ಪಾರ್ಟಿ ಬಲು ಜೋರಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ದೀಪ್ತಿ ಮತ್ತು ದೀಪಕ್‌ರ 16ನೇ ವಿವಾಹ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸದ ಸಂದರ್ಭವದು. ಇಬ್ಬರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಅಪೂರ್ವ ಕಳೆ ತುಂಬಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪಾಷ್‌ ಏರಿಯಾದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಬ್ಬರೂ ಖ್ಯಾತ ಖಾಸಗಿ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು.
ದೀಪ್ತಿ ಈ ಪಾರ್ಟಿಗೆಂದೇ ಆಕಾಶ ದೇವತೆಯಂತೆ ನೀಲಿ ಮೈಸೂರು ಸಿಲ್ಕ್ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು ಮಿಂಚಿಂತೆ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಈ ಪಾರ್ಟಿಗೆ ತಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು, ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕರೆದಿದ್ದರು. ದೀಪಕ್‌ನ ಗೆಳೆಯರು ದೀಪ್ತಿಯ ಸೌಂದರ್ಯ ಕಂಡು ಮನದಲ್ಲೇ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ದೀಪಕ್ ಹೆಂಡತಿಯ ಪ್ರೇಮದಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚನಾಗಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಹರ್ಷ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರೂ ಒಳಗೊಳಗೆ ಅಸೂಯೆಯಿಂದ ಕುದ್ದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಪಾರ್ಟಿ ಸಲುವಾಗಿ ಕೇಕ್‌ ಕಟ್‌ ಮಾಡಿದ ನಂತರ, ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳಿಗಾಗಿ ಹಲವು ಬಗೆಯ ಗೇಮ್ಸ್ ಏರ್ಪಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅತಿಥಿಗಳ ಒತ್ತಾಯದ ಮೇರೆಗೆ ದೀಪ್ತಿ ದೀಪಕ್ ಸಹ ಅದರಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು. ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೇಮ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಅವರೇ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಂತೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಮೂಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಸ್ತಿ, ಜೋಶ್‌ನಿಂದ ಪಾರ್ಟಿ ಮುಗಿಯಿತು. ಊಟ ಆದ ನಂತರ ನಸುನಗುತ್ತಾ ಇರುವ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಂಡರು.
ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಇಬ್ಬರೂ ದ್ವೀಪಗಳಂತಿದ್ದ ತಂತಮ್ಮ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕೋಣೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲಿಕ್ಕಿಕೊಂಡರು. ಅಲ್ಲಿ ನೀನಾ ಎಂದು ಕೇಳುವ ಬೇರೊಂದು ಪ್ರಾಣಿಗೆ ತಾವಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ಜೋಡಿಗಳು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದೂ, ಪರಸ್ಪರ ಸಂಧಿಸದ ಸಮಾನಾಂತರ ರೇಖೆಗಳಂತೆ ಬಾಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ತಂತಮ್ಮ ಆಫೀಸಿಗೆ ಓಡುವುದೇ ಜೀವನ, ರಾತ್ರಿ ಬರುವುದು 9 ಅಥವಾ 10 ಆಗಬಹುದು. ಊಟ, ವಿಶ್ರಾಂತಿ…. ನಿದ್ದೆ…. ಅಲ್ಲಿಗೆ ದಿನ ಮುಗಿಯಿತು. ಯಾವಾಗ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ಅಪರಿಚಿತರಾದರೋ ಅವರಿಗೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಆ ರಾತ್ರಿ ಮುಂಬೈನಿಂದ ದೀಪಕ್‌ನ ಅಕ್ಕ ಶೀಲಾ ಬರುವವಳಿದ್ದಳು. ದೂರ ದೂರಿನಿಂದ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಹಿರಿಯ ನಾದಿನಿ ಬರಲಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ದೀಪ್ತಿ ಇಡೀ ದಿನ ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜೆ ಹಾಕಿ ಕೆಲಸದವಳ ನೆರವಿನೊಂದಿಗೆ ಮನೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ತಿದ್ದಿ ತೀಡಿ ಸರಿಪಡಿಸಿದಳು. ದೀಪಕ್ ಸಹ ಸಂಜೆ ಬೇಗ ಆಫೀಸ್‌ನಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ಅಕ್ಕನನ್ನು ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡ.
ಸಂಜೆ 7 ಗಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕರೆಗಂಟೆ ಸದ್ದಾದಾಗ, ದೀಪ್ತಿ ಚುರುಕಾಗಿ ಓಡಿಬಂದು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಳು. ತನ್ನ ಅತ್ತೆಮನೆಯವರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಆಪ್ತಳಾಗಿದ್ದ ಶೀಲಕ್ಕಾ ಎಂದರೆ ಅವಳಿಗೂ ಎಷ್ಟೋ ಗೌರವ, ಹೆಮ್ಮೆ! 46ರ ಶೀಲಾ ಒಬ್ಬ ಬಿಂದಾಸ್‌, ಮಾಡ್‌, ಸ್ಮಾರ್ಟ್‌ ಮಹಿಳೆ ಆಗಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಹಾಲನ್ನು ಹಾಲೆಂದೂ, ನೀರನ್ನು ನೀರೆಂದೂ ಹಂಸಕ್ಷೀರ ನ್ಯಾಯ ಒಪ್ಪಿಸುವ ಖಂಡಿತಾದಿ.
ಶೀಲಾ ಎದುರು ಮಾತ್ರವೇ ದೀಪ್ತಿ ತನ್ನ ಗಂಡ, ಅತ್ತೆ ಮಾವಂದಿರ ಕುರಿತಾಗಿ ಟೀಕೆ ಮಾಡಬಲ್ಲವಳಾಗಿದ್ದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಅಷ್ಟು ಸಲುಗೆ ವಿಶ್ವಾಸ ಬೆಳೆದಿತ್ತು. ಶೀಲಾ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಅವಳ ಪಾಲಿಗೆ ಹಿರಿಯ ನಾದಿನಿ ಎನ್ನುವ ಬದಲು ಸ್ವಂತ ಅಕ್ಕನೇ ಆಗಿದ್ದಳು. ಶೀಲಾ ಮೆರೂನ್‌ ಪಂಜಾಬಿ ಸೂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸ್ಟೈಲಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ದೀಪ್ತಿ ಸಹ ಹೊಸ ಅಚ್ಚ ಬಿಳುಪಿನ ಗೌನಿನಲ್ಲಿ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ ದೀಪ್ತಿಯನ್ನು ಹಾರ್ದಿಕವಾಗಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಶೀಲಾ ಹೇಳಿದಳು, “ಅಲ್ಲ ದೀಪ್ತಿ, ನಿನಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಿ 16 ವರ್ಷ ಆಯ್ತು ಅಂತ ಯಾರೇ ಹೇಳಿದರು? ಈಗಲೂ 16 ವರ್ಷದ ಹುಡುಗಿ ಹಾಗೇ ಇದ್ದೀಯಾ!”
“ಅಕ್ಕಾ…. ನೀನು ಡುಮ್ಮಕ್ಕಾ ಬದಲು ಸಣ್ಣಕ್ಕಾ ಆದಾಗ ಅವಳಿಗೂ 36 ಆಗಿದೆ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ!” ಹಿಂದಿನಿಂದ ದೀಪಕ್ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಡಿದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಮನಃಪೂರ್ತಿ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕರು.
ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ಶೀಲಾಳ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನ ಅಡುಗೆಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ಪಾಲಕ್‌ ಪನೀರ್‌, ಕ್ಯಾರೆಟ್‌ ಹಲ್ವಾ ಎಲ್ಲರೂ ಲೊಟ್ಟೆ ಹೊಡೆಯುವ ಹಾಗಿತ್ತು.
“ನನಗಂತೂ ತಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಹಾಗಿಲ್ಲ….. ಅಮ್ಮನ ಕೈ ಅಡುಗೆ ಸವಿದಂತಿದೆ,” ನೇರವಾಗಿ ದೀಪ್ತಿ ಹಣೆಗೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು, ಹಲ್ವಾ ಸವಿದಳು ಶೀಲಾ.
ಮಾರನೇ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಶೀಲಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ 8 ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದಾಗ, ದೀಪ್ತಿ ಡೈನಿಂಗ್‌ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಬೆಳಗಿನ ಉಪಾಹಾರಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
“ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಏನೇ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಿ….. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೋರ್ಡಿಂಗ್‌ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕಿ ಮನೆ ಭಣಭಣ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಕಳೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ,” ಮುಖ ತೊಳೆದು ಬಂದು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕಾಫಿ, ತಿಂಡಿ, ಸವಿಯುತ್ತಾ ಶೀಲಾ ಇವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸುವಂತೆ ಹೇಳಿದಳು.
ಎಲ್ಲರ ಮದುವೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವೆತೆ ಇವರ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ನಡೆದಿತ್ತು. ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೂ ಇಬ್ಬರೂ ಪ್ರೇಮ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದರು. ಸಮಯ ಸರಿದಂತೆ ಇಬ್ಬರು ಮುದ್ದಾದ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಾಗಿ, ಅವರು ದೊಡ್ಡವರಾಗ ತೊಡಗಿದಂತೆ, ಇವರ ಪ್ರೇಮದ ತಾಪ ಇಳಿದುಹೋಗಿತ್ತು.
ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಪರಸ್ಪರನ್ನು ತಮಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಸರ್ಕಸ್‌ ನಡೆಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಸಫಲರಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ದಾರಿ ನಿನಗೆ…. ನನ್ನ ದಾರಿ ನನಗೆ…. ಎಂಬಂತೆ ಒಂದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಅಪರಿಚಿತರಾಗತೊಡಗಿದರು. ಆದರೂ ತಮ್ಮ ಸಂಸಾರದ ಗುಟ್ಟು ತಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇರಲಿ ಎಂಬಂತೆ, ನೆಂಟರಿಗೆ ಯಾರಿಗೂ ತೋರ್ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಸಮಾಜದ ಎದುರು ಸುಖೀ ದಾಂಪತ್ಯ ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ದಿನಗಳು ಹಾಗೇ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು.
ಹೀಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ನಡುವಿನ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಬಾರದು ಎಂದು ಅವರನ್ನು ಊರಾಚೆಯ ಬೋರ್ಡಿಂಗ್‌ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕಿದ್ದರು. ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳು 1 ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹೋಗು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇತ್ತು.
“ಅಕ್ಕಾ, ಇವರ ಆಫೀಸ್‌ ಕೆಲಸ ತುಂಬಾನೇ ಇರುತ್ತೆ. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ, ರಾತ್ರಿ ಡಿನ್ನರ್‌ ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಲೈಂಟ್ಸ್ ಜೊತೆ ಹೊರಗೆ ಆಗಿಹೋಗುತ್ತೆ. ನಾನು ಬರೋದೂ ತಡ ಆಗೋದ್ರಿಂದ ಮಕ್ಕಳ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಬೋರ್ಡಿಂಗ್‌ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕಿದ್ದೇವೆ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ ದೀಪ್ತಿ ಯಾವುದೋ ಕಾಲ್ ಬಂತೆಂದು ಮೊಬೈಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಗ್ನಳಾದಳು.
34 ವರ್ಷ ಕಳೆದ ನಂತರ ಬಲು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಶೀಲಾ ತಮ್ಮನ ಮನೆಗೆಂದು ಬಂದಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಸಂಸಾರದ ಜಂಜಾಟದಿಂದ, ಅದೂ ಮುಂಬೈನ ಮಹಾನಗರಿಯಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಬಿಡುಗಡೆ ಸಿಗಬೇಕು ಹೇಗೆ…..? ಅವಳಿಗಂತೂ 34 ದಶಕ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದೇ ಅನಿಸಿತ್ತು.
ಶೀಲಾ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಸಮಸ್ಯೆ ಬಗ್ಗೆ ಮನದಲ್ಲೇ ತರ್ಕಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅಂದುಕೊಳ್ಳದೆಯೇ ಎಲ್ಲಾ ಸುಖಗಳೂ ಬೇಗ ಬೇಗ ಸಿಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟಾಗ, ಪರಸ್ಪರರ ನಡುವೆ ಯಾವಾಗ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಬೋರಿಂಗ್‌ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೋ ಹೇಳಲಾಗದು. ಈ ಸಂಘರ್ಷವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಜೀವನದ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದಲ್ಲವೇ ಎಂದು ಶೀಲಾ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆಫೀಸಿಗೆ ಬಂದ ದೀಪಕ್ ತನ್ನ ಪಿಎ ದಿವ್ಯಾಳನ್ನು ಕರೆದು ಹಿತವಾಗಿ ಓಲೈಸಿದ. ಆಕೆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ವಿಚ್ಛೇದಿತೆ. ಯಾವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊರುವ ಇಚ್ಛೆಯಿಲ್ಲದೆ ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆಯಂತೆ ತಾರಾಡುವ ಸ್ವಭಾವದವಳು. ದೀಪಕ್ ಮತ್ತು ಅವಳ ನಡುವಿನ ಹೊಸ ಅಫೇರ್‌ ಆಫೀಸ್‌ನವರಿಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಓಪನ್‌ ಸೀಕ್ರೆಟ್‌. ಯಾರೂ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಎದುರಿಗೇ ಗೊಣಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.
“ಡಿಯರ್‌, ಇವತ್ತು ಡಿನ್ನರ್‌ಗೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗೋಣವೇ?” ದೀಪಕ್ ತಲೆಗೂದಲಲ್ಲಿ ಬೆರಳಾಡಿಸುತ್ತಾ ದಿವ್ಯಾ ಹಿತವಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ಒರಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದಳು.
“ಇಲ್ಲ ಬೇಬಿ… ಬಾಂಬೆಯಿಂದ ಅಕ್ಕಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಅದೂ 34 ವರ್ಷಗಳಾದ ಮೇಲೆ…… ಮೊನ್ನೆಯೇ ಹೇಳಿದ್ದೆನಲ್ಲ…..” ದೀಪಕ್‌ಗೆ ಇಲ್ಲವೆನ್ನಲು ಕಸಿವಿಸಿ.
ದಿವ್ಯಾ ತುಸು ಶಾರ್ಪ್‌ ಆಗಿ, “ಓಹ್‌…. ಮರೆತೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ…. ಮುಂದಿನ ಮಂಗಳವಾರ, ಶುಕ್ರವಾರ ನನ್ನ ಸರದಿ, ಆಗ ಖಂಡಿತಾ ತಪ್ಪಿಸಬಾರದು!” ಎಂದು ಬಾಗಿ ಅವನ ಹಣೆ ಚುಂಬಿಸಿದಳು. ಈ ಚೇಷ್ಟೆಗಳಿಂದಾಗಿಯೇ ಅವಳು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಅವನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ವ್ಯವಹಾರವೆಲ್ಲ ಬಲು ತಾಜಾ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಸಲದ ಅವಳ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್‌ ಕಿಸ್‌ ಅವನ ಮೈಯ ಕಣಕಣದಲ್ಲೂ ರೋಮಾಂಚನ ತುಂಬಿಸಿತು. ಈ ಬಗೆಯ ರೊಮಾನ್ಸ್ ನ್ನು ಅವನು ತನ್ನ ವೈವಾಹಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವನು ಮನೆಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ 12 ಆಗಿತ್ತು. ಶೀಲಾ ಇನ್ನೂ ನಿದ್ರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಹಾಲ್‌ನ ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಂಗಲ್ ಸೋಫಾಗೊರಗಿ, ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಮುಂದುರಿಸಿದ್ದಳು. ಏಕಾಂತ ಅವಳ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಸ್ಛೂರ್ತಿದಾಯಕ. ಶೀಲಕ್ಕಾ ಇನ್ನೂ ಎಚ್ಚರಾಗಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ದೀಪಕ್ ಹೌಹಾರಿದ.
“ಏನಪ್ಪ….. ಮನೆಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಇದೇನಾ ಟೈಮು? ನಾನೇನೋ ಇಲ್ಲಿದ್ದೆ…. ಯಾರೋ ಕೀ ಬಳಸಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲ ಅಂತ ಕುತೂಹಲದ ಜೊತೆ ಗಾಬರಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದೆ. ದಿನಾ ಇದೇ ಕಥೆ ಆಗಿದ್ರೆ ಆ ದೀಪ್ತಿಯ ಗತಿ ಏನು?” ಅವಳ ಕಳವಳ ಹೆಚ್ಚಿತು.
ಏನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಹಿತವಾಗಿ ಎದೆಗೊರಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಕರೆತಂದ ದೀಪಕ್, “ನೋಡಕ್ಕಾ….. ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಹಿಂದಿನಷ್ಟೇ ಪ್ರೇಮಿಸುತ್ತೇನೆ. ನೀನಿದ್ದೀಯಾ ಅಂತ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದೆ….. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡೇ ಬರ್ತಿದ್ದೆ…..” ದೀಪ್ತಿ ಸಹ ಕಿಲಕಿಲ ನಕ್ಕಳು. ಈಗ ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿ ಆಗುವ ಸರದಿ ಶೀಲಾಳದು.
“ಏನೋಪ್ಪ…. ನಮಗಿಂತ ನೀವು ಈಗಿನ ಕಾಲದವರು. ನಮ್ಮಂಥವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೋಲ್ಲ ಬಿಡು,” ಎಂದಳು ಶೀಲಾ.
“ಅಕ್ಕಾ…. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಬೆರೆಸಲೇ?” ಎಲ್ಲರ ಮೂಡ್‌ ಚೇಂಜ್‌ ಮಾಡಲು ದೀಪ್ತಿ ಒಳಗೆ ಹೊರಟಳು. ಆದರೆ ಇವರಿಬ್ಬರ ಈ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತೋರಿಕೆ ಹೆಚ್ಚು, ಸಹಜತೆ ಕಡಿಮೆ ಅನಿಸಿತು ಅಕ್ಕನಿಗೆ.
“ಅಪರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸಿಡುಕುವುದೇ ಹೆಂಡತಿಯ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲವೇ?”
“ನೀನು ತುಂಬಾ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಬೇಡಕ್ಕಾ….. ಅದೂ 2-3 ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕ್ಲೈಂಟ್‌ ಮೀಟಿಂಗ್‌ ಇತ್ತು…. ಫೈನಾನ್ಶಿಯಲ್ ಇಯರ್‌ ಎಂಡಿಂಗ್‌….. ಬೇಗ ಮುಗಿಸಲೇಬೇಕಿತ್ತು….” ತಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.
ಶೀಲಾ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಇವರಿಬ್ಬರ ಮೇಲೂ ಅಪಾರ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ವೈವಾಹಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದಂಪತಿ ಮಧ್ಯೆ ಇಂತಹ ಕಲಹ ಮೂಡುವುದು ಹೊಸತಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಅವರೇ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಸುಮ್ಮನಾದಳು. ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಬಂದಾಗ ಮೂವರೂ ರಾಜಕೀಯ, ಸಿನಿಮಾ, ಟಿವಿ ಎಂದು ಹರಟುತ್ತಾ ಮತ್ತರ್ಧ ಘಂಟೆ ಹರಟಿ ಮಲಗಲು ಹೊರಟರು.
ಶೀಲಾ ಬಂದು ಅದಾಗಲೇ 4 ದಿನ ಕಳೆದಿತ್ತು. ತನ್ನ ತಾಯಿ ತಂದೆ, ಹತ್ತಿರದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಕಂಡು ಬಂದದ್ದಾಯಿತು. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹಾಗೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆನಲ್ಲ ಎಂದು ಮಾರನೇ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಿಂಡಿ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಮುಂಬೈಗೆ ಹೊರಡಲು ಬಟ್ಟೆ ಬರೆ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡತೊಡಗಿದಳು. ಅದಾಗಲೇ ದೀಪಕ್ ಆಫೀಸ್‌ಗೆ ಹೊರಟಾಗಿತ್ತು. ದೀಪ್ತಿ ಹೊರಡಬೇಕಿತ್ತಷ್ಟೆ.
ಶೀಲಾ ನೋಡುತ್ತಾಳೆ…. ದೀಪ್ತಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡುವ ಬದಲು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದು ಶೀಲಾಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿ, ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳತೊಡಗಿದಳು.
ಯಾಕೋ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಎನಿಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಎದೆಗಾನಿಸಿಕೊಂಡು ತಟ್ಟುತ್ತಾ ಶೀಲಾ ಕೇಳಿದಳು, “ಏನಾಯ್ತೇ ದೀಪ್ತಿ….. ಯಾಕೆ ಕಣ್ಣೀರು? ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಬಾರದೇ?”
ತಕ್ಷಣ ತನ್ನ ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಂಡು ಸಮಾಧಾನ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ದೀಪ್ತಿ ಹೇಳಿದಳು, “ ಇಲ್ಲಕ್ಕಾ…. ನೀವು ಹೊರಟುಬಿಟ್ರಲ್ಲ….. ಅದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯದೆ ಹೀಗಾಯ್ತು,” ಗಂಡಹೆಂಡಿರ ಮಧ್ಯೆ ಏನೋ ನಡೆದಿರಬಹುದೆಂದು ತಾನಾಗಿ ಕೆದಕಿ ಕೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಶೀಲಾ ಅವಳನ್ನು ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತು ಸಂತೈಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಳು. ದೀಪ್ತಿ ಅಂದು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಊಟ ಮುಗಿಸಿದ ನಂತರ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿದರು. ನಂತರ 6 ಗಂಟೆ ಮೇಲೆ ದೀಪ್ತಿ ತಾನೇ ಶೀಲಾಳನ್ನು ಏರ್ ಪೋರ್ಟ್‌ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಳು.
ಆ ರಾತ್ರಿ 10 ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ದೀಪ್ತಿ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೊಂದು ಮೆಸೇಜ್‌ ಬಂತು. ಯಾರೋ ಸಂದೀಪ್ ಎಂಬ ತರುಣ ಕಳಿಸಿದ್ದ…..
“ಹಾಯ್‌ ಮೇಡಂ…. ಆರ್‌ ಯೂ ಮ್ಯಾರೀಡ್‌?”
ಯಾ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ತಾನೇ ತನ್ನ ಫಿಗರ್‌ ಕಂಡು ಹೊಗಳುವಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದರೆ ಇಷ್ಟವಾಗದು?
“ನನಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ 16 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ…. 14, 12ರ ಇಬ್ಬರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ,” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದಳು.
“ರೀ…. ಸುಮ್ಮನೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬೇಡಿ…..” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಹೃದಯದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಇಮೋಜಿ ಕಳುಹಿಸಿದ.
“ಏನ್ರಿ ಇದು….. ಸದಾ ಹೃದಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡೇ ಓಡಾಡ್ತೀರಾ?” ಕಿಲಕಿಲ ನಗು ಇಮೋಜಿ ಇಳದು.
“ಸಾರಿ…. ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡಲಿ…. ನಿಜಕ್ಕೂ ನಿಮ್ಮ ಸೌಂದರ್ಯ ಹಾಗಿದೆ…. ನೀವೇ ಮದುವೆ ಆಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೂ ನನಗೆ ನಂಬಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ,” ಎಂದ ಸಂದೀಪ್.
ಹೀಗೇ ಅದೂ ಇದೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ 1 ಗಂಟೆ ಕಾಲ ಹೇಗೆ ಕಳೆದರೋ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಇಂದು ಅವಳು ಹೃದಯ ಹಗುರ ಆಗುವಂತೆ ಮನಸ್ಸು ತೆರೆದು ತನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊರಗೆ ಹರಿಯಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು.
ಅಂತೂ ದೀಪಕ್ ಮನೆಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ 11 ಗಂಟೆ ಆಗಿತ್ತು. ಕಾರ್‌ ಸದ್ದು ಆಲಿಸಿ ದೀಪ್ತಿ ತಾನೇ ಕದ ತೆರೆದಳು. ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಇಬ್ಬರೂ ತಂತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟರು.
ಇದೀಗ ದೀಪ್ತಿಗೆ ಚಾಟಿಂಗ್‌ನ ಹೊಸ ರುಚಿ ಹತ್ತಿಬಿಟ್ಟಿತು. ದಿನ ರಾತ್ರಿ 1 ಗಂಟೆ ಕಾಲ ಊರಿನ ಸಮಾಚಾರವನ್ನೆಲ್ಲ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ಸಿನಿಮಾ, ಸುದ್ದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂದೀಪ್ ಜೊತೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಅವಳಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂದೀಪ್ ಸಹ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಸಂದೀಪ್ ಇವಳಿಗಿಂತ 8 ವರ್ಷ ಚಿಕ್ಕವನು. ಅವನೂ ನೋಡಲು ಅಷ್ಟೇ ಸ್ಮಾರ್ಟ್‌ ಆಗಿದ್ದ. ಉತ್ತಮ ದೇಹದಾರ್ಢ್ಯದ ಫುಟ್‌ಬಾಲ್ ಕ್ರೀಡಾಪಟು. ಸಂದೀಪ್‌ನಂಥ ಸ್ಮಾರ್ಟ್‌, ಹ್ಯಾಂಡ್‌ಸಮ್ ತರುಣ ತನ್ನ ಪ್ರೇಮಪಾಶಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿರುವುದು ಅವಳಿಗೆ ನಂಬಲಾಗದ ರೋಮಾಂಚಕಾರಿ ಸಂಗತಿ! ಇದು ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸ ನಶೆ ಏರಿಸಿತ್ತು.
ಇದೀಗ ದೀಪ್ತಿ ತನ್ನ ಬಟ್ಟೆಬರೆ, ಮೇಕಪ್‌, ಹೇರ್‌ ಸ್ಟೈಲ್ ಕುರಿತಾಗಿ ಡಬ್ಬಲ್ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ವಹಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಮೊದಲೇ ಸ್ಲಿಂ ಟ್ರಿಂ ಆಗಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದವಳು ಉಟ್ಟರೆ ತೊಟ್ಟರೆ ಪುಟ್ಟಕ್ಕ ಚೆನ್ನ ಎಂದು ಆಗಲಾರಳೇ? ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಸ್ಲೀವ್ ಲೆಸ್ ಡ್ರೆಸ್‌, ಮಿಡಿಗಳು ತುಸು ಅತಿ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಇಂದು ದೀಪ್ತಿ ಸಂದೀಪ್ ಜೊತೆ ಒಂದು ಡೇಟ್‌ ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಯಾವಾಗ ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿ ಆಗುವೆನೋ ಎಂದು ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಸಂಜೆ ಆಗುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಾ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವಳು ಆಫೀಸಿಗೆ ಬಂದಾಗಲೇ ಇದೇನಪ್ಪ ಇವಳ ಗೆಟಪ್‌ಎಂದು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಬೆರಗಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಕಪ್ಪು ಸ್ಕರ್ಟ್‌ ಹಾಗೂ ಬಿಳಿ ಟೀಶರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವಳು ತನ್ನ ನೈಜ ವಯಸ್ಸಿಗಿಂತ ಸಾಕಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ದೇಹದ ಉಬ್ಬುತಗ್ಗು ಅದರಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಿದಂತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಫೀಸ್‌ನವರು ಈಕೆಗೆ ಯೌವನ ಮರುಕಳಿಸಿತೇ ಎಂದು ಕಣ್ಣಲ್ಲೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡು ನಕ್ಕರು.
ಸಂದೀಪ್ ಅವಳನ್ನು ಸಂಜೆ ಹೋಟೆಲ್ನಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಆದಾಗ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಎವೆಯಿಕ್ಕದೇ ಅವಳನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟ.
“ಈ ಡ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು ನೀವು ಬಹಳ ಸೆಕ್ಸಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ…. ಬಿಲ್‌‌ಕುಲ್ ಕಾಲೇಜ್‌ ಗರ್ಲ್ ತರಹ…..”
ಅವನ ಕೈ ಕುಲುಕುತ್ತಾ ಅವಳು ಕಿಲಕಿಲ ನಕ್ಕಳು.
ಇಬ್ಬರೂ ತಿಂಡಿ, ಕಾಫಿ ಸವಿಯುತ್ತಾ ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಹರಟುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಕಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಅವರು ಹೊರಟಿದ್ದೇನೋ ದೀಪ್ತಿ ಮನೆ ಕಡೆ….. ಆದರೆ ತಿರುವು ಬಂದಾಗ ಕಾರು ಸಂದೀಪ್ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೋಯಿತು. ಸಂಯಮ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದವಳನ್ನು ಎಡಗೈ ಬಳಸಿ ತನ್ನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡ ಸಂದೀಪ್. ಅವಳು ಅವನಿಗೆ ಹಾಯಾಗಿ ಒರಗುತ್ತಾ ಏನೂ ಆಕ್ಷೇಪಿಸಲಿಲ್ಲ. ಯಾವಾಗ ಕಾರು ಅವನ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಹೋಯಿತೋ, ಯಾವಾಗ ಅವರು ಅವನ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಹೋದರೋ ಒಂದೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಪ್ರೇಮ ಕಾಮಗಳ ಆವೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಕೊಚ್ಚಿಹೋಯಿತು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕಾಗಿ ದೀಪ್ತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂಜರಿಯಲಿಲ್ಲ, ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಮೊದಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನನ್ನು ಬಿಡಲಾರದೆ ಬಿಟ್ಟು ತಾನು ಬಾಗಿಲಿನತ್ತ ಹೊರಟಳು.
“ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಭೇಟಿ….” ತುಂಟತನದಿಂದ ಸಂದೀಪ್ ನಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ.
“ಥೂ…. ನೀನು ತುಂಬಾ ಪೋಲಿ…. ಇರಲಿ, ನಾನೇ ಫೋನ್‌ ಮಾಡ್ತೀನಿ…. ಬೈ…… ಗುಡ್‌ ನೈಟ್‌,” ಎಂದು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಓಲಾ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಬುಕ್‌ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಅದು ಅವಳ ಹೊಸ ಬಾಳಿನ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ತಿರುವಾಯಿತು.
ಈ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಹೊಸ ತಿರುವು ದೀಪಕ್‌ಮತ್ತು ದೀಪ್ತಿಯರಿಗೆ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಭಲೇ ಖುಷಿ ಎನಿಸತೊಡಗಿತು. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ತೇಲಾಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಅವರು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವರ ಈ ಹೊಸ ಸಂಬಂಧದ ತಳಹದಿಯೇ ಒಂದು ಭ್ರಮೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳ ಸಂತೋಷ…. ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲ ಶೂನ್ಯ…. ಬಟಬಯಲಾದಂತೆ……ಅಂದು ಸಂದೀಪನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ. ದೀಪ್ತಿ ಅವನಿಗೆ ಸರ್‌ಪ್ರೈಸ್‌ ನೀಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಅಂದು ಸಂಜೆ ನೇರ ಅವನ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಹೊರಟಳು. ಬರುವಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಪರ್ಫ್ಯೂಮ್, ಫಾರ್ಮಲ್ ರೆಡಿಮೇಡ್‌ ಶರ್ಟ್‌ನ್ನು ಗಿಫ್ಟ್ ಆಗಿ ಖರೀದಿಸಿ ಬೊಕೆ ಸಮೇತ ಬಂದಳು. ರಾತ್ರಿ ದುಬಾರಿ ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಡಿನ್ನರ್‌ಗೆ ಕರದೊಯ್ಯಬೇಕೆಂದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾ, ರೇಷ್ಮೆ ಸೀರೆ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಬಿಚ್ಚಿದ ತಲೆಗೂದಲನ್ನು ಕೊಡವುತ್ತಾ ಬೆಲ್ ಮಾಡಿದಳು. ಅವಳು ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಂಜೆ 6.30 ದಾಟಿತ್ತು. 5-6 ನಿಮಿಷ ಬೆಲ್ ಬಾರಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತರೂ ಅವನು ಬಂದು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಅಂತೂ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಾಗ ಅವನಂಥ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಗಡ್ಡದಾರಿ ಯುವಕ ಶಾರ್ಟ್ಸ್, ಬನಿಯನ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾದ.
“ಹೇಳಿ ಆಂಟಿ….. ಯಾರು ಬೇಕಿತ್ತು ನಿಮಗೆ?”
ದೀಪ್ತಿ ಆ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಅನೇಕ ಸಲ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಸಂದೀಪ್ ಎಂದೂ ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ರೂಂಮೇಟ್‌ ಇರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಒಣಗಿದ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ತುಟಿ ಸವರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, “ಅದು…. ಅದು…. ಸಂದೀಪ್ ಇಲ್ವಾ….. ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು.”
“ಯಾರ್‌ ಸಂದೀಪ್…. ಸಂಬಡಿ ಫಾರ್‌ ಯೂ…..” ಅವಳನ್ನು ಒಳಗೆ ಕರೆಯುವ ಸೌಜನ್ಯವನ್ನೂ ತೋರದೆ ಬಾಗಿಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ. ಅವಳಿಗೂ ಅದೇಕೋ ಒಳಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸಂದೀಪ್ ಬೇಗ ಬಂದು ಈ ಸಂದಿಗ್ಧ ಸರಿಪಡಿಸಬಾರದೇ ಎಂದು ಚಡಪಡಿಸಿದಳು.
ಸಂದೀಪ್ ಸಹ ಅದೇ ಅವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಬರೀ ಶಾರ್ಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದು ಕಣ್ಣು ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಯಾರೆಂದು ನೋಡುತ್ತಾನೆ…. ಅನಗತ್ಯ ಅತಿಥಿ…. ದೀಪ್ತಿ!
“ರೀ ಮೇಡಂ…. ಏನು ವಿಷಯ ಹೇಳಿ…. ಮೊದಲೂ ನಿಮಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ, ಬರೋದಿಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ ಬರಬೇಕು ಅಂತ…..”
ದೀಪ್ತಿಗೆ ಗಂಟಲಿನಲ್ಲಿ ಚೆಂಡು ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಂತೆ ಆಯ್ತು. “ಹ್ಯಾಪಿ ಬರ್ತ್‌ಡೇ ಸಂದೀಪ್…..” ಮುಂದೇನೂ ಹೇಳಲಾಗದೆ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬೊಕೆ, ಗಿಫ್ಟ್ ನೀಡಿದಳು. ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಅವಳಿಂದ ಪಡೆದ ಅವನು ಇನ್ನೇನು ಎಂಬಂತೆ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿದ. ಭೂಮಿ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ತನ್ನನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ನುಂಗಬಾರದೇ ಎಂಬಂತೆ, ಧಪ ಧಪ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಲಿಫ್ಟ್ ಬದಲು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಬಳಸುವುದರಲ್ಲಿದ್ದಳು.
ಬಾಗಿಲು ಅರ್ಧ ಮರೆಯಾಗಿಸಿ ಸಂದೀಪ್ ಅವಳ ಗಿಫ್ಟ್ ನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಬದಿಯಲ್ಲಿರಿಸಿದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು.
“ಯಾರೋ ಗುರು ಈ ಆಂಟಿ….. ತಾವಾಗಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದು ವಿಷ್‌ ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೆ, ಒಳ್ಳೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಸಹ….. ಬಡ್ಡೀಮಗ, ಒಳ್ಳೆ ಮಾಲ್ ಹೊಡೆದಿದ್ದಿ ಅಂತಾಯ್ತು…..!”
ಅದಕ್ಕೆ ಸಂದೀಪ್ ಏನು ಉತ್ತರಿಸಿದನೋ ಏನೋ…. ಇಬ್ಬರೂ ಸೂರು ಹಾರುವಂತೆ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳಿಗೆ ದೂರದವರೆಗೂ ಕೇಳಿಸಿತು. ಅಪರಾಧಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಕಾಡಿ ಅವಳ ಕಣ್ತುಂಬಿ ಬಂದು ಮಂಜಾಯಿತು.
ನೇರವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳೇ ನಿಲುವುಗನ್ನಡಿ ಎದುರು ನಿಂತು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ಹೌದು, 24ರ ಆ ತರುಣರ ಎದುರು 36ರ ತಾನು ಆಂಟಿ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಅಸಹಜವೇನು ಬಂತು? ಫ್ರೆಂಡ್‌ ಎದುರು ಸಂದೀಪ್ ಆ ರೀತಿ ಅವಮಾನ ಪಡಿಸಬಹುದೆಂದು ಅವಳೆಂದೂ ಭಾವಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಪಾರ್ಟಿ ಕನಸು ಕಂಡವಳು ಡರ್ಟಿ ಪಿಕ್ಚರ್‌ ತರಹ ದುರ್ದಾನ ಪಡೆದು ಹಿಂದಿರುಗಿದ್ದಳು.
1 ವಾರದವರೆಗೂ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಯಾವು ಮಾತುಕಥೆ, ಮೆಸೇಜ್‌ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ಸಂದೀಪ್‌ನಿಂದ ಮೆಸೇಜ್‌ ಬಂತು, “ಜಾನು ಡಿಯರ್‌….. ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಬಹಳ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ಸಂಜೆ ಬೇಗ ನನ್ನ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಬಂದುಬಿಡು…. ಪ್ಲೀಸ್‌!”
ದೀಪ್ತಿ ಬೇಕೆಂದೇ ಆ ಮೆಸೇಜ್‌ನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದಳು. ಆಫೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವಳ ನೆಮ್ಮದಿ ಹಾಳು ಮಾಡಲೆಂಬಂತೆ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಗೊಮ್ಮೆ ಇಂಥದೇ ಅರ್ಥ ಬರುವಂತೆ, “ಡಿಯರ್‌, ಐ ಆ್ಯಮ್ ರಿಯಲಿ ವೆರಿ ಸಾರಿ….. ಪ್ಲೀಸ್‌, ಸಂಜೆ ನನ್ನ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಬರ್ತೀಯಾ? ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾತನಾಡುವುದಿದೆ,” ಎಂದೆಲ್ಲ ಮೆಸೇಜ್‌ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ.
ಅವನು ಬೇಕೆಂದೇ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ದೀಪ್ತಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಆದರೂ…. ಮರ್ಕಟ ಮನ, ಸಂಜೆ ಅವನ ಫ್ಲಾಟ್‌ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೇಹೋದಳು. ಅವನೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಜಗಳಾಡಿ ಯಾಕೆ ಅಮಾನಪಡಿಸಿದೆ ಎಂದು ಗ್ರಹಚಾರ ಬಿಡಿಸೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡು ಹೋದವಳು, ಆದರೆ…. ಅವನ ತೆರೆದ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತಳು. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಕಥೆ ಮುಂದುರಿಯಿತು.
ದೀಪ್ತಿ ಅವನಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡೇ ಕೇಳಿದಳು, “ಸಂದೀಪ್, ಕೇವಲ ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯಾ…. ಅಲ್ಲವೇ? ಅವತ್ತು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವವನಂತೆ `ಯಾರ್ರಿ ಮೇಡಂ’ ಅಂದೆ ಅಲ್ಲೇ? ನನ್ನ ಗಿಫ್ಟ್ಗೆ ಒಂದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಸಹ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ…. ಎಂಥ ಸ್ವಾರ್ಥಿ!”
“ಅದಕ್ಕೇ ಅಲ್ಲವೇ 100 ಸಲ ಸಾರಿ ಹೇಳಿದ್ದು…. ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಬೇಜಾರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಡಿಯರ್‌…..”
“ಇದಕ್ಕೇನೂ ಕಡಿಮೆ ಇಲ್ಲ ಬಿಡು,” ಎಂದು ಅವನನ್ನು ಅಪ್ಪಿದಳು.
ಅವಳನ್ನು ಮುದ್ದಾಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ, “ಅವತ್ತು ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್‌ ಮುಂದೆ ಹಾಗೆ ಮಾಡದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ನೀನು ಗಂಡನ ಜೊತೆ ಹೋಟೆಲ್ನಲ್ಲಿ ಅಕಸ್ಮಾತ್‌ ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿ ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ? ಮತ್ತೆ ನಾವು ಹೀಗೆ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ಸೇರವುದರಲ್ಲಿ ನನ್ನಷ್ಟೇ ನಿನಗೂ ಮಜಾ ಇದೆ ಅಲ್ಲವೇ? ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಪರಸ್ಪರರ ಅಗತ್ಯ ಪೂರೈಸಲು ಸೇರುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ…..”
ಇದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ತಾನು ಅವನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಚೀಪ್‌ ಆದೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಆ ಕಹಿ ಸತ್ಯ ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಷ್ಟ ಎನಿಸಿತು. ಇದನ್ನು ಸಮಾಜದ ಮುಂದೆ ಬೇರೆ ಹೇಗೆ ತಾನೇ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ?
ಗಂಭೀರಳಾದ ಅವಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸುತ್ತಾ, “ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸೀರಿಯಸ್‌ ಆಗಬೇಡ. ಈಗ ಹೇಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯೋ ಹಾಗೇ ನಡೆಯಲಿ ಬಿಡು. ಜಾಸ್ತಿ ಭಾವಾವೇಶಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಬೇಡ….. ನಮಗೆ ಈಗಿನ ಕ್ಷಣಗಳಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ!”
ದೀಪ್ತಿ ಕಾಲೆಳೆಯುತ್ತಾ ತನ್ನ ಗೂಡಿಗೆ ಬಂದು ಸೇರಿದಾಗ ಅದಾಗಲೇ 10 ಗಂಟೆ! ಗಾಢ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ತಾನು ಮತ್ತೆ ಸಂದೀಪ್ ಸಹವಾಸ ಬಯಸುವುದೇಕೆ…. ಈ ಒಗಟನ್ನು ಬಿಡಿಸಲು ಅವಳಿಂದ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ತಾನು ಹಿಂದಿನಂತೆ ಆ ಮನೆಯ ಸುಖೀ ಗೃಹಿಣಿ ಆಗಿರಬಾರದೇ ಎಂದು ಬಯಸಿದಳು. ಆದರೆ…… ಹಠಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ತಾನೇ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಗಂಡನನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಹೋಗದೆ, ತಾನೂ ಅದೇ ನರಕದ ದಾರಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಹೆಣ್ತನದ ಹಸಿವಾದಾಗ, ಸಂದೀಪನ ಸಾಂಗತ್ಯ ಬಯಸಿ ಹೋಗುವುದು ಈಗ ಅವಳಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ಅವಳು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಲೈಟ್‌ ಹಾಕಿ ಸೋಫಾಗೆ ಒರಗಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಕಳೆದು ದೀಪಕ್ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಗುನುಗುತ್ತಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದ.
“ನಾನು 3 ದಿನಗಳ ಮೀಟಿಂಗ್‌ಗಾಗಿ ದೆಹಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿದೆ…. ಪ್ಲೀಸ್‌, ನನ್ನ ಸೂಟ್‌ ಕೇಸ್‌ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡ್ತೀಯಾ?”
“ನಿನ್ನ ಈ ಜಾಲಿ ಮೂಡ್‌ ನೋಡಿದರೆ ನೀನು ಖಂಡಿತಾ ದೆಹಲಿಗೆ ಅಫಿಶಿಯಲ್ ಆಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ……” ಸರಕ್ಕನೆ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು.
“ಅಂದ್ರೆ….. ಗೋಳಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತೇ?”
ತನಗೆ ಗಂಡನ ಮೇಲೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮವಿಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಅವನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋದರೇನು? ತಾನೇಕೆ ಆ ಕುರಿತು ಮತ್ಸರ ಪಡಬೇಕು? ತಾನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದೂ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಸಂದೀಪ್‌ಗೆ ಹೇಳಿದರೆ ನಾಳೆಯೇ ತನ್ನನ್ನು ಬಾಂಬೆ, ಮದ್ರಾಸ್‌ಎಂದು ಕರೆದೊಯ್ಯುವುದಿಲ್ಲವೇ?
“ನನಗೂ ಬಹಳ ಸುಸ್ತಾಗಿದೆ…. ಈ ಸಲ ನೀನೇ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿಕೊ,” ಎಂದವಳೆ ತನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ರಪ್ಪನೆ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡಳು.
ಮಾರನೇ ದಿನ ದೀಪಕ್ ದೆಹಲಿಗೆ ಹೊರಟ ನಂತರ ಸಂದೀಪ್‌ಗೆ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಳು. ಆದರೆ…. ಮಕ್ಕಳು ಬರುವ ಮನೆ, ಮನೆಯೇ ಆಗಿರಲಿ ಎನಿಸಿತು. ಸಂದೀಪ್ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರೂ ತನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸಲಾರ. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ದೇಹವಷ್ಟೇ ಬೇಕು.
ಒಮ್ಮೆ ದೀಪಕ್‌ಗೆ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ, ಹಳೆಯದನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಹಿಂದಿನಂತೆ ಒಂದಾಗಿರೋಣ, ಇಬ್ಬರೂ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಣ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆಸಿಬಿಡೋಣ…. ಎಂದೆಲ್ಲ ವೇಗವಾಗಿ ಯೋಚಿಸ ತೊಡಗಿದಳು. ಆದರೆ ದೀಪಕ್ ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಮಜವಾಗಿದ್ದಾನೋ…. ತಾನಾಗಿ ಅವನ ಬಳಿ ಯಾಕೆ ಸೋಲಬೇಕು? ಸಂಸಾರಕ್ಕಿಂತ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಅಹಂ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಯಾವುದೂ ಬೇಡವೆನಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾದಳು.
ಅದರ ಮಾರನೇ ದಿನ ಒಂಟಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ಮತ್ತದೇ ಯೋಚನೆಗಳು ಕಾಡಿದಾಗ, ಏನನ್ನಿಸಿತೋ ಏನೋ…. ಕೂಡಲೇ ಶೀಲಕ್ಕನಿಗೆ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ ಆ ದಿನ ತಾನು ಅತ್ತದ್ದೇಕೆ, ಗಂಡನ ದುರ್ವ್ಯವಹಾರಗಳೇನು….. ಎಂಬುದನ್ನೆಲ್ಲ ವಿವರವಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಆದರೆ ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿಯೂ ತಾನೂ ಅಂಥದೇ ಪ್ರಪಾತಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಹೇಗಾದರೂ ನಿಮ್ಮ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿ, ಸಂಸಾರ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಎಂದಷ್ಟೇ ವಿನಂತಿಸಿಕೊಂಡಳು.
ಇಂಥದ್ದೇನಾದರೂ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಆ ದಿನವೇ ಊಹಿಸಿದ್ದ ಶೀಲಾ, ದೀಪ್ತಿಯನ್ನು ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಸಂದೇಹಿಸದೆ, ಮಾರನೇ ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಫೋನ್‌ ಮಾಡೋಣ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು.
ಅತ್ತ ನವದೆಹಲಿಯ ಪಾಷ್‌ ಹೋಟೆಲ್ನಲ್ಲಿ ಬಂದಿಳಿದ ದೀಪಕ್ ದಿವ್ಯಾ, ಹೊಸದಾಗಿ ಹನಿಮೂನ್‌ಗೆ ಬಂದಂತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ದೀಪಕ್ ಬಂದಿದ್ದು ಅಫಿಶಿಯಲ್ ಡ್ಯೂಟಿಗೇ ಆದರೂ, ಸ್ವಾಮಿ ಕಾರ್ಯ ಸ್ವಕಾರ್ಯ ಎರಡೂ ಮುಗಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮಹದಾನಂದವಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಬೇಕೆಂದೇ ಆಫೀಸ್‌ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ತೋರಿಸಲ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಎರಡೂ ರೂಮ್ ಬುಕ್‌ ಮಾಡಿಸಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ದಿವ್ಯಾಳ ರೂಮಿಗೆ ಬೀಗ ಹಾಕುವುದು ಮಹಾ ಕಷ್ಟವೇ?
“ದಿವ್ಯಾ, ಸಂಜೆ 4 ಗಂಟೆ ನಂತರ ಇವತ್ತು ಯಾವ ಮೀಟಿಂಗ್‌ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?”
“ಹೌದು ಡಿಯರ್‌…… ಮೀಟಿಂಗ್‌ ಮುಗಿಸಿ ದೆಹಲಿ ಪೂರ್ತಿ ರೌಂಡ್‌ ಹಾಕೋಣವೇ….?”
“ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಬಂದು ಚೇಂಜ್‌ ಮಾಡಿ ಹೋಗೋಣ,” ಇಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಮೀಟಿಂಗ್‌ಗೆ ಹೊರಡುವಾಗವೇ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡರು.
ಸ್ವಾಮಿ ಕಾರ್ಯ ಮುಗಿಸಿ, ಸ್ವಕಾರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ವಾಪಸ್ಸು ಮರಳಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ನವದೇವಿಯಂತೆ ಹಸಿರು ಸೀರೆಯಲ್ಲಿ ಶೋಭಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತ ಅವಳನ್ನು ಕಂಡು ದೀಪಕ್ ಹೇಳಿದ, “ನಾನು ನಿನಗೆ ಸುಮ್ಮನೇ ಮರುಳಾಗಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಹೆಂಗಸರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ಅಪೂರ್ವ ಸೌಂದರ್ಯ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ,” ಎಂದು ಬಳಸಲು ಬಂದವನನ್ನು ದೂರ ಸರಿಸುತ್ತಾ, “ಮೊದಲು ದೆಹಲಿ ನೋಡೋಣ ಡಿಯರ್‌,” ಎಂದು ತನ್ನ ಮೇಕಪ್‌ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಸಂಜೆ ಪೂರ್ತಿ ಆನಂದವಾಗಿ ಸುತ್ತಾಡಿದರು.
ಶಾಪಿಂಗ್‌ಗೆಂದು ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರಮುಖ ಸಿಲ್ಕ್ ಸೀರೆಯ ಶೋರೂಮಿಗೆ ಹೋದಾಗ ದೀಪಕ್ ಅವಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಕೊಡಿಸಿ, ಹೆಂಡತಿಯ ನೆನಪಾಗಿ ದೀಪ್ತಿಗೆಂದು 2 ದುಬಾರಿ ಸೀರೆ ಕೊಂಡ. ಇದನ್ನು ಕಂಡು ದಿವ್ಯಾಳಿಗೆ ಕುಟುಕಿದಂತಾಯಿತು.
“ದಿವ್ಯಾ…. ಮುಖವೇಕೆ ಬಾಡಿಸಿಕೊಂಡೆ? ನಿನಗೆ ಬೇಕಾದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಡಿಸಿದ್ದೇನಲ್ಲ?”
“ಹ್ಞೂಂ…. ಹ್ಞೂಂ…. ಏನೇ ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾನು ನಂತರ ಬಂದವಳಲ್ಲವೇ?” ಎಂದು ಸಿಡುಕಿದಳು.
“ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಸಿಡುಕುವ ತರಹ ನೀನೇಕೆ ಡೈಲಾಗ್‌ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿರುವೆ?”
“ಹೌದು ಹೌದು…. ಯಾವತ್ತಿದ್ದರೂ ಧರ್ಮಪತ್ನಿಯ ಹಕ್ಕು ಆ ದೀಪ್ತಿಯದೇ ಅಲ್ಲವೇ?” ಎಂದು ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸಿದಳು. ದೀಪಕ್‌ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸದೆ ಬಿಲ್ ಚುಕ್ತಾ ಮಾಡಿದ. ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಬಂದರು.
ಆ ರಾತ್ರಿ ರಂಜನೀಯವಾಗಿ ಕಳೆಯಿತು. ಎಂದೂ ತಗ್ಗದ, ಹೆಚ್ಚೂ ಏರದ ಈ ನಶೆ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಬಂಧಿಸಿಡುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಮೂರು ದಿನಗಳು ಮಜವಾಗಿ ಕಳೆದವು. ಕೊನೆಯ ದಿನ ವಾಪಸ್ಸು ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಬಂದರು. ರಾತ್ರಿ 11 ಗಂಟೆಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ವಾಪಸ್‌ ಹೊರಡುವುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇದೇನಿದು? ದಿವ್ಯಾ 7 ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲ ತನ್ನ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್‌ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಡುವ ಹುನ್ನಾರದಲ್ಲಿದ್ದಳು.
“ಇದೇನಿದು? ಏರ್‌ಪೋರ್ಟ್‌ಗೆ ಹೋಗಲು ಇನ್ನೂ ಬಹಳ ಟೈಮಿದೆ. ಊಟ ಸಹ ಆಗಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಟೆ?” ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಮೇಕಪ್‌ ಮಾಡಿ ಮಿಂಚುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳನ್ನೇ ಕೇಳಿದ.
“ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಸಂಜಯ್‌ನನ್ನು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು… ಹಾಗೇ ಅಲ್ಲಿಂದ 11 ಗಂಟೆಗೆ ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಏರ್‌ಪೋರ್ಟ್‌ಗೆ ಡ್ರಾಪ್‌ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ನೀನೂ ಬರುವ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಬಾ….. ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸುತ್ತೇನೆ. ಇಷ್ಟು ದೂರದ ದೆಹಲಿಗೆ ಬಂದು ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿ ಆಗದೆ ಹೋಗಲಾರೆ…..”
“ಒಬ್ಬಳೇ ಹೊರಡಬೇಕೆಂದು ನನಗೆ ಮೊದಲೇ ತಿಳಿಸದೆ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿ ಮುಗಿಸಿರುವೆ. ಸರಿ ಹೊರಡು, ಈಗೇಕೆ ಈ ನಾಟಕ?”
“ಹಲೋ ಮಿಸ್ಟರ್‌….. ಇದೇನು ಗಂಡನ ಹಾಗೆ ಹಕ್ಕು ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಿರುವೆ….. ನಿನ್ನೆ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಹೆಂಡತಿ ತರಹ ಆಡಬೇಡ ಎಂದು ಸಿಡುಕಿದೆ, ಮೈಂಡ್‌ ಯುವರ್‌ ಟಂಗ್‌!” ಲೇಶ ಮಾತ್ರವೂ ಅವನೇನು ತಿಳಿಯುತ್ತಾನೋ ಎಂದು ಭಾವಿಸದೆ ಟಪಟಪ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ತನ್ನ ಲಗೇಜ್‌ ಸಮೇತ ಮಾಯವಾದಳು.
ಈಗ ದೀಪಕ್‌ಗೆ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಬಾರಿಸಿದಂತಾಯಿತು. ಹೆಂಡತಿ ಹೆಂಡತಿಯೇ…. ಪ್ರೇಯಸಿ ಪ್ರೇಯಸಿಯೇ! ತಾನು ಪತ್ನಿ ಜೊತೆ ಹಿಂದೆ ಸುಖವಾಗಿದ್ದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಗಿ ಮನಸ್ಸು ಭಾರವಾಯಿತು. ಯಾಕೋ ಅವಳಿಲ್ಲದ ಬದುಕು ಬಲು ಬರಡು ಎನಿಸಿತು.
ತಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೆ ಮೆಸೇಜ್‌ ಮಾಡಿದ, “ದೀಪ್ತಿ….. ನನಗೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಬಹಳ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ…. ನನ್ನ ಕ್ಷಮಿಸುವೆಯಾ?”
“ಇದೇನಿದು? ನನ್ನಿಂದ ಏನಾದರೂ ವಿಶೇಷ ಸೇವೇ ಆಗಬೇಕಿತ್ತೇ? ಇಟ್ಟುಕೊಂಡವಳು ಒದ್ದು ಓಡಿಸಿದಳೇ….? ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಬೇರೆಯವನ ತೋಳು ಸೇರಿಕೊಂಡಳೇ?”
ಇಂಥ ಕಿಡಿಕಾರುವ ಉತ್ತರ ಬರಬಹುದೆಂದು ಅವನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಫೋನ್‌ ಸ್ವಿಚ್‌ ಆಫ್‌ ಮಾಡಿ ತನ್ನ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್‌ಗೆ ತೊಡಗಿದ.
ಅತ್ತ ಸಂಜಯ್‌ನನ್ನು ಕಂಡ ದಿವ್ಯಾ, ಅವನಿನ್ನೂ ಅವಿವಾಹಿತ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಹುಚ್ಚೆದ್ದಳು. ತನ್ನ ನೌಕರಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ದೀಪಕ್‌ನ ಒಲವು…. ಅವೆಲ್ಲ ಸ್ಥಿರವಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿದಿತ್ತು. ತನ್ನ ಭವಿಷ್ಯ ಉಜ್ವಲವಾಗಬೇಕಾದರೆ ಮಾಜಿ ಪ್ರೇಮಿ ಆಗಿದ್ದ ಸಂಜಯ್‌ನನ್ನು ಮರುಮದುವೆ ಆಗುದೊಂದೇ ದಾರಿ ಎಂದು ಅರಿತಳು. ದೀಪಕ್ ಪಾಲಿಗೆ ತಾನು ಕೇವಲ ಟೈಂಪಾಸ್‌ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಸಂಜಯ್‌ನನ್ನು ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದಳು.
ಅತ್ತ ದೀಪ್ತಿ ಸಂದೀಪನ ಸಹವಾಸದಿಂದ ಬೇಸತ್ತಿದ್ದಳು. ಎಷ್ಟು ದಿನ ಹೀಗೆ ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಸೇರುವುದು? ಯಾವುದೋ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ, ಪಾರ್ಕ್‌ ಎಂದು ಹೊರಗೆ ಸುತ್ತಾಡುವಾಗ ಪರಿಚಿತರ ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದರೆ ಏನೆಂದು ಹೇಳುವುದು? ಅದೂ ಸಂದೀಪ್ ಬಯಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ತಾನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕು, ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಶಾಶ್ವತ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎನಿಸಿತು.
ಅಂದು ಅವಳು ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಸೀದಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ರಾತ್ರಿ 8 ಗಂಟೆ ಆಗಿತ್ತು. ಅದೇ ಕತ್ತಲೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಗವ್ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಕಳೆಯಬೇಕಲ್ಲ ಎಂದು ಈ ಬಾರಿ ದುಃಖ ಉಕ್ಕಿ ಬಂತು.
ಮನೆಗೆ ಬಂದು 1 ಕಪ್‌ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಟೀ ಮಾಡಿ ಕುಡಿದು ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಳು. ಯಾವಾಗ 8 ಗಂಟೆ 10 ಆಯಿತೋ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೋ ಊಟ ಬೇಡ ಅನಿಸಿತು. ಸಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಯೋಚನೆಗಳಿಂದ ತಲೆ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ 2 ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ ಹಾಗೇ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಳು.
ರಾತ್ರಿ 2 ಗಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ದೀಪಕ್ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಒಳ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು. ಎದ್ದು ಹಾಲ್‌ಗೆ ಬಂದಳು.
“ಓ….. ದೆಹಲಿ ಪ್ರವಾಸ ಮುಗಿಯಿತೇ?”
“ಯಾಕೆ…..? ಇನ್ನೂ 2 ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕಿತ್ತೇ?”
“ಹಾಗಲ್ಲ…… ಸಹಜವಾಗಿ ಕೇಳಿದೆ ಅಷ್ಟೆ….. ಇರಿ, ನೀರು ಕೊಡ್ತೀನಿ,” ಎಂದು ಫ್ರಿಜ್‌ ತೆರೆದು ತಣ್ಣನೆ ನೀರು ಬಗ್ಗಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಳು.
ಹೆಂಡತಿ ಜಗಳದ ಮೂಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಅರಿವಾದಾಗ ಅವನಿಗೂ ನಿರಾಳವೆನಿಸಿತು. ದೀಪಕ್ ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಿಸಿ, ಫ್ರೆಶ್‌ ಆಗಿ ಬಂದ.
“ಊಟ ಮಾಡ್ತೀರಾ? ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ್ದೇ ಸಾಂಬಾರ್‌ ಇದೆ. 4 ದೋಸೆ ಮಾಡಿ ಕೊಡಲೇ?”
ಆ ಘಳಿಗೆ ಹೆಂಡತಿ ಕೈ ಊಟ ಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಇಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿ, ಎಂದಿನಂತೆ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದರು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ನಿದ್ದೆ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಮದುವೆ ಆದಾಗಿನಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಡೆದ ಘಟನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿದರು. ಯಾಕೋ ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ತೃಪ್ತಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಮೊದಲ ದಿನಗಳೇ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದವೆಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅನಿಸಿತು. ಬದುಕು ಹಿಂದಿನಂತೆಯೇ ಆದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನ ಎಂದು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅನಿಸಿತು.
ಅತ್ತ ದೀಪಕ್‌ಗೆ ಅಕ್ಕಾ ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳು ನೆನಪಾದವು. ನಿನ್ನ ಸಂಸಾರ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಿನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಇದೆ ಎಂದಷ್ಟೇ ಶೀಲಾ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾಕೆ ಎಂದು ಈಗ ಅವನಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮನ ಯಾವ ತಪ್ಪನ್ನೂ ಅವಳು ಹೈಲೈಟ್‌ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ತಕ್ಷಣ ಅವರನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆಸಿ ಬೇರೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಮಿಶನ್ ಕೊಡಿಸುವಂತೆ ಹೇಳಿದ್ದಳು. ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ಅವನಿಗೆ ಬಂದಿತು.
ಮಾರನೇ ದಿನ ಏನೂ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ದೀಪ್ತಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಶೀಲಾ ಬಂದಿದ್ದಾಗ ನಡೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಫಿ, ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿ ಅವನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಳು. ಅವನೂ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿ, ಲಂಚ್‌ಗೆ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಬಾಕ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡುವಂತೆ ಹೇಳಿ ಹೊಸ ಸೀರೆಯ ಗಿಫ್ಟ್ ನೀಡಿದ. ಅವಳಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಿ ಬಂತು.
ಹೀಗೆ 2 ತಿಂಗಳು ಬಹಳ ಮಾಮೂಲಿಯಾಗಿ ಹಿಂದಿನ ಕಹಿ ಮರೆಯುತ್ತಾ ಇಬ್ಬರೂ ದಿನಗಳನ್ನು ಕಳೆದರು. ಆಫೀಸಿನಿಂದ 7-8 ಗಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಇಬ್ಬರೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ಅಗತ್ಯವೆನಿಸಿದಾಗ ಒಂದು ರೌಂಡ್‌ ಹೊರಗೆ ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಎಂದು ಹೊರಡುವರು. ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಊಟ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೊರಗೆ ಸುತ್ತಾಡಿ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮಕ್ಕಳ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಇಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆತಂದರು. ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲ್‌ರ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಿ ಫಲಿತಾಂಶ ಬಂದೊಡನೆ ಟಿ.ಸಿ ಕೊಡುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು. ಎಲ್ಲ ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿ ಮುಗಿಯಿತು.
ಮಕ್ಕಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ತಾವು 3 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಅದೇ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಲಿದ್ದೇವೆ, ತಾಯಿ ತಂದೆಯರ ಜೊತೆ ಅದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ಎಂದು ತಿಳಿದು ಕುಣಿದಾಡಿದರು.
ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲ ಸಹಜವಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ದೀಪ್ತಿ, ತನ್ನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟು ಗಂಡನ ಕೋಣೆಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಆದಳು. ಯಾವ ಹೆಚ್ಚಿನ ಚರ್ಚೆ ಇಲ್ಲದೆ, ಭಾವಾವೇಶಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗದೆ ಇಬ್ಬರೂ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಬೆರೆತುಹೋದರು.
ತಾವಿಬ್ಬರೂ ಇಷ್ಟು ದಿನ ಸುಖ ಎಂಬುದನ್ನು ಹೊರಗೆ ಅರಸುತ್ತಾ ಅಲೆದಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಕೇವಲ ಮೃಗತೃಷ್ಣವಷ್ಟೆ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ, ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಕೀಳಾಗುವ ಬದಲು ಈಗಲಾದರೂ ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡೆವಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಮಾಧಾನ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಬಂದಿತ್ತು. ಬದುಕು ಮತ್ತೆ ಹಿಂದಿನಂತೆ ಹಸನಾಗಿತ್ತು, ತೃಪ್ತಿ ಮೂಡಿತ್ತು.
