ಗೃಹಿಣಿಯರ ಅನಾದರ ಸಲ್ಲದು

ಗೃಹಿಣಿಯಾಗುವುದು ಒಂದು ಶಿಕ್ಷೆ ಎನ್ನುವಿರಾ? ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಗೃಹಿಣಿಯ ಪಾತ್ರ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಅವಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದರ ಬದಲು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲಿವೆ. ಆಧುನಿಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಮಶೀನ್‌ಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಆದರೆ ಮಶೀನ್‌ಗಳು ಸ್ವತಃ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಲ್ಲವೇ? ಅವುಗಳನ್ನು ಚಾಲನೆ ಮಾಡಲು ಗೃಹಿಣಿ ಅಲ್ಲಿ ಹಾಜರಿರಲೇಬೇಕು.

ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹಿಂದೆಯೂ ಇದ್ದಿತು. ಆದರೆ ಪರಿಧಿ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಪರಿಧಿ ಎಲ್ಲೇ ಮೀರಿದೆ. ಇಂದು ಮಹಿಳೆಯು ಮನೆಯ ಒಳ ಮತ್ತು ಹೊರಗಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಮಕ್ಕಳ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಭವಿಷ್ಯ ಹಾಗೂ ಉಳಿತಾಯ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ತೊಡಗಿರುತ್ತಾಳೆ.

ಬೆಳಗ್ಗೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಗೃಹಿಣಿಯ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳು ಅಂತ್ಯವಾಗುವುದು ರಾತ್ರಿಯೇ. ಪತಿ, ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಮನೆಯ ಇತರೆ ಸದಸ್ಯರ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು  ಪೂರೈಸುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ದಿನ ಕಳೆಯುವ ಗೃಹಿಣಿಯು ತನ್ನ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳಿಗೆ ಲಕ್ಷ್ಯ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಇತರರ ಸುಖ ಸೌಲಭ್ಯಗಳಿಗೇ ಸದಾ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತಾ ಬದುಕುವ ಅವಳು, ತನ್ನ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಕೊರತೆ ಕಂಡು ಬಂದಾಗ ಅಪರಾಧೀ ಭಾವದಿಂದ ಕುಗ್ಗುತ್ತಾಳೆ. ಇಷ್ಟೊಂದು ಜತನದಿಂದ ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಎಂದೂ ಅವಳ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಗಲಿ, ಗೌರವವಾಗಲಿ ದೊರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಗೌರವದ ಅಪೇಕ್ಷೆ

ಗೃಹಿಣಿ ಮನೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿಯೂ ಉತ್ಸಾಹ ತುಂಬುವ ಒಂದು ಸಪೋರ್ಟ್‌ ಸಿಸ್ಟಮ್ ಆಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಮಹಿಳೆಯು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಲಿರಲಿ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿರಲಿ, ಕೆಲಸವನ್ನಂತೂ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಸಮಾಜ ಗೃಹಿಣಿಯಾದವಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲದವಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅವಳಿಗೆ ರಜೆಯೂ ಇಲ್ಲ, ವೇತನವೂ ಇಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಗೃಹಿಣಿಯು ವೇತನವನ್ನು ಬಯಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅವಳು ತನ್ನವರಿಗಾಗಿ ಮಾಡುವ ಸೇವೆಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಗೌರವವನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಾಳೆ ಮತ್ತು ಅದು ಅವಳ ಮಾನವೀಯ ಹಕ್ಕು ಸಹ ಆಗಿರುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸರ್ವೆಯ ಪ್ರಕಾರ, 15 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ 40% ಗ್ರಾಮೀಣ ಮತ್ತು 65% ನಗರವಾಸಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮನೆಯ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಇವರಲ್ಲಿ 60 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಮೀರಿರುವ ಕಾಲು ಭಾಗ ಮಹಿಳೆಯರು ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಮನೆಗೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ದಿನ ಕಳೆಯುತ್ತಾರೆಂದು ತಿಳಿದು ಬಂದಿದೆ.

ವರ್ಲ್ಡ್ ಎಕಾನಾಮಿಕ್‌ ಫೇವರ್ ನ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹಿಳೆಯರು ವೇತನರಹಿತ ಗೃಹಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಕೇವಲ ಮಹಿಳೆಯರ ಪಾಲಿನದಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.

ದಣಿವಿಗೆ ಬಲಿ

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ರೀತಿನೀತಿ. ನಡವಳಿಕೆಗೆ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಕಡಿಮೆಯೆಂದೇ ಹೇಳಬಹುದು. ಮತ್ತೊಂದು ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಗೃಹಕೃತ್ಯಗಳ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮಹಿಳೆಯದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದನು ತನ್ನ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬುವಂತೆ ಗೃಹಿಣಿಯು ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರ ಬಾಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿ ತಾನು ನೇಪಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತಾಳೆ.

ಮಹಿಳೆಯು ತನ್ನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮೌನವಾಗಿ ಮಾಡಿ ಮರೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿಯುವುದರಿಂದ ಅವಳ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಾರದೇ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವಳು ಇಡೀ ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾಳೆಯೋ? ಎನ್ನುವಂತಹ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಬೇಸರ ಮತ್ತು ಒಂಟಿತನ ಉಂಟಾಗುವುದರಿಂದ ದಣಿವು, ಒತ್ತಡಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಅಪರಾಧೀ ಭಾವದಿಂದ ಕೂಡಿದವಳಾಗಿ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಬೀಳುತ್ತಾಳೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು

ಮಹಿಳೆಯು ಪುಕ್ಕಟೆ ನೌಕರಳಂತೆ ಜೀವನವಿಡೀ ದುಡಿಯುತ್ತಾಳೆ. ಪತಿಯು ಅವಳ ಮೂಗುದಾರವನ್ನು ಹಿಡಿದು ತನಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಶಾರೀರಿಕ ರೂಪದಲ್ಲಾಗಬಹುದು ಅಥವಾ ಮಾನಸಿಕ ರೂಪದಲ್ಲಾಗಬಹುದು. ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಅವಳ ಭಾವನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವಳನ್ನು ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ದಾಸಿಯಂತೆಯೂ, ಜೀತದಾಳಿನಂತೆಯೂ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಪತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ದುಡಿಯುತ್ತಾಳೆ. ಕಡೆಗೆ ಪ್ರೀತಿಸುವುದೂ ಒಂದು ಕೆಲಸದಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಈಗ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏನೆಂದರೆ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಆಡಳಿತದ ಮಂಡಳಿಗೆ ಗೃಹಿಣಿಯ ಧ್ವನಿಯನ್ನೂ ತಲುಪಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಅವಳು ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬೇಕು? ಹೇಗೆ ಆಂದೋಲನ ನಡೆಸಬೇಕು? ಮಹಿಳೆಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಲು ಅನೇಕ ಎನ್‌ಜಿಓ ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂಸೇವಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ತಲೆಯೆತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸ್ತ್ರೀಗೆ ಸಮಾನತೆಯ ಹಕ್ಕು ದೊರೆಯುದಿಲ್ಲವೋ, ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀ ಶೋಷಣೆ ತಪ್ಪುದಿಲ್ಲವೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಾವು ಮಹಿಳೆಗೆ ಪೇನ್‌ಕಿಲ್ಲರ್‌ನಂತಹ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಪರಿಹಾರ ನೀಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ ಅಷ್ಟೆ.

ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ, ಗೃಹಿಣಿಯ ಶತ್ರು ಯಾರು? ಪತಿಯೇ ಈ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀಕವೇ? ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಪಾತ್ರವೇನು? ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅದರ ಆರ್ಥಿಕ ನೆರವಿನೊಂದಿಗೆ ಗೃಹಿಣಿಯ ಜೀವನ ಉತ್ತಮಗೊಳ್ಳಬಲ್ಲದೇ?

ಇಂದು ಮಹಿಳೆಯು ಪುರುಷನಿಗೆ ಸರಿಸಮನವಾಗಿ ತನ್ನ ಸಹಕಾರ ನೀಡುತ್ತಿರುವಳು. ಈ 21ನೇ ಶತಮಾನವನ್ನು ಯುನೆಸ್ಕೋ  ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಇತರೆ ಎಲ್ಲ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳೂ ಮಹಿಳಾ ಶತಾಬ್ದಿಯೆಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ತನ್ನ ಪತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ತೇಯುವ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಹಣಸಂಪಾದನೆ ಮಾಡಲಾರದವರ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವುದು ನ್ಯಾಯವೇ ಎಂಬುದು ಆಲೋಚಿಸಬೇಕಾದ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ.

“ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದನು ತನ್ನ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಶೋಭೆ ನೀಡಲು ಬಣ್ಣವನ್ನೂ ತುಂಬುವಂತೆ ಗೃಹಿಣಿಯು ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರ ಬಾಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿ ತಾನು ನೇಪಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತಾಳೆ….”

ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲ

ಗೃಹಿಣಿಯು ಕೇವಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆರುವ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಪೋಷಿಸುವ ಯಂತ್ರವಲ್ಲ. ಅವಳೊಂದು ರೋಬೋ ಕೂಡ ಅಲ್ಲ. ಅವಳೂ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯಳು! ತಾನು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸದಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಬೇಕು. ಅವಳಿಗೆ ಉಸಿರಾಟದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಆಲೋಚನಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗಬೇಕು. ಅಂದರೆ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲೂ ಅವಳಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿರಬೇಕು.

ಮನೆಮಂದಿಗೆಲ್ಲ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಹಕಾರ ನೀಡುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಸ್ನೇಹಪರತೆ, ಕಷ್ಟ ಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಇತರರ ಮಾತಿನಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಅವರ ನೋವಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವುದು, ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊರುವುದು, ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡುವುದು, ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆ ಹೊಂದಿಲ್ಲದಿರುವುದು, ಇತರರಿಗಾಗಿ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡುವುದು, ಸಹಾಯಹಸ್ತ  ನೀಡುವುದು, ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕುವುದು, ಹಿಂದೆ ನಿಂತು ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸುವುದು….. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಗುಣಗಳೂ ಸೇರಿ ಗೃಹಿಣಿಯನ್ನು ಕಾರ್ಯ ಸಮರ್ಥ ಮಹಿಳೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿವೆ. ಆದರೆ ಅವಳ ಈ ನಿರಂತರ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ದೊರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ.

ನೈತಿಕತೆ

ಇಂದು ಎಲ್ಲೆಡೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳಾಪರ ಆಂದೋಳನಗಳಿಂದಾಗಿ ಗೃಹಿಣಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಗರೂಕತೆ ಉಂಟಾಗಿದೆ. ಇಂದಿನ ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯು ಸಾಮಾಜಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಆದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಪ್ರಸಕ್ತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಉದಾ: ಹೆಣ್ಣು ಭ್ರೂಣಹತ್ಯೆ, ಲೈಂಗಿಕ ಕಿರುಕುಳ, ವ್ಯಭಿಚಾರ, ಬಲಾತ್ಕಾರ,  ಕೌಟುಂಬಿಕ ಕಿರುಕುಳ, ಅತಿಯಾದ ಶೋಷಣೆ, ಹತ್ಯೆ, ದಾಂಪತ್ಯ ವಿಚ್ಛೇದನ ಮುಂತಾದವು. ಇವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೆಲವು ಪುರಾತನ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳೂ ತೊಡಕಾಗಿ ನಿಂತಿವೆ. ಕೆಲವು ಮಹಿಳೆಯರು ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಾವು ಬದಲಾಗಲು ಬಯಸದೆ ಘರ್ಷಣೆಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಗೃಹಿಣಿಯು ಹಕ್ಕು, ಅಧಿಕಾರದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದಾಳೆ. ಆದರೆ ಸ್ತ್ರೀ ಪುರುಷ ಆಚಾರ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಸಂಸಾರ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸುವ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅರಿತಿಲ್ಲ. ಕಾಯಿಲೆಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಮಾಡುವ ರೀತಿ ಸರಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಬಿಡುಗಡೆ ಸಿಗುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.

ಮಹಿಳೆಯು ಇಂದೂ ಸಹ ಭಯದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ತನ್ನ ಮೇಲಿನ ಅತ್ಯಾಚಾರ, ಬಲಾತ್ಕಾರ (ಶಾರೀರಿಕ ಅಥವಾ ಮಾನಸಿಕ)ಗಳಿಗೆ ಹೆದರುತ್ತಾಳೆ. ಹಿಂದಿನ ಮಹಿಳೆಗಿಂತ ಇಂದಿನ ಮಹಿಳೆ ಹೆಚ್ಚು ಧೈರ್ಯ ಹೊಂದಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ಆದರೆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿದ್ದೂ ಏಕಾಂತದ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಯಾರು ಯಾವಾಗ ಶಾರೀರಿಕ ಶೋಷಣೆ ಮಾಡುವರೋ ಎಂಬ ಭಯ ಅವಳಿಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಸ್ವಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ., ನಿಜ. ಆದರೆ ಇಂದು ನೈತಿಕತೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಮಾನಸಿಕ ಏಳಿಗೆಯ ಕೊರತೆಯಿದೆ.

ಬದಲಾವಣೆ ಆವಶ್ಯಕ

ಗೃಹಿಣಿಯನ್ನು ಸಮಾಜ ಒಂದು ಮೂಲೆಗೆ ತಳ್ಳುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಸಮಾನ ಪ್ರಜೆಯಂತೆ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅವಳಿಗೆ ಈಗ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದ ರೀತಿನೀತಿಗಳು ರುಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಸಮಾನತೆಯ ವಿಚಾರ ಅವಳ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹೊಕ್ಕಿದೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಬದಲಾವಣೆಯ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಬೇಕಿದೆ. ಹೊಸ ದಿಗಂತವನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಇದಾಗಿದೆ.

ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಡೊನಾಲ್ಡ್ ಟ್ರಂಪ್‌ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಪದವಿಯ ಪ್ರಮಾಣ ವಚನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಮಹಿಳೆಯರು ಒಂದು ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೊರಡಿಸಿ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಸೆಳೆದರು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಟ್ರಂಪ್‌ ಮಹಿಳೆಯರ ವಿರುದ್ಧವಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಹೆಜ್ಡೆಯನ್ನೂ ಮುಂದಿಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಗುರಿ ಹಿರಿದಿರಲು ಹೆದರೆ ನಾ ಎಡರು ತೊಡರುಗಳ ಹಿಂದಿಕ್ಕುವೆ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟದೆಯೆ ಹೆದರಿದರೆ ನೀವು ಧೈರ್ಯದಲಿ ಆಗಸಮುಟ್ಟುವೆ ನಾ!

– ಮೋನಿಕಾ 

ಅವಮಾನಕರ ಅಂಶ

ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ರಸ್ತೆ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಮೃತಳಾದ ಮಹಿಳೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಹಣ ನೀಡಲು ಅಲಹಾಬಾದ್‌ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನಿರಾಕರಿಸಿತು. ಏಕೆಂದರೆ ಗೃಹಿಣಿಯರ ಯೋಗ್ಯತೆ ಮಾಸಿಕ ರೂ.1250 ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಆ ಲೆಕ್ಕದ ಪ್ರಕಾರ ಗೃಹಿಣಿಯು ಒಬ್ಬ ಭಿಕ್ಷುಕನಿಗೆ ಸಮ ಎಂದಾಯಿತು. ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವರನ್ನು ಸಂಪಾದನಾ ಶೂನ್ಯ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಗೃಹಿಣಿಯರು, ಭಿಕ್ಷುಕರು, ಕೈದಿಗಳು ಮತ್ತು ವೇಶ್ಯೆಯರು ಸೇರಿರುತ್ತಾರೆ. ಎಂತಹ ಅಪಮಾನಕರ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಿದು! ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಅವಮಾನಕರ ವಿಷಯ ಇನ್ನೇನಿದೆ? ಆಗ ಸುಪ್ರಿಂಕೋರ್ಟ್‌ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಮರ್ಯಾದಾ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೆಂದು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇಶನ ನೀಡಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ 6 ಲಕ್ಷ ರೂ. ಪರಿಹಾರ ಧನ ಕೊಡಿಸಿ ಗೃಹಿಣಿಯರನ್ನು ಭಿಕ್ಷುಕ, ಕೈದಿ ಮತ್ತು ವೇಶ್ಯೆಯರ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿಸುವುದು ಅವಮಾನಕರವೆಂದು ಹೇಳಿತು.

ವರ್ಲ್ಡ್ ಎಕನಾಮಿಕ್‌ ಫೇವರ್ ನ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹಿಳೆಯರು ವೇತನರಹಿತ ಗೃಹಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ ಈ ಕೆಲಸದಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಆರ್ಥಿಕ ಲಾಭವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ  ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಕೇವಲ ಮಹಿಳೆಯ ಪಾಲಿನದಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.