ಜನವರಿ 1 ಹೊಸ ವರ್ಷ ಆರಂಭ. ಅದು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ದೊಡ್ಡವರಿಗೆ ಖುಷಿ ಆಚರಿಸುವ ಅವಕಾಶವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಜನವರಿ 1, 2022 ರಂದು ಉಡುಪಿಯ ಪದವಿಪೂರ್ವ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗಿಯರು ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸಿ ಬಂದಾಗ, ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲ್ ರುದ್ರಗೌಡ ಆ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಪಡೆದರು. ಉಡುಪಿಯ ಈ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗಿಯರು ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸುವುದನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹಕ್ಕು ಎಂದು ಹೇಳತೊಡಗಿದಾಗ, ಹಿಂದೂ ಮತಾಂಧರು ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕಡೆಯವರಿಗೆ ಭಗವಾ ಸ್ಕಾರ್ಫ್ ಧರಿಸಲು ಪ್ರಚೋದಿಸಿದರು.
ಅಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡ ಬೆಂಕಿ ಬೇರೆಡೆಯೂ ಪಸರಿಸಿತು. ಎರಡೂ ಧರ್ಮದವರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಹಠಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟುಬಿದ್ದರು. ಶಾಲಾ ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲರು ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಯುದ್ಧ ಮೈದಾನವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿರಿ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೇಳಿ ಬೇಸತ್ತರು. ಆದರೆ ಧರ್ಮದ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರು ಅವರ ಮಾತನ್ನೆಲ್ಲಿ ಆಲಿಸುತ್ತಾರೆ? ಒಂದೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ 3 ಗುಂಪುಗಳಾದವು. ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸಿದವರು, ಭಗವಾಧಾರಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮುಕ್ತ ತಲೆಯುಳ್ಳವರು. ಮೂರೂ ವರ್ಗದವರು ಪರಸ್ಪರರ ಮೇಲೆ ದೋಷಾರೋಪ ಹೊರಿಸತೊಡಗಿದರು. ಪರಸ್ಪರರ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಸ್ನೇಹ ಧರ್ಮದ ಬುಲ್ಡೋಜರ್‌ ನಡಿ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾಯಿತು.
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಧರ್ಮದ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಿಸುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಧರ್ಮದ ಮೊದಲ ಕೆಲಸವಾಗಿದೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬೇಕಿರುವುದು ಆಟ. ದೀಪಾವಳಿ ಆಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಈದ್‌, ಮಕ್ಕಳು ಬಯಸುವುದು ರುಚಿ ರುಚಿಯಾದ ಆಹಾರ. ಅವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬಗೆಯ ಆ್ಯಕ್ಟಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿಸಿ ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಯಾವುದೇ ಡ್ರೆಸ್‌ ಧರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಫಂಗಸ್‌ ಕ್ರಮೇಣ ಮೆದುಳಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದೂಷಿತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಯಾವ ದಿನಗಳು ಖುಷಿಯಿಂದ ಆಟ ಆಡಲು, ಓದಲು, ಟ್ರಕ್ಕಿಂಗ್ ಮಾಡಲು, ಪ್ರವಾಸ ಹೋಗಲು, ಸ್ನೇಹ ಮಾಡಲು ಇರುತ್ತವೆ, ಈಗ ಅವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಜೆಂಡಾಗಳನ್ನು ಪೂರ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ.
ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಓದಲು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿಲ್ಲ. ತಾಲಿಬಾನಿ ಆಫ್ಘಾನ್‌ ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಈವರೆಗೆ ಶಾಲೆಗಳೇ ತೆರೆದಿಲ್ಲ. ತಾಲಿಬಾನಿ ಮುಖಂಡರು ತಮ್ಮ ಪುತ್ರಿಯರನ್ನು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಖಾಸಗಿ ಮದರಸಾಗಳಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಾಗೂ ಆಧುನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯಲು ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕತಾರ್‌, ದುಬೈ, ಅಬುಧಾಬಿಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಹುಡುಗಿಯರು ತಲೆಯಿಂದ ಕಾಲಿನ ತನಕ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿ ಮುಚ್ಚಿದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಯಾಗಿ ಇರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆ.
ಈಗ ತಾಲಿಬಾನಿ ಯೋಚನೆ ಭಾರತದಲ್ಲೂ ರಫ್ತಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಖೇದದ ಸಂಗತಿ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸಿ ಶಾಲೆ ಕಾಲೇಜು ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡಬಾರದು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಹಣೆಗೆ ತಿಲಕ, ಕೊರಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಸ್‌ ನ ಲಾಕೆಟ್‌ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಉಂಗುರ ಧರಿಸಲು ಕೊಡಬಾರದು. ಶಾಲಾ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಮತಾಂಧ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು, ಇಲ್ಲಿ ಮತಾಂಧತೆಯ ಫಸಲು ಬೆಳೆಯಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡಬಾರದು.
ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹಕ್ಕು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಇದೆಯೆಂದರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ವಿರೋಧ ಉಂಟಾಗದಿರುವ ತನಕ. ಶಾಲೆ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಸೀಮಾರೇಖೆಯೊಳಗೆ ಕೇವಲ ತರ್ಕ ಹಾಗೂ ಸತ್ಯದ ಹಕ್ಕು ಇದೆ ಹೊರತು, ಸುಳ್ಳಿನ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿಂತ ಧರ್ಮಗಳದ್ದಲ್ಲ.
ಹುಡುಗಿಯರ ವರ್ತಮಾನ ಹಾಗೂ ಭವಿಷ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಆಡುವ ಹಕ್ಕು ಮುಸ್ಲಿಮರ ಹಿಜಾಬ್‌ ಗೂ ಇಲ್ಲ, ಹಿಂದೂಗಳ ಭಗವಾ ಸ್ಕಾರ್ಫ್ ಗೂ ಇಲ್ಲ.
ಭೇದಭಾವ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ
ಶಾಲಾ ಬಾಲಕಿಯರಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಪ್ರೌಢ ಮಹಿಳೆಯರು, ಇಸ್ಲಾಂ ಒಪ್ಪುವುದರ ಅರ್ಥ 21ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲೂ 8ನೇ ಶತಮಾನದ ಪೋಷಾಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒತ್ತು ಕೊಡಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ. ಭಾಜಪಾದ ಆಕ್ಷೇಪ ಕೇವಲ ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂರನ್ನು ಉದ್ರೇಕಿಸುವುದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ಹಿಜಾಬ್‌ ನ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಡೆಯೂ ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪು.
ಹಿಜಾಬ್‌ ಸೌಂದರ್ಯ ಹಾಗೂ ಡ್ರೆಸ್‌ ಸೆನ್ಸ್ ನ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದರೆ ಬೇರೆ ಮಾತು ಅಥವಾ ಹೆಲ್ಪ್ ಲೈನ್‌ ಹಾಗೆ ಅದರಿಂದ ಲಾಭವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಒಪ್ಪಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಸ್ಲಾಂ ಹೇಳುತ್ತದೆಂದು ಅದನ್ನು ಸಮವಸ್ತ್ರ ಧರಿಸುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಅದನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸುವುದು ತಪ್ಪು.
ಕರ್ನಾಟಕದ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸಿ ಬರಲು ಆಕ್ಷೇಪ ಎತ್ತುವುದು ತಪ್ಪೇನೂ ಅಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ತಿಲಕಕ್ಕೂ ಅನುಮತಿ ಇರಬಾರದು, ಬಿಂದಿಗೂ ಕೂಡ. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮ ಪ್ರದರ್ಶಿತಗೊಳಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಬೇಕು. ಫ್ರಾನ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ವರ್ಷಾನುವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಿಷಿದ್ಧವಿದೆ. ಅದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿರಾಳತೆಯ ಸಂಕೇತ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಮನೆಯವರು ಧರ್ಮದ ಆದೇಶವನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಹೇರುವಂತಿಲ್ಲ.
ವಿಪರ್ಯಾಸದ ಸಂಗತಿಯೇನೆಂದರೆ, ಈ ಹಿಜಾಬ್‌ ನ ವಿರೋಧ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರ ಕಡೆಯಿಂದ ಆಗದೆ, ಹಿಂದೂ ಮತಾಂಧರ ಕಡೆಯಿಂದ ಆಗುತ್ತಿರುವುದು, ಅವರು ಹಲವು ಬಗೆಯ ನೆಪ ಹೂಡಿ ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂರ ನಡುವಿನ ಕಂದಕವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಮೂಲಕ ನಾವು ಅವರನ್ನು ಹೇಗೆ ಹತೋಟಿಗೆ ತಂದೆವು ನೋಡಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅವರು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆಯೇ ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಹಿಂದೂಗಳ ಮುಂದೆ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಭೇದಭಾವದ ಭಾವನೆ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ. ನೀವು ಹಿಂದೂಮುಸ್ಲಿಂ ಗೋಡೆ ನಿರ್ಮಿಸಿದರೆ, ದಲಿತ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳ ಗೋಡೆ ಕೂಡ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಮುಂತಾದವರ ನಡುವೆಯೂ ಮೇಲು ಕೀಳು ಗೋತ್ರದ ಗೋಡೆಗಳು ಕೂಡ ರೂಪಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮುಂಬೈನ ಯಾವುದೇ ಹೌಸಿಂಗ್‌ ಸೊಸೈಟಿಗೆ ಹೋದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ ಹೆಸರುಗಳ ಪಟ್ಟಿ ನೋಡಿದರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಂದೇ ಕೋಮಿನವರ ಹೆಸರುಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.
ಲವ್ ಆದಾಗ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಕೇಳುವ ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಡುಗ ಅಥವಾ ಹುಡುಗಿಯ ಧರ್ಮ ಯಾವುದು? ಜಾತಿ, ಉಪಜಾತಿ ಮತ್ತು ಗೋತ್ರ ಯಾವುದೆಂದು? ಏನು ಓದಿದ್ದಾನೆ? ಎಷ್ಟು ಗಳಿಕೆಯಿದೆ, ತಾಯಿ ತಂದೆ ಹೇಗಿದ್ದಾರೆ? ವರ್ತನೆ ಹೇಗಿದೆ? ಮುಂತಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ನಂತರ ಬರುತ್ತವೆ.
ಹಿಜ
ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸಿ ಶಾಲೆ ಅಥವಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರುವ ಹುಡುಗಿಯರ ಮೇಲೆ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಮತಾಂಧ ಹಾಗೂ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದದ ಆರೋಪ ಬರುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಆರೋಪ ಹಿಂದೂ ಹುಡುಗರ ಮೇಲೂ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಜಾತಿಗನುಸಾರ ಕೆಂಪು ಅಥವಾ ಶ್ವೇತ ವರ್ಣದ ತಿಲಕ ಧರಿಸಿ ಬಂದಾಗ.
ಹುಡುಗಿಯರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೊಟ್ಟು ಧರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹಿಜಾಬ್‌ ಧರಿಸದೇ ಇದ್ದಾಗ ಧಾರ್ಮಿಕ ಗುರುತಿನ ಪ್ರದರ್ಶನ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದಹಾಗೆ ಹುಡುಗಿಯರು ಕೈಯಲ್ಲಿ 3-4 ಬಣ್ಣಗಳ ದಾರಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲೇಬಾರದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್‌ ಹುಡುಗಿಯರು ಕ್ರಾಸ್‌ ನ ಲಾಕೆಟ್‌ ನ್ನು ಕೊರಳಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಹಿಜಾಬ್‌ ನ ಹಾಗೆ ಧರ್ಮದ ಘೋಷಣೆ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಅವರು ಯೋಚಿಸಲು ಕಲಿಯುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಅವರನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಬೂಟಾಟಿಕೆ ಮತ್ತು ರೀತಿ ನೀತಿಗಳ ಜಂಜಾಟದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಹಿಜಾಬ್‌ನ್ನು ಜೀವನವಿಡೀ ಹೊರುವುದು ಒಂದು ಹೊರೆ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ದೇಶಗಳಲ್ಲಂತೂ ಅದು ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಕುಟುಂಬದವರು ಅವರ ಮೇಲೆ ಇದನ್ನು ಹೇರುತ್ತಾರೆ. ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರದ ಹೆಸರಿನ ಮೇಲೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಹುಡುಗಿಯರು ಇದನ್ನು ಕಾರ್ಯ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ, ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಹಕ್ಕು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಅಭ್ಯಾಸ ಅಲ್ಲ, ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಇಸ್ಲಾಂ ಕಾನೂನು ಹಾಗೂ ರೀತಿ ರಿವಾಜುಗಳನ್ನು ಹೇರುವವರ ದೇಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ. ಇವರೇ ಪುರುಷರಿಗೆ ಗಡ್ಡ ಬಿಡಲು ಹಾಗೂ ವಿಶಿಷ್ಟ ರೀತಿಯ ಸ್ಕಾರ್ಫ್ ಕ್ಯಾಪ್‌ ಧರಿಸಲು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿಸುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ದೂರದಿಂದಲೇ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮ ಕೂಡ ಯಾವುದೇ ಸಮಾಜದ ಕಲ್ಯಾಣ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಧರ್ಮ ಕೇವಲ ರಕ್ತ ಹರಿಸಿದೆ, ತಮ್ಮವರದ್ದು ಹಾಗೂ ಬೇರೆ ಧರ್ಮದವರದ್ದು. ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವಿವಾದಕ್ಕೆ ನೂಕುವುದು ಅತಿದೊಡ್ಡ ಖೇದಕರ ಸಂಗತಿ.
ಬಡವರದ್ದನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ….
ನಗರಗಳನ್ನು ಸುಂದರಗೊಳಿಸಲು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಆಸಕ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿವೆ. ಲಖನೌ ನ ಗೋಮತಿ ತೀರದ ರಿವರ್ ಫ್ರಂಟ್
ಬಗ್ಗೆ ಅಖಿಲೇಶ್‌ ಯಾದವ್ ತಮ್ಮದೇ ಬೆನ್ನನ್ನು ಚಪ್ಪರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಸಬರಮತಿ ರಿವರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಬಗ್ಗೆ. ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತಮ್ಮ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮಯವನ್ನು ದೆಹಲಿಯ ರಾಜಪಥದ ಎರಡೂ ಬದಿ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ವಿಸ್ವಾ ಹಾಗೂ ಹೊಸ ಸಂಸತ್‌ ಭವನ ನಿರ್ಮಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಆಸಕ್ತಿ ಸದ್ಯ ರಾಮಮಂದಿರದ ಕಡೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಇಲ್ಲ. ಹೇಗೂ ಅದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕ ಸಂಘದ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದೆ.
ನಗರಗಳ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ನಿರಂತರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಹು ದುಬಾರಿ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ನಗರದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವರು ಮುಕ್ತ ಗಾಳಿ ಹಾಗೂ ಹಸಿರಿಗಾಗಿ ಪರಿತಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹದರಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು, ನಗರಸಭೆಗಳ ಬಜೆಟ್‌ ನ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಭಾಗ ಉದ್ಯಾನ ನಿರ್ಮಾಣ ಹಾಗೂ ಮುಕ್ತ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಖರ್ಚಾಗಬೇಕು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸರ್ಕಾರಗಳಿಂದ 20-30 ಮಹಡಿ ಸಚಿವಾಲಯ, ನ್ಯಾಯಾಲಯ, ಕಛೇರಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೇ ಏರ್ಪಡುತ್ತಿದೆ. ಇದು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಜನತೆಯ ಮೇಲೆ ಶಾಸಕರ ಭಯ ತೋರ್ಪಡಿಸುವುದಾಗಿದೆ.
ಉದ್ಯಾನ ಹಾಗೂ ರಿವರ್ ಫ್ರಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ನಿರಾಳತೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದೇ ವಿಶಾಲ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಭವನ ಪೊಲೀಸ್‌ ಮುಖ್ಯಾಲಯ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಅವರಿಗೆ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ರಾಜಪಥದ ಎರಡೂ ಬದಿ ಕಳೆದ 70 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹಸಿರು ಮೈದಾನ ನೆಮ್ಮದಿ ತವರು ತಾಣವಾಗಿತ್ತು. ದೆಹಲಿಯ ದಟ್ಟಣೆಯ ಪ್ರದೇಶದ ಜನರು ಎಂದಾದರೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟು ನೆಮ್ಮದಿ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕ್ರಮೇಣ ಅದನ್ನು ಜನರಿಂದ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಸರ್ಕಾರದ ಅಧೀನಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸೀ ಹೆಕ್ಸಾಗನ್‌ ಈ ಮೊದಲೇ ಸೈನಿಕ ಸ್ಮಾರಕದ ಹಾಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನತೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಜನತೆಯ ಪ್ರಧಾನ ಸೇವಕ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರಷ್ಟೇ ಹೋಗಬಹುದು.
ನರೇಂದ್ರ ಮೊದಿ ತಮಗಾಗಿ ವಿಶಾಲ ಮನೆ ಹಾಗೂ ಸಂಸತ್‌ ಭವನ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸೆಂಟ್ರಲ್ ವಿಸ್ಟ್ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನತೆಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಸಂದೇಹ. ಅದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧ ಎಂಬಂತೆ ದೆಹಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ಬಳಿ ಬಗೆ ಬಗೆ ಅಧಿಕಾರವಿದೆ. ಹಲವೆಡೆ ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ಸುಂದರಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಯಮುನಾ ತೀರವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಏಜೆನ್ಸಿ ದೆಹಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಾಧಿಕಾರ ಆ ಜಾಗದ ಮೇಲೆ ತಳವೂರಿದೆ. ಇದರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಅರವಿಂದ ಕೇಜ್ರಿವಾಲ್ ಗೆ ಹೋಗಬಾರದು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಏನೂ ಆಗಲು ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ರಾಜ್ಯ ನಗರಗಳಲ್ಲೂ ಇದೇ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ.
ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ನಗರ ಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ ತಂಪು ಗಾಳಿ ಅದರ ಮೌಲಿಕ ಹಕ್ಕಾಗಿರುವ ಜೊತೆಗೆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಕೂಡ ಆಗಿದೆ. ನಗರದ ಜನತೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ ಆಫೀಸ್‌, ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ವಾರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ 3-4 ಗಂಟೆ ಮಾತ್ರ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಉಸಿರಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಚ್ಛ ಗಾಳಿ ಮತ್ತು ಉದ್ಯಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರಗಳು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕಿದೆ. ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ವಿವಾದ, ಚೀನಾ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಚಾರ್‌ ಧಾಮ್ ಯಾತ್ರೆಗಿಂತ, ಗಿಡಮರ, ಉದ್ಯಾನ ಸ್ವಚ್ಛ ರಸ್ತೆಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವವಿದೆ. ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಾರ್ಟಿ ಮತ್ತು ಮಾಯಾವತಿ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗೋಮತಿ ರಿವರ್ ವಿಷಯವನ್ನು ಎತ್ತುತ್ತಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಕೇತ. ಇದು ಅಯೋಧ್ಯಾದ ಘಟ್ಟಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿದೆ.
