಒಂದೇ ಬಗೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಡ್ರೈವರ್‌ನ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದ ನಿಶಾ, ಮುಂದೆ ನೋಡಿದಾಗ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮತ್ತು ರಶೀದನ ದೃಷ್ಟಿಗಳು ಸೇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಲಜ್ಜೆಯಿಂದ ಅವಳು ತಲೆ ಬಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ರಶೀದನೂ ಕೂಡ ಸಂಕೋಚಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನೊಂದಿಗೆ ಆಡಿದ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಅವನು ವಿದ್ಯಾವಂತನೆಂದೂ, ಯಾವುದಾದರೂ ಉತ್ತಮ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವನೆಂದೂ ತಿಳಿದುಬಂದಿತ್ತು. ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅವನ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದ್ದು, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅವನು ಹಣ ಕೂಡಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಸರಳ ಮಾತು, ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳು ನಿಶಾಳಿಗೆ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಕರುಣೆಯುಂಟು ಮಾಡಿದ್ದವು, ಒಂದು ಸ್ನೇಹಪೂರಿತ ಭಾವನೆಯೂ ಅವಳಿಗಿತ್ತು.

ಪ್ರಸನ್ನ ಮತ್ತು ನಿಶಾರ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಪದವಿ ಪಡೆದ ನಂತರ ಮ್ಯಾನೇಜ್‌ಮೆಂಟ್‌ ಕೋರ್ಸ್‌ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಿಶಾ, ತನ್ನದೇ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಗುರುತನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ನಡುವೆ ಒಂದು ಸಮೃದ್ಧ ಬಿಸ್‌ನೆಸ್‌ಪರಿವಾರದಿಂದ ಮದುವೆಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಬಂದಾಗ ಮನೆಯವರಿಗೆಲ್ಲ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು.

ಕೋರ್ಸ್‌ಮುಗಿಸಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ತನ್ನ ಯೋಗ್ಯತೆಯನ್ನು ಪ್ರಮಾಣಪಡಿಸಬೇಕೆಂದಿದ್ದ ನಿಶಾ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದಳು. ಆದರೆ ತಂದೆಯ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ನೆಪ, ಅದಕ್ಕೆ ತಾಯಿಯ ಬೆಂಬಲ, ಸೋದರನ ಒತ್ತಾಯ, ಎಲ್ಲವೂ ಅವಳ ಕನಸನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿದವು. ದೊಡ್ಡ ಶ್ರೀಮಂತರ ಮನೆ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ಉದ್ಯೋಗ ಏಕೆ ಬೇಕು, ಕುಟುಂಬದ ಮ್ಯಾನೇಜ್‌ಮೆಂಟ್‌ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು ಎಂದು ಉಪದೇಶಿಸಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿದರು.

ಮದುವೆಯ ನಂತರ ಪತಿಪತ್ನಿಯರ ವಿರುದ್ಧ ಸ್ವಭಾವಗಳು ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಗೋಡೆಯಾಗಿ ನಿಂತಿತು. ಆ ಗೋಡೆಯನ್ನು ಒಡೆಯಲು ನಿಶಾಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಪತ್ನಿಯ ಮನಸ್ಸು ನೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಪ್ರಸನ್ನನಿಗೆ ಅರಿವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಆ ನೊಂದ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಅವನ ಪ್ರೀತಿಯ ಲೇಪನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕುಟುಂಬದ ಏಕಮಾತ್ರ ಪುತ್ರನಾದ ಅವನು ತಂದೆಯ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಭುಜ ಕೊಟ್ಟು ನಿಂತಿದ್ದ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟರೆ ರಾತ್ರಿಯೇ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಿದ್ದುದು.

ದಾಂಪತ್ಯ ಬಂಧನದಲ್ಲಿ ಬಿಗಿಯಲ್ಪಟ್ಟು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಿಶಾ ಮತ್ತು ಪ್ರಸನ್ನ, ನದಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಾಗುವ 2 ದಡಗಳಂತಿದ್ದರು. ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆದರೂ ಎಂದೂ ಒಂದಾಗಲಾರದ ರೀತಿ. ಪ್ರಸನ್ನನಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ವ್ಯವಹಾರ ಮತ್ತು ಧನ ಸಂಪಾದನೆಯೇ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದ್ದವು. ಪತ್ನಿಗಾಗಿ ಕೊಂಚ ಸಮಯ ನೀಡಬೇಕೆಂಬ ಅರಿವು ಅವನಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಶಾಳಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಣದ ಮಹತ್ವವೇನು ಎಂದು ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಣವೇ ಎಲ್ಲ ಅಲ್ಲ ಎಂಬ ತಿಳಿವು ಇತ್ತು. ಅವರಿಬ್ಬರು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಾದಾಗಲೂ ಆ ಮಿಲನ ಒಣಗಿದ ಮರಳಿನ ಮೇಲಿನ ನೀರ ಹನಿಯಂತಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಮೇಲ್ಭಾಗವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಒಂದಿಷ್ಟು ಒದ್ದೆ ಮಾಡಿ, ಒಳಭಾಗಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಮಾತಿನ ಮಲ್ಲಿ ನಿಶಾ ಮದುವೆಯ ನಂತರ ಉತ್ಸಾಹರಹಿತಳಾದಳು. ವ್ಯವಹಾರ ಮಗ್ನನಾದ ಪ್ರಸನ್ನ ಪತ್ನಿಯೊಡನೆ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುವ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನೇ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಇತರೆ ಪುರುಷರಂತೆ ಪತ್ನಿಯ ಮೇಲೆ ಜೋರು ಮಾಡುವ ಸ್ವಭಾವ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಮಾತೂ ಇಲ್ಲ, ಮುನಿಸೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇತ್ತು. ಸಾಧಾರಣ ದಂಪತಿಗಳಂತೆ 2 ಹೃದಯಗಳು ಪರಸ್ಪರರಿಗಾಗಿ ಮಿಡಿಯುವ ಮಾತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಪ್ರಸನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಸ್ನೇಹಿತರು. ನರೇಂದ್ರನಿಗೆ ಗೆಳೆಯನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅವನು ಪ್ರಸನ್ನನಿಗೆ ಪತ್ನಿಯೊಡನೆ ಕೆಲವು ದಿನ ಮನೆಯಿಂದ ದೂರ ಹೋಗಿ ಸುತ್ತಾಡಿ ಬರುವಂತೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದ.

ನಿಶಾಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬಲವಂತದ ಮದುವೆಯು ಜಿಗುಪ್ಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿತ್ತು. ತನ್ನನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಂತೆ, ತನಗೆ ಸರಿಜೋಡಿಯಲ್ಲದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಪ್ರಸನ್ನನೂ ದೋಷಿಯೆಂದೇ ಅವಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಮನೆಯವರ ಮೇಲಿನ ಪ್ರತೀಕಾರವನ್ನು ತನ್ನ ಮದುವೆಯ ಮೇಲೆ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತೊಡಗಿದಳು. ತಾನು ಈ ಮದುವೆಯಿಂದ ಸಂತೋಷವಾಗಿಲ್ಲವೆಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿಸ ಬಯಸಿದಳು. ಹೀಗಾಗಿ ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಅಂತರವನ್ನು ದೂರಗೊಳಿಸಲು ಅವಳು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಮದುವೆಯ ನಂತರ ವ್ಯವಹಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಸನ್ನ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಹೊರಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಿಲ್ಲ. ನಿಶಾ ಸಹ ಆ ಬಗ್ಗೆ  ಆಸಕ್ತಿ ತೋರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವರ ಹನಿಮೂನ್‌ ಪ್ರವಾಸ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ತಾವಿಬ್ಬರೇ ಹೋದರೆ ಬೇಸರ ಆಗುವುದೆಂದು ನಿಶಾಳಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ನರೇಂದ್ರ ತಮ್ಮ ಹಿತೈಷಿ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾರನ್ನೂ ಜೊತೆಗೆ ಬರುವಂತೆ ಆಗ್ರಹಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಜಾಗದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚಿಸಿ ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದರು.

ರಾತ್ರಿಯ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ  ಹೌಸ್‌ಬೋಟ್‌ಗಳಿಂದ ಹೊರಟ ಬೆಳಕು ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ರತ್ನದಂತೆ ಹೊಳೆಯುವ ಸರೋವರ ಮತ್ತೂ ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಾ, ಮರೆಯಾಗುತ್ತಾ ಲಕಲಕಿಸುವ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಬೆಳಕನ್ನು ನಿಶಾ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಎಲ್ಲೆಡೆ ನಳನಳಿಸುವ ಪ್ರಕೃತಿ ಸೌಂದರ್ಯ ಅವಳ ಮನದ ತಂತಿಯನ್ನು ಮೀಟಿ ಮಧುರ ಗಾನವನ್ನು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಪತಿಯ ಸಾಮೀಪ್ಯವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಮನದಾಳದ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳಿಗಾಗಿ ಕಾತರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ತಾನೇ ಮುಂದಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ ಪ್ರೀತಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಅವಳ ಅಹಂ ಅಡ್ಡ ಬರುತ್ತಿತ್ತು.

ನಿಶಾ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾ ಗೆಳತಿಯರಾಗಿದ್ದರೂ, ಮನದಾಳದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಆಳವಾದ ಸ್ನೇಹ ಅವರದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೂ ನಿಶಾ ಒಂಟಿತನದಿಂದ ಬೇಸತ್ತಳು.

ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಒಬ್ಬಳೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಿಶಾ, ಎದ್ದು ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಹೋದಳು. ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಸನ್ನ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನರೇಂದ್ರನೊಡನೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮ್ಯಾಗಝೀನ್‌ನೋಡತೊಡಗಿದಳು. ಆಮೇಲೆ ದೀಪ ಆರಿಸಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿದಳು. ಕಣ್ಣೀರಿನಿಂದ ದಿಂಬು ಒದ್ದೆಯಾಯಿತು. ಇಂದೂ ನಿದ್ರೆ ದೂರಾಗಿತ್ತು.

ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸುತ್ತಾಡಲು ಹೊರಟರು. ರಶೀದ್‌ ಎಂದಿನಂತೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಂದನು. ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಬೆಟ್ಟದ ಬುಡಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದ. ಆ ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಕಾಲುನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತುವುದು ಅವರ ಅಂದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಾಗಿತ್ತು. ನಿಶಾ ನೆಗೆಯುತ್ತಾ, ಕುಣಿಯುತ್ತಾ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿಯಂತೆ ವೇಗವಾಗಿ ಹತ್ತಿ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದಳು. ವಿಜಯೀ ಭಾವದಿಂದ ಬೆಟ್ಟದ ಇಳಿಜಾರಿನ ಕಡೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಜೊತೆಯವರೆಲ್ಲ ಆಮೆ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೇಲೇರುತ್ತಿದ್ದರು. ದಟ್ಟವಾದ ಕಾಡಿನಿಂದ ಸುತ್ತುವರಿದಿದ್ದ ಆ ಚಿಕ್ಕ ಬೆಟ್ಟದ ಸೌಂದರ್ಯ ಮನಸೆಳೆಯುಂತಿತ್ತು.

“ನೀವು ಬಹಳ ವೇಗವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತೀರಿ ಮೇಡಮ್ ಜೀ,” ಅವಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತಿ ಬಂದ ರಶೀದ್‌ ಹೇಳಿದ. ನಗರವಾಸಿಯಾದ ಆ ಯುವತಿಯು ಅಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಟ್ಟದ ದಾರಿಯನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಿದ ಪರಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಅವನು ಚಕಿತನಾಗಿದ್ದನು.

ನಿಶಾ ತನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಆಡಿಸುತ್ತಾ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ದೀರ್ಘ ಶ್ವಾಸ ಎಳೆದುಕೊಂಡಳು. ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶದ ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯದ ಮರಗಳ ಸುವಾಸನೆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹರಡಿತ್ತು.“ರಶೀದ್‌, ನೀನು ಎಂತಹ ಸುಂದರವಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ!” ನಿಶಾ ಮುಗ್ಧ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಳು.

ರಶೀದ್‌ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದ. ಇದುವರೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಟೂರಿಸ್ಟ್ ಅವನೊಡನೆ ಇಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಶಾ ಅವನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ರಶೀದನಿಗೂ ಅವಳೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಲು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಉಳಿದವರೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೇಲೇರಿ ಬಂದರು. ಬೆಟ್ಟದ ದಾರಿಯಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಸನ್ನ, ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾ ಏದುಸಿರುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಯಾಸಗೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರಸನ್ನನು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತನು. ಅವನ ಅವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಂಡು ನಿಶಾಳಿಗೆ ನಗು ಬಂದಿತು. ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸದಾ ತೊಡಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಸನ್ನ ತನ್ನ ಬಾಡಿ ಫಿಟ್‌ನೆಸ್‌ಗಾಗಿ ಏನನ್ನೂ  ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ನರೇಂದ್ರ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲರ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯತೊಡಗಿದ. ಅವರೆಲ್ಲ ದಣಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಸುತ್ತಲು ರಮಣೀಯ ನೋಟವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡವು. ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲೇ ತುಂತರು ಮಳೆ ಹನಿಯತೊಡಗಿತು. ಮಳೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಲ್ಲರೂ ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಓಡಿದರು.

ಮಳೆ ನಿಲ್ಲುವ ಸೂಚನೆಯೇ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಇಳಿಜಾರಿನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಅವರು ಕುದುರೆಗಳನ್ನು ಬಾಡಿಗೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯೂ ಚಿಗರೆಯಂತೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ ನಿಶಾ, ಕುದುರೆ ಹತ್ತಲು ಹೆದರಿದಳು. ಅದು ಅವಳ ಮೊದಲ ಕುದುರೆ ಸವಾರಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಎಲ್ಲರೂ ಹೊರಟ ಮೇಲೂ ನಿಶಾ ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ರಶೀದನು ಅವಳಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿ ತಾನೇ ಆ ಕುದುರೆಯ ಲಗಾಮು ಹಿಡಿದು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯತೊಡಗಿದ. ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಮುಂದೆ ಹೋದುದರಿಂದ ಅವನು ಕುದುರೆಯನ್ನು ಕೊಂಚ ವೇಗವಾಗಿ ನಡೆಸಿದನು. “ರಶೀದ್‌, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೋಗು. ಹಾದಿ ಬಹಳ ಜಾರುತ್ತಿದೆ,” ನಿಶಾ ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದಳು. ಆ ಕಿರಿದಾದ ಕಾಲು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕುದುರೆ ಜಾರಿ ಬೀಳಿಸಬಹುದೆಂಬ ಭಯ ಅವಳಿಗೆ.

“ಹೆದರಬೇಡಿ ಮೇಡಮ್ ಜೀ, ನಿಮಗೇನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆದರೆ ನಾವು ಹಿಂದೆ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ,” ರಶೀದನಿಗೆ ದಿನ ಅಂತಹ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು.

ನಿಶಾಳ ಹೆದರಿಕೆ ನಿಜವಾಯಿತು. ಕುದುರೆಯು ಕೊಂಚ ಜಾರಿ ಅಲುಗಾಡಿತು. ನಿಶಾ ಆಯ ತಪ್ಪಿ ಕುದುರೆ ಬೆನ್ನಿನಿಂದ ಜಾರಿದಳು. ಅವಳ ಬಾಯಿಂದ ಒಂದು ಚೀತ್ಕಾರ ಹೊರಬಿದ್ದಿತು.

ರಶೀದ್‌ ಕೂಡಲೇ ಅವಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ. ಇಬ್ಬರೂ ಒದ್ದೆ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದರು. ನಿಶಾಳ ಕೂದಲು ಹರಡಿ ರಶೀದನ ಮುಖನ್ನು ಆವರಿಸಿತು. ಇಬ್ಬರ ಬಿಸಿಯುಸಿರು ಪರಸ್ಪರ ಬಡಿಯುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಅವರಿದ್ದರು. ರಶೀದನ ತೋಳುಗಳು ಅವಳನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದವು. ಅವನ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ ನಿಶಾಳಿಗೆ ವಿದ್ಯುತ್‌ತಂತಿ ತಗುಲಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.

ಆ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೂಡಿದಾಗ ನಿಶಾಳಿಗೆ ಮೈ ಮನದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬೆಂಕಿ ಹತ್ತಿದ ಅನುಭವವಾಯಿತು. ಅವಳ ಬಟ್ಟೆ ಒದ್ದೆಯಾಗಿ ಮೈಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಅವಳ ಮುಖ ಕೆಂಪಾಯಿತು. ಕಣ್ಣು ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಬಾಗಿದವು. ಅವಳು ಮೇಲೇಳೆಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಆ ಜಾರುವ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲಲು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಕೊಂಚ ಸಮಯ ಹಿಡಿಯಿತು. ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಮೌನವಾಗಿ ಸಾಗಿತು. ಆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅವರ ಸಹಜ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸಿತು. ನಿಶಾಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಹೋಟೆಲ್‌ತಲುಪಿದೆನೆಂದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಲಾಬಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಸನ್ನ, ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಚಿಂತೆಯಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಕಾಣಿಸಿತು.

ನಿಶಾಳನ್ನು ನೋಡಿದೊಡನೆ ಪ್ರಸನ್ನ ಅವಳ ಬಳಿಗೆ ಧಾವಿಸಿ ಬಂದ. ಅವಳ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಮಣ್ಣು ಮೆತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಕಳವಳಗೊಂಡ. ಅವಳು ಕುದುರೆಯಿಂದ ಜಾರಿ ಬಿದ್ದಳೆಂದು ತಿಳಿದ ಮೇಲಂತೂ ಎಲ್ಲರೂ ಮತ್ತಷ್ಟು ಆತಂಕಗೊಂಡರು. ತನಗೇನೂ ಪೆಟ್ಟಾಗಿಲ್ಲವೆಂದು ನಿಶಾ ಹೇಳಿದ ನಂತರವೇ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು.

ನಿಶಾ ಬಿಸಿ ನೀರಿನ ಶವರ್‌ ಕೆಳಗೆ ನಿಂತು ಕೂದಲಿಗೆ ಅಂಟಿದ್ದ ಮಣ್ಣನ್ನು ತೊಳೆಯತೊಡಗಿದಳು. ಹಾಗೆಯೇ  ಅದೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದಳೋ…. ಮನ ಅಂದಿನ ಘಟನೆಯನ್ನು  ನೆನೆದು ವಿಚಲಿತವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೆ ರಶೀದನ ಮುಖ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ತೋಳುಗಳ ಬಂಧನದ ಅನುಭವ ಇನ್ನೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇತ್ತು. ಇದೇಕೆ  ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೆಂದೂ ಹೀಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಸನ್ನನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಇಂತಹ ಅನುಭವ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಸನ್ನ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಸೂಪ್‌ ಆರ್ಡರ್‌ ಮಾಡಿದ. ಊಟವನ್ನೂ ರೂಮಿಗೇ ತರಿಸಿದ. ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಪ್ರಸನ್ನ, “ಅಪ್ಪ ಫೋನ್‌ಮಾಡಿದ್ದರು…. ನಾನು ನಾಳೆ ವಾಪಸ್‌ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ,” ಎಂದ.

“ಅದೇಕೆ? ನಾವು ಇನ್ನೂ 2 ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲವೇ?”

“ನಾನು ಮಾತ್ರ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಮುಖ್ಯವಾದ ಕೆಲಸ ಇದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಹೋಗಲೇಬೇಕು. ನಾಳೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ನಾವು ಶ್ರೀನಗರಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು. ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಫ್ಲೈಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.”

“ಇನ್ನೂ 2 ದಿನ ತಾನೇ….. ಆಮೇಲೆ ಹೋಗೋಣ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ,” ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆಂದು ಬಂದಾಗ ಪ್ರಸನ್ನ ಒಬ್ಬನೇ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಹೋಗುವುದು ನಿಶಾಳಿಗೆ ಬೇಸರವಾಯಿತು.“ಇಲ್ಲ ನಿಶಾ, ನಾನು ನಾಳೆ ಹೋಗದೆ ಇದ್ದರೆ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ನಷ್ಟವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಈ ಡೀಲ್‌ನಿಂದ ನಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಉಪಯೋಗವಿದೆ….. ನೀನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊ. ನಾನು ಹೋದರೆ ನೀನು ಒಂಟಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾ ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಇನ್ನೂ ಇದೆಯಲ್ಲ. ನೀವೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಾಡಿಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ,” ಪ್ರಸನ್ನ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ.

ಪ್ರಸನ್ನ ಉದಾರ ಸ್ವಭಾವದವನಾಗಿದ್ದ. ಅವನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದರೆ ನಿಶಾಳನ್ನು ತನ್ನೊಡನೆ ಹೊರಡುವಂತೆ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಿ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡತೊಡಗಿದ.

ನಾಲ್ಕಾರು ದಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಲೆಂದು ಬಂದಿರುವಾಗ, ತನ್ನನ್ನು ಒಂಟಿ ಮಾಡಿ ಅವನು ಹಿಂದಿರುಗಿ ಹೋಗುವುದು ನಿಶಾಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಸನ್ನನಿಗೆ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಇಲ್ಲದೆ ಆರಾಮವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಅವಳಿಗೆ ಬೇಸರವಾಯಿತು. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತಿರಲಾರದೆ ಶಾಲನ್ನು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಳು. ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿ ಮೈ ಕೊರೆಯಿಸಿತು. ಹೋಟೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ತಂಗಿದ್ದ ಪ್ರವಾಸಿಗರೆಲ್ಲ ದಿನದ ಸುತ್ತಾಟ ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಮುಂದಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೀರವತೆ ಹರಡಿತ್ತು.

ನಿಶಾ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆದಾಡಿದಳು. ಇನ್ನೊಂದು ತುದಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಹೋಟೆಲ್‌ನ ಗೇಟ್‌ನತ್ತ ಅವಳ ಗಮನ ಹರಿಯಿತು. ಅವರು ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಪಡೆದಿದ್ದ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಗೇಟ್‌ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಮಂದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆಕೃತಿ ನಿಂತಿರುವುದು ಕಂಡಿತು. ಅದು ರಶೀದ್‌ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೂ ಆ ಎರಡು ನೀಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅವಳು ಗುರುತಿಸಬಲ್ಲವಳಾಗಿದ್ದಳು. ಅವನು ಇತ್ತಲೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇವಳ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ಬೀಸಿ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ.

ನಿಶಾ ತಮ್ಮ ರೂಮಿನತ್ತ ಬಗ್ಗಿ ನೋಡಿದಳು. ಪ್ರಸನ್ನ ಟಿವಿ ನೋಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ. ನಿಶಾ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಳಿದು ಗೇಟ್‌ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ `ಏನು?’ ಎಂಬಂತೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಸಂಕೋಚವಿತ್ತು. ಎಂತಹ ಬುದ್ಧಿಗೇಡಿ ಅವಳು…! ರಶೀದನ ಒಂದು ಸನ್ನೆಗೆ ಓಡಿ ಬಂದಿದ್ದಳು.

ರಶೀದ್‌ಮುಂದೆ ಬಂದು, ತನ್ನ ಪ್ಯಾಂಟ್‌ನ ಕಿಸೆಯಿಂದ ಏನನ್ನೋ ಹೊರತೆಗೆದು ಅವಳ ಮುಂದೆ ಹಿಡಿದ.

ಹೋಟೆಲ್‌ ಗೇಟ್‌ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿದ್ದ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಿಶಾ ಅದೇನೆಂದು ನೋಡಿದಳು…. ಅದು ಅವಳ ಇಯರ್‌ ರಿಂಗ್‌. ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಕೈ ಕಿವಿಯನ್ನು ತಡಕಿತು. ಒಂದು ಓಲೆ ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಕುದುರೆಯಿಂದ ಜಾರಿದಾಗ ಅದು ಬಿದ್ದು ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಒಂದು ಸಾಧಾರಣ ಓಲೆಗಾಗಿ ರಶೀದ್‌ ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಏಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ? ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವನು ಮನೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಿಶಾ ಕತ್ತೆತ್ತಿ ಅವನತ್ತ ನೋಡಿದಳು. ಅವನು ಎವೆಯಿಕ್ಕದೆ ಇವಳನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

“ನೀನು ಇದನ್ನು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕೊಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ,” ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅವಳ ಧ್ವನಿ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಹೊರಬಂದಿತು.

“ನೀವು ಇದನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿರಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡೆ,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ರಶೀದ್‌ ವೇಗಾಗಿ ರಸ್ತೆ ದಾಟಿ ಹೊರಟುಹೋದ.

ಆ ರಾತ್ರಿಯೂ ನಿದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಅವಳೊಡನೆ ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಡತೊಡಗಿತು. ನಿಶಾ ತನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಸೈಡ್‌ ಲ್ಯಾಂಪ್‌ ಹತ್ತಿಸಿ ಡೈರಿಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದಳು. ಬಹಳ ಹೊತ್ತಿನವರೆಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದಳು. ಅವಳು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಅವಳನ್ನು ಮುತ್ತಿದವು….

ಮದುವೆಯಾದಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೆ ಪ್ರಸನ್ನನೊಡನೆ ಕಳೆದ ದಿನಗಳೆಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ ನೆನಪಾಗತೊಡಗಿದವು. ಅವಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ಪ್ರಸನ್ನ ಯಾವಾಗಲೂ ಗಮನವಿರಿಸಿದ್ದನು. ಆದರೆ ಅವಳು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸಮರ್ಪಣಾ ಭಾವದಿಂದಿರಲು ಅವಳ ಅಹಂ ಅಡ್ಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರಸನ್ನ ಎಂದೂ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರ ಚಲಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದಲೂ ಅವಳಿಗೇನೋ ಮುನಿಸು.

ನಿಶಾ ಪತಿಯೊಂದಿಗೆ ಎಂದೂ ತನ್ನ ಆಕಾಂಕ್ಷೆ ಅಭಿಲಾಷೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಬೇಸರವಿದೆ ಎಂದು ಅವನು ತಿಳಿಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಅದೇಕೋ ಇಂದು ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಸನ್ನನ ಬಗ್ಗೆ ಕೋಮಲ ಭಾವನೆಗಳು ಮೂಡತೊಡಗಿದವು…. ಇದುವರೆಗೆ ನಿಷ್ಠುರಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಮೃದವಾಗಿ ಮೈಕೊಡವಿ ಮೇಲೆದ್ದಿದೆ. ಒಣಗಿದ ಕೊಂಬೆಯಂತಿದ್ದ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಚಿಗುರು ಹೊರಬಂದಿದೆ ಅನಿಸಿತು.

ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಳಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಿಶಾ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದಲ್ಲಿ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದಳು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಪ್ರಸನ್ನ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಎದ್ದು ಲಗುಬಗನೆ ಸಿದ್ಧಳಾಗಿ ಬಂದು ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು. ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ವೇಗವಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು. ಸುಂದರ ಹಿಮಚ್ಭಾದಿತ ಪರ್ವತ ಹಿಂದೆ ಸರಿಯುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ನಿಶಾ ಮುಂಭಾಗಕ್ಕೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿದಾಗೆಲ್ಲ 2 ನೀಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದು ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲರೂ ಮೌನವಾಗಿದ್ದರು. ರೇಡಿಯೋನಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್‌ ಗಾನ ಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. `ಬಾನಿಗೊಂದು ಎಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲಿದೆ…. ನಿನ್ನಾಸೆಗೆಲ್ಲಿ ಕೊನೆ ಇದೆ…..’ ಗಾಯಕನ ಆಳವಾದ ಧ್ವನಿಯು ಹಾಡಿಗೆ ಜೀವ ತುಂಬಿತ್ತು. ರಶೀದ್‌ ಬೇಕೆಂದೇ ವಾಲ್ಯೂಮ್ ಏರಿಸಿದ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರ ಕಣ್ಣು ನೋಟ ಸಂಧಿಸಿತು. ಉಳಿದವರಿಗೆ ಇದರ ಪರಿವೆಯಿಲ್ಲ.

ನಿಶಾಳ ಮನಸ್ಸು ಕುಟುಕಿತು. ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಜಿಗುಪ್ಸೆಯಾಯಿತು. ಇದೀಗ ಪ್ರಸನ್ನ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳು ಅವಳು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿದ್ದಾಳೆ ಮತ್ತು ಆ 2 ದಿನಗಳೂ ರಶೀದನ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ  ಸುತ್ತಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ “ತಪ್ಪು…. ತಪ್ಪು” ಎಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ.

ಹಿಂದಿನ ಸಾಯಂಕಾಲ ನಡೆದ ಘಟನೆಯ ನೆನಪು ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ಭದ್ರವಾಗಿ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ರಾತ್ರಿ ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿದಾಗ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಗುರುತಿಸಿದ್ದಳು. ಇನ್ನೂ 2 ದಿನಗಳು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಬೆಂಕಿಗೆ ತುಪ್ಪ ಹೊಯ್ದಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಸನ್ನನ ಇರುವಿಕೆಯ ಅಗತ್ಯ ಅರಿವಾಗತೊಡಗಿತು. ತಾನು ಪ್ರಸನ್ನನ ಪತ್ನಿ, ಇತರರು ಯಾರೂ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಬೇರೇನೂ ಯೋಚಿಸುವಂತಿಲ್ಲ.

ಸಲ್ಲದ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲು ಅವಳು ತಲೆ ಕೊಡಹಿದಳು. `ಅವಳ ಮತ್ತು ಪ್ರಸನ್ನನ ನಡುವೆ ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಬೇರೆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಾಗಿ ಅವಳು ತಿಳಿಗೇಡಿಯಂತೆ ವರ್ತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ,’ ಎಂದು ಅವಳು ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು.

ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಏರ್‌ಪೋರ್ಟ್‌ಗೆ ತಲುಪಿತು. ಪ್ರಸನ್ನ ಡಿಕ್ಕಿಯಿಂದ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್‌ ಇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ನಿಶಾ ತನ್ನ ಸೂಟ್‌ಕೇಸ್‌ನ್ನೂ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿದಳು.

“ನಿನ್ನ ಸಾಮಾನನ್ನು ಏಕೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದೀಯ?” ಪ್ರಸನ್ನ ಚಕಿತನಾಗಿ ಕೇಳಿದ.

“ನಾನೂ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಟಿಕೆಟ್‌ ಸಿಗುವುದಲ್ಲವೇ?”

ನಿಶಾಳ ಈ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಕೇಳಿ ನರೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಳಾ ಬೆರಗಾದರು, `ಹಿಂದಿನ ದಿನದವರೆಗೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಇಲ್ಲೇ ಜಾಲಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತಾಡೋಣ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದವಳು ಈಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ.’

“ನಿಶಾಳಿಗೆ ಪತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ದಿನ ಇರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ…. ಈಗ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಇವರ ಗುಟ್ಟು….. ಒಳ್ಳೆ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದೀರಿ,” ನಿಶಾ ಮತ್ತು ಪ್ರಸನ್ನ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ಶರ್ಮಿಳಾ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದಳು.

ಪ್ರಸನ್ನನಿಗೂ ಇದೊಂದು ಮುದವೆನಿಸುವ ಆಶ್ಚರ್ಯ. `ನಿಜಕ್ಕೂ ನಿಶಾಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ  ಇಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ಇದೆಯೇ?’ ಫ್ಲೈಟ್‌ಗೆ ಸಮಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನರೇಂದ್ರ ಗೆಳೆಯನ ಕೈಕುಲುಕಿ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟ. ಶರ್ಮಿಳಾ ಇಬ್ಬರತ್ತ ಕೈ ಬೀಸಿದಳು.

ನಿಶಾ ತಾನು ಹಾಕಿದ್ದ ಸನ್‌ಗ್ಲಾಸ್‌ನ ಮೂಲಕ ನೋಡಿದಳು. ರಶೀದ್‌ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಇವರತ್ತಲೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಅವನ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಬೇಸರ, ನಿರಾಶೆ ಎಲ್ಲ ಗೋಚರಿಸಿದವು. ಆದರೆ ನಿಶಾಳ ಮನಸ್ಸು ಈಗ ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಏನನ್ನೋ ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಂಡು ರಶೀದ್‌ ನಿಂತಿದತ್ತ ನಡೆದಳು.“ನೀವು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೀರಾ? ನೀವು ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ?” ರಶೀದ್‌ನೊಂದ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ನುಡಿದನು.

ಅವನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡದೆ ನಿಶಾ ತನ್ನ ಹ್ಯಾಂಡ್‌ಬ್ಯಾಗ್‌ನಿಂದ ಒಂದು ಕವರ್‌ನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದಳು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ರಶೀದನೆಡೆಗೆ ಚಾಚಿದಳು. ರಶೀದ್‌ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ನೋಡಿದ.

“ನಿನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಗೆ, ಇದು ನನ್ನ ಕಡೆಯಿಂದ ಒಂದು ಉಡುಗೊರೆ.”

ರಶೀದ್‌ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂಜರಿದ. ನಿಶಾ ಅಧಿಕಾರಯುತವಾಗಿ ಕವರ್‌ನ್ನು ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದಳು.

ಕಡೆಯ ಬಾರಿಗೆ 2 ಜೋಡಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಭೇಟಿಯಾದವು. ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಮುಗುಳ್ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಇಬ್ಬರೂ ಬೀಳ್ಕೊಂಡರು.