ಹ್ಯಾಪಿ ನ್ಯೂ ಇಯರ್‌!

ಕಥೆ – ಪೂರ್ಣಿಮಾ ಆನಂದ್‌ 

ಸುನೀತಾ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡಲು ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಅತ್ತೆ ಮಾಧವಿ ಹಾಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕಾಫಿ ಹೀರುತ್ತಾ ಪೇಪರ್‌ ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಗಮನವೆಲ್ಲ ಸೊಸೆ ಸುನೀತಾ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬುದರ ಕಡೆಗೇ ಇತ್ತು. ಉದ್ದನೆ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ಸುಪುಷ್ಠ ಅಂಗಸೌಷ್ಠವ ಹೊಂದಿದ್ದ ಸುನೀತಾ ಭುಜದವರೆಗೂ ಕತ್ತರಿಸಿದ್ದ ಕೂದಲನ್ನು ಇಳಿಬಿಟ್ಟು, ಲಿಪ್‌ಸ್ಟಿಕ್‌ ತೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಉನ್ನತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಹುದ್ದೆಯ ಖಾಸಗಿ ನೌಕರಿ, ವರ್ಚಸ್ಸಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಡೆನುಡಿ….. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮಗ ತಾನಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ ಅವಳು. ಮಗನ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಧವೆ ತಾಯಿ ಮಾಧವಿಗೆ ಈ ಪ್ರೇಮ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಆಕ್ಷೇಪಣೆ ಸೂಚಿಸಲು ಕಾರಣಗಳೇನೂ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಇರುವ ಒಬ್ಬನೇ ಮಗ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಸಲ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಆಸೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಇಂಥ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದಾಗ ಇದ್ದೊಬ್ಬ ಮಗನನ್ನು ಎದುರು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಆಕೆ ತಾನೇ ಏನು ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು? ಆಕೆ ಮೌನ ಸಮ್ಮತಿ ನೀಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸೊಸೆ ತಮ್ಮಿಂದ ದೂರವೇ ಉಳಿದಿದ್ದಾಳೆ, ತಮ್ಮ ಆತ್ಮೀಯತೆಯ ಗರಡಿಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂದೇ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸೊಸೆಯ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿ ವರ್ಚಸ್ವಿ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೇ ಹಾಗಿತ್ತು. ಸಾಗರದ ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರೈಮರಿ ಸ್ಕೂಲ್‌ ಟೀಚರ್‌ ಆಗಿದ್ದ ಪತಿಯ ಜೊತೆ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಜಂಜಾಟದ ಗೃಹಿಣಿಯಾಗಿ ಬದುಕು ಕಂಡಿದ್ದ ಮಾಧವಿಗೆ, ಅನುಕೂಲಸ್ಥರ ಮನೆಯ ಸೊಸೆ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಗಂಡನೊಂದಿಗೆ ಡೈಲಾಗ್‌ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅರಿಯದೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಕೀಳರಿಮೆ ಮೂಡದಿದ್ದೀತೇ?

ಹಾಗೆಂದು ಮಗ ಎಂದೂ ತಾಯಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟವನಲ್ಲ….. ಅಥವಾ ಸೊಸೆ ಎದುರು ವಾದಿಸುವವಳಲ್ಲ. ಏನೇ ಆಗಲಿ, ತಮ್ಮ ಗರಡಿಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಅವಳನ್ನು ಪಳಗಿಸಲಾಗದು ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿರುವ ವಿಚಾರ. ಮಗ ಬಿ.ಇ ಮುಗಿಸಿ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಟ್ರೇನಿಂಗ್‌ಗೆಂದು ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಲೇ ಉನ್ನತ ಖಾಸಗಿ ಐ.ಟಿ. ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ, ಮನೆ ಮಾಡಿ, ಮೆಚ್ಚಿನ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆಗೆ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು, ಅಮ್ಮನನ್ನು ಗಡಿಬಿಡಿ ತುಂಬಿದ ಪಾಷ್‌ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸ್ವಂತ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ಕರೆತಂದಾಗ, ಅಷ್ಟು ವರ್ಷ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ ಊರನ್ನು ತೊರೆದು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮಾಯಾನಗರಿಯ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಕೆಗೆ ಕಷ್ಟ ಎನಿಸಿತು. ಆ ಊರನ್ನು ತೊರೆಯುವಾಗ ಆಪ್ತೇಷ್ಟರು ಕಿವಿ ಮಾತು ಹೇಳಿದ್ದರು, “ನಿನ್ನ ಪುಣ್ಯ ಮಾಧವಿ….. ಮಗ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸೆಟಲ್ ಆಗಿದ್ದಾನೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ಅಮೆರಿಕಾ ಎಂದು ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಜೀವನಪೂರ್ತಿ ನೀನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯೇ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಿ….. ಈಗ ನೆನೆದಾಗ ಸಾಗರದ ಈ ತುದಿಗೆ ಬಂದು ಹೋಗುವುದು ಕಷ್ಟವೇನಲ್ಲ ಬಿಡು,” ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಮದುವೆ, ಮುಂಜಿ ಶುಭ ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಮಾಧವಿ ನೆಂಟಸ್ತನ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಮಗ-ಸೊಸೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ರಾತ್ರಿ 9ಕ್ಕೆ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವರು ಇಡೀ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗೆ ತೀರಾ ಒಬ್ಬಂಟಿ…. ಒಂದು ಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ಇರುವ ಮೂವರ ಮನೆಗೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ, ವಾಷಿಂಗ್‌ ಮೆಷಿನ್‌ಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿ, ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆದು, ಮನೆ ಶುಚಿಗೊಳಿಸಿ ಕಮಲಿ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟರೆ ಮಾರನೇ ದಿನವೇ ಅವಳ ದರ್ಶನ. ನೀನಾ ಎನ್ನುವರಿಲ್ಲದೆ ಸದಾ ಟಿವಿ, ಪುಸ್ತಕ ಬೇಸರವಾದಾಗ ಸಂಜೆ ಹರಿಕಥೆ, ಪಾರ್ಕು ಎಂದು ಮಾಧವಿ ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೇ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಇದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಸದಾ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿರುತ್ತಿದ್ದ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ಗಳು, ಅರ್ಥವಾಗದ ಭಾಷೆಯ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನವರು ಆಕೆಗೆ ಆಪ್ತರಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.

ರಾತ್ರಿ ಮಗ-ಸೊಸೆ ಬಂದು ಔಪಚಾರಿಕಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ ಟಿವಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಇಲ್ಲವೇ ಕೋಣೆ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಟ್ಟಾರೆ ಜನಸಾಗರದ ಮಾಯಾನಗರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಧವಿಗೆ ಆ ಫ್ಲಾಟ್‌ ಬದುಕು ಒಂಟಿ ದ್ವೀಪವಾಗಿತ್ತು.

ಶನಿವಾರ, ಭಾನುವಾರ ನೆಪಕ್ಕೆ ರಜೆ. ಆಗಲೂ ಮಗ ಸೊಸೆ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್‌, ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಿಝಿ. ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹರಟಲು ಸಾಧ್ಯ? ಹೊರಗೆ ಹೋದರೆ ಮಾರನೇ ದಿನ ಬಂದರೂ ಆಯ್ತು. ಮಾಧವಿಯಂತೂ ಎಂದೂ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಪಾರ್ಟಿ ಅಥವಾ ಹೊರಗಿನ ಸುತ್ತಾಟ ಬಯಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಹೀಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಮಗ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಹೊರಡಿಸಿದ್ದ. ಆ ಪಾರ್ಟಿಯ ವಾತಾವರಣ, ಅಲ್ಲಿನ ಆಂಗ್ಲ ವಾಗ್ಝರಿ, ಆ ಥಳುಕುಬಳುಕಿನ ವೈಯಾರ, ಸೂಕ್ಷ್ಮಾತಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಊಟೋಪಚಾರ….. ಯಾವುದೂ ಆಕೆಗೆ ಸರಿ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಮಗ ಸೊಸೆಯರ ಪಿಕ್ನಿಕ್‌ ಹುಚ್ಚು ಕೂಡ ಆಕೆಗೆ ಸರಿಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಸಮಕ್ಕೆ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹೊರಗಡೆ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಂದಾದರೂ ಒಮ್ಮೆ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದರೆ ಹೆಚ್ಚು. ಆಗೆಲ್ಲ ಅವರಿಬ್ಬರ ಮಾತುಕಥೆ ಹೆಚ್ಚು ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಮಾಧವಿ 2-3 ಸಲಕ್ಕೇ ಸಾಕಾಗಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಹೊರಗೆ ಹೊರಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಇರುವುದನ್ನೇ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.

ಹೀಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ಉರುಳಿತು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಸೊಸೆ ಹತ್ತಿರದ ಮೈಸೂರಿನ ತವರಿಗೆ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗೆಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ತಾವೇ ಮಗನಿಗೆ ಮಾಡಿ ಬಡಿಸುವರು. ಹ್ಞಾಂ…… ಹ್ಞೂಂ…… ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮಗ ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಯುತ್ತಿದ್ತ. ಈ ಮಧ್ಯೆ ದೀಪಾವಳಿ ಭರಾಟೆ ಕಳೆದು, ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್‌ ರಜೆಯೂ ಮುಗಿಯಿತು. ಇದೀಗ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹೊಸ ವರ್ಷಾಚರಣೆಯ ಸಂಭ್ರಮ!

ತಾವು ಮಗನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ಸೊಸೆಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂದೇ ಮಾಧವಿ ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಸುನೀತಾ ಎಂದೂ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟು ಹಾಗೆ ಮಾತನಾಡುವವಳಲ್ಲ, ನಡವಳಿಕೆಯಲ್ಲೂ ಕೃತಕತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮಾತು ಮಾತ್ರ ಬಲು ಕಡಿಮೆ.

ಮಗರಾಯ ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಮನೆಗೆಲಸದಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿಗೆ ನೆರವಾಗುವುದು ಮಾಧವಿಗೆ ನುಂಗಲಾರದ ತುತ್ತು.

“ಬೆಂಗಳೂರು ಮಹಾನಗರದಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ರಾತ್ರಿ ಹಿಂದಿರುಗುವುದರಿಂದ, ಇಬ್ಬರ ಬಳಿಯೂ ಸಮಯ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಗಂಡಸು ಮನೆಗೆಲಸದಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ,” ಎಂದು ಕಡ್ಡಿ ತುಂಡು ಮಾಡಿದಂತೆ ಒಮ್ಮೆ ಸುನೀತಾ ನುಡಿದಾಗ, ಅವಳ ಖಂಡಿತವಾದಿ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ನೋಡಿ ಇವರಿಗೆ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ.

ಸುನೀತಾಳ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಮಾಧವಿ, ಅವಳ ಪ್ರತಿ ಮಾತುಗಳನ್ನೂ ಅಳೆದೂತೂಗಿ ಅಂತರಾರ್ಥ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಂತೂ ಇವರ ಬಳಿ ಯಾವ ಅಸ್ತ್ರ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದು ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಒಪ್ಪಲಾದೀತೇ? ಆಧುನಿಕತೆ, ಸ್ವಾವಲಂಬಿತನ ಈ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಯ ಸೊಸೆಯರನ್ನು ಎಲ್ಲಿಗೋ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಸಿಡುಕಿಕೊಳ್ಳುವರು.

ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ 8.30ಕ್ಕೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳೇ, “ವಿವೇಕ್‌, ನೀವೇ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿ ತಗೊಂಬನ್ನಿ. ನನಗೆ ತಲೆ ಸಿಡಿಯುತ್ತಿದೆ. ಆಮೇಲೆ ಮೈಕ್ರೋವೇವ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆ ಬಿಸಿ ಮಾಡಿ ಡೈನಿಂಗ್‌ ಟೇಬಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಬಿಡಿ. 9 ಗಂಟೆ ನಂತರ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕೋ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡರಾಯ್ತು,” ಎಂದು ಮಹರಾಯ್ತಿ ಹೋಗಿ ಮಲಗೇಬಿಟ್ಟಳು.

ಮಗರಾಯ ಚಾಚೂ ಅನ್ನದೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಒಂದು ಕಪ್‌ ಕಾಫಿ ಕೊಟ್ಟು, 2 ಕಪ್‌ ಹಿಡಿದು ಬೆಡ್‌ರೂಮಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ, ಮಾಧವಿಗೆ ಯಾಕೋ ಆ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯಬೇಕು ಅಂತಾನೇ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಅಂತೂ ಕಾಫಿ ಪ್ರಕರಣ ಮುಗಿಯಿತು. 9.30 ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಗರಾಯ ಮತ್ತೆ ಅಡುಗೆಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟಾಗ, ಜೀವ ತಡೆಯದೆ ಮಾಧವಿ ಹೇಳಿದರು, “ಸಂಜೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಭಟ್ಟರು ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಆ ಮೈಕ್ರೋವೇವ್‌ ಆನ್‌ ಮಾಡು. ನಾನು ಎಲ್ಲಾ ಬಿಸಿ ಮಾಡಿ ತಂದು ಟೇಬಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸ್ತೀನಿ. ನಂತರ ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡೋಣ,” ಎಂದು ಸುಸ್ತಾದ ಮಗನ ಕೈಲಿ ಕೆಲಸ ಅಂಟಿಸದೆ, ತಾವೇ ಓಡಾಡಿದರು. ಅಂತೂ ಮಾತುಕಥೆಯಿಲ್ಲದೆ ಅಂದಿನ ಊಟ ಮುಗಿಯಿತು.

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಭಾನುವಾರ ಬೆಳಗ್ಗೆ, “ವಿವೇಕ್‌, ಇವತ್ತು ಇಡೀ ದಿನ ರೆಸ್ಟ್ ಆಗಿರೋಣ ಅನಿಸ್ತಿದೆ. ಭಟ್ಟರ ಕೈ ಅಡುಗೆ ತಿಂದು ಸಾಕಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಚೇಂಜ್‌ ಇರಲಿ, ಹೊರಗಿನ ಹೋಟೆಲ್‌ನಿಂದ ಟಿಫನ್‌ ತಂದುಬಿಡಿ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 2 ಗಂಟೆಗೆ ಇಲ್ಲಿಂದಲೇ ಊಟ ಆರ್ಡರ್‌ ಮಾಡಿದರಾಯ್ತು.”

ಆಗ ಮಾಧವಿ ತಾವೇ, “ಇರಲಿ ಬಿಡಮ್ಮ…. ನಾನೇ ಅಡುಗೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ,” ಎಂದರು.

“ಬೇಡ ಅತ್ತೆ, ನೀವು ರೆಸ್ಟ್ ತಗೊಳ್ಳಿ,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಸೊಸೆ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಹೊರಟೇಹೋದಳು.

ಇದೇಕೆ ಈ ಮಾಡರ್ನ್‌ ಸೊಸೆ ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾಳೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಥವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಮದುವೆ ಆಗಿ ವರ್ಷ ಆಯ್ತು, ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆ ಕಿರಿಕಿರಿಯಂಥ ಪ್ರಸಂಗ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ…. ಈ ಅಂತರ…. ಈ ಗಾಂಭೀರ್ಯ….. ಇದೆಲ್ಲ ಯಾಕೆ? ಮಾಧವಿಯ ಈ ಯೋಚನೆಗಳು ಮುಗಿಯುವ ಹಾಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಪಾರ್ಟಿಗೆಂದು ಫ್ರೆಂಡ್ಸನೆಲ್ಲ ಮನೆಗೆ ಕರೆದು ಔತಣ ನೀಡಲು ಸುನೀತಾ ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ವಿವೇಕ್‌ ಸಹ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಪಾರ್ಟಿಗೆ ಬೇಕಾದ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಇದೇನಾಗಿ ಹೋಯ್ತು? ಬಾತ್‌ರೂಂ ಟೈಲ್ಸ್ ಮೇಲಿನ ಸೋಪು ಮಾಧವಿ ಕೆಳಗೆ ಬೀಳುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಆಕೆ ಭಯದಿಂದ ಕಿರುಚಿದರು. ತಕ್ಷಣ ಮಗ ಸೊಸೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಿಬಂದರು. ಅತ್ಯಧಿಕ ಮಂಡಿ ನೋವಿನ ಕಾರಣ ಮಾಧವಿಗೆ ಕಣ್ಣೀರು ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರನ್ನು ತಕ್ಷಣ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು. ಮಂಡಿ ಬಳಿ ಫ್ರಾಕ್ಚರ್‌ ಆಗಿತ್ತು. ಕಾಲಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್‌ ಬಂತು. ತಮ್ಮ ಈ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಕಂಡು ಮಾಧವಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತರು. ಮನೆಗೆ ಬಂದು 2 3 ದಿನಗಳಾದರೂ ನಿದ್ದೆ ಸುಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಬಲು ಕಂಗಾಲಾಗಿ ವ್ಯಥೆಪಟ್ಟರು. ಡಾಕ್ಟರ್‌ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ  ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರು. ಆತಂಕದಿಂದ ಆಕೆಯ ಬಿಪಿ ಹೆಚ್ಚಿತು. ಪೂರ್ಣ ಬೆಡ್‌ ರೆಸ್ಟ್, ಔಷಧಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿ, ಇಂಜೆಕ್ಷನ್‌ ಕೊಟ್ಟು ಡಾಕ್ಟರ್‌ ಹೊರಟರು. ಅಮ್ಮ ಪೂರ್ಣ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಲಿ ಎಂದು ಮಗ ರಗ್ಗು ಹೊದಿಸಿ, ತನ್ನ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್‌ ಹಿಡಿದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕುಳಿತ. ಇಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡು ಜೀವನ ನಡೆಸುವುದು ದುಸ್ತರ ಎನಿಸಿತು. ಹಿಂದೆಲ್ಲ ಸುನೀತಾ ಎಷ್ಟೇ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಏನೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಮಾಧವಿಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗಂತೂ ಒಂಟಿತನ ಹೆಚ್ಚಿತು.

ಎಷ್ಟು ದಿನ ಹಾಗೆ ಇರುವುದು? ಮಗನಿಗೆ ಹೇಳಿ ವಾಕರ್‌ ತರಿಸಿಕೊಂಡರು. ಬಲು ಪ್ರಯಾಸದಿಂದ ರೂಮಿನಿಂದ ಹಾಲ್‌ ಬಾಗಿಲವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಬರುವ ಅಭ್ಯಾಸವಾಯಿತು. ವಾರ ಕಳೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವಾಕರ್‌ ನೆರವಿನಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಓಡಾಡುವಂತಾಯಿತು. ಹಾಗೆ ವಾಕರ್‌ ನೆರವಿನಿಂದ ಕುಂಟುತ್ತಾ ಆ ಸಂಜೆ ಹಾಲ್‌ಗೆ ಹೊರಟರು. ನಡುವೆ ಮಗ ಸೊಸೆ ಕೋಣೆ ಕದ ಅರೆತೆರೆದಿತ್ತು. ಜೋರಾಗಿ ಒಳಗಿನಿಂದ ಮಾತುಕಥೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

“ನಿಮ್ಮಮ್ಮ ಅಲ್ಲವೇ? ನೀವು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕು!” ಎಂದಳು ಸುನೀತಾ.

ಇದರಿಂದ ಮಾಧವಿಗೆ ಶಾಕ್‌ ಹೊಡೆದಂತಾಯ್ತು. ಅಂದರೆ ತಾವು ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆಯೇ ಆಯಿತಲ್ಲವೇ? ಊರಿನಿಂದ ತಾವು ಮಗನ ಮನೆಗೆ ಬಂದದ್ದು ಸೊಸೆಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಅಂತಾಯಿತಲ್ಲ? ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿ ಮಾಧವಿಗೆ ಆ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಮುಂದುವರಿಯುವುದು ಬೇಡವೆನಿಸಿತು. ಹೇಗೂ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಸ್ವಂತ ಮನೆ ಇದೆ. ಮಗ ಖರ್ಚಿಗೆಂದು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಹಣ ಕಳುಹಿಸಬಹುದು, ಹೇಗೋ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಲ ತಳ್ಳಿದರಾಯಿತು. ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಖಂಡಿತಾ ಬೇಡವೆನಿಸಿತು. ಕಾಲಿನ ಅವಾಂತರ ಮುಗಿದ ತಕ್ಷಣ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟೇಬಿಡುವುದು ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದರು. ಊರಿನಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಸರಿ, ಬೇಡದ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎನಿಸಿತು. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಸುನೀತಾ ಸದಾ ದೂರ ದೂರ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟಳು ಎನಿಸಿತು.

ಆಕೆಯ ಕಂಗಳಿಂದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ಕಣ್ಣೀರು ಉಕ್ಕಿಹರಿಯಿತು. ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಬಂದು ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟರು. ಸಂಜೆ 5 ಗಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸುನೀತಾ ಹಬೆಯಾಡುವ ಟೀ ತಂದಳು. ಮಾಧವಿ ಅವಳ ಕಡೆ ತಿರುಗಲೂ ಇಲ್ಲ.

“ಅತ್ತೆ…. ಏಳಿ, ಟೀ ಕುಡಿಯಿರಿ.”

“ಅಲ್ಲೇ ಇಡಮ್ಮ, ಆಮೇಲೆ ಕುಡೀತೀನಿ.”

ಸುನೀತಾ ಟೀ ಇರಿಸಿ ಮರುಮಾತನಾಡದೆ ಹೊರಟುಹೋದಳು. ಮಾಧವಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ದುಃಖ ಉಕ್ಕಿಬಂದಿತು. `ತಾನೇಕೆ ಬೇಸರಗೊಂಡಿದ್ದೇನೆ….. ಏನಾದರೂ ದುಃಖವೇ?’ ಎಂದು ಕೇಳುವವರೂ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದ ಮೇಲೆ ತನ್ನನ್ನೇ ಶಿಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಆರಿ ಹೋದ ಟೀ ಕುಡಿದರು. ನಂತರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ವಿವೇಕ್‌ ಎಂದು ಕೂಗಿದರು.

2 ನಿಮಿಷ ಬಿಟ್ಟು ವಿವೇಕ್‌ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಎದುರಿನ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ. ಅವರಿಗೆ ಮಗನ ಮೇಲೂ ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ ಎನಿಸಿತು. ತಾಯಿ, ಹೆಂಡತಿಯರ ನಡುವೆ ಮಗ ನಲುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ ಎನಿಸಿತು. ಇರಲಿ, ಈ ಕಿರಿಯರು ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿ, ತಾವು ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಬೇಡ ಎಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಮಗನ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಸಂಸಾರದ ಮಧ್ಯೆ ತಾವು ಟೆನ್ಶನ್‌ ಮಾರ್ಕ್‌ ಆಗಬಾರದು. “ವಿವೇಕ್‌, ಈ ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್‌ ಕಳಚಿದ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನನ್ನು ಊರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿಬಿಡಪ್ಪ….” ಎಂದರು.

“ಯಾಕಮ್ಮ…. ಏನಾಯ್ತು?” ಮಗ ಕೇಳಿದ.

“ಏನಿಲ್ಲಪ್ಪ…. ಊರು ಬಿಟ್ಟು ವರ್ಷ ಆಗ್ತಾ ಬಂತು. ಅಲ್ಲಿನ ಹವಾದಿಂದ ಬೇಗ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದಷ್ಟೂ ಬೇಗ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕು.”

“ಇರಲಿ ಬಿಡಮ್ಮ…. ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್‌ ಕಳಚಿ ನೀನು ಪೂರ್ತಿ ಸರಿಹೋದ ಮೇಲೆ ಆ ಮಾತು,” ಎನ್ನುತ್ತಾ ವಿವೇಕ್‌ ಅಲ್ಲಿಂದ  ಹೊರಟುಹೋದ.

ಇದೇ ಯೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಮಾಧವಿ, ರಾತ್ರಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಸೊಸೆ ಕರೆದಾಗ, ತಾವೇ ಡೈನಿಂಗ್‌ ಟೇಬಲ್‌ಗೆ ಬರುತ್ತೀನಿ ಎಂದರು. ಬರುವಾಗ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್‌ ನೋಡುತ್ತಾರೆ, ಅಂದಾಗಲೇ ತಾರೀಕು 27! ಊಟದ ಮಧ್ಯೆ ಮಾಧವಿ ತಾವಾಗಿ ಮಾತು ತೆಗೆದರು, “ವಿವೇಕ್‌, ನ್ಯೂ ಇಯರ್‌ ಪಾರ್ಟಿ ಅಂತ ಏನೋ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ರಿ….. ಏನೂ ತಯಾರಿ ಕಾಣ್ತಿಲ್ಲ… ಏನಾಯ್ತು…..?”

“ಸುನೀತಾ ಅದನ್ನು ಕ್ಯಾನ್ಸಲ್ ಮಾಡಿದಳು.”

“ಅದೇಕೆ? ನೀವೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ರಿ?”

“ಅದೇಮ್ಮ…. ಸುನೀತಾ ಬೇಡ ಅಂದ್ಲು.”

“ಅದೇ ಯಾಕೆ ಅಂತ?”

“ಮನೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಡು, ಸಂಗೀತ, ಕುಣಿತ…. ಸದ್ದುಗದ್ದಲ ಆಗುತ್ತೆ. ಆಗ ನಿನಗೆ ಬಹಳ ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್‌ ಆಗುತ್ತೆ. ನೀನು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಲಾಗದು….”

“ಛೇ…ಛೇ! ಇದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾವ ತೊಂದರೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಸಾಕಾಗಿಹೋಯ್ತು ಈ ವಿಶ್ರಾಂತಿ…. ಮನೆಗೆ 4 ಜನ ಬಂದರೆ ಮನೆ ತುಂಬಿದಂತಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸದ್ದು, ಕಲರವ…. ವಿಶೇಷ ಕಳೆ ಬರುತ್ತದೆ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಪಾರ್ಟಿ ಎಂಜಾಯ್‌ ಮಾಡಿ, ನಾನು ಕೋಣೆಯಿಂದಲೇ ನೋಡಿ ಸಂತೋಷಪಡ್ತೀನಿ,”

“ಹೌದಾ ಅತ್ತೆ….? ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಿಮಗೆ ಅದರಿಂದ ಏನೂ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲ ಅನ್ಸುತ್ತಾ?”

“ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಮ್ಮ.”

“ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಅತ್ತೆ,” ಎಂದು ಸುನೀತಾ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಾಗ ಮಾಧವಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಎನಿಸಿತು.

“ಅದರ ಜೊತೆ ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ನನ್ನನ್ನು ಊರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸುವ ಏರ್ಪಾಟು ಮಾಡಿ.”

“ಇಲ್ಲ…..ಇಲ್ಲ…. ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಆಗಲ್ಲ ಅತ್ತೆ. ಈ ಕಟ್ಟು ಬಿಚ್ಚಿದ ಮೇಲೆ ನಿಮಗೆ ಫಿಝಿಯೋಥೆರಪಿ ಸಹ ಮಾಡಿಸಬೇಕು. ಆಗ ಕಾಲು ಪೂರ್ತಿ ವಾಸಿ ಆಗುತ್ತೆ,” ಎಂದಳು.

“ಉಫ್‌…” ಎಂದು ದೀರ್ಘ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟು ಮಾಧವಿ ಮತ್ತೆ ಯೋಚನೆಗೆ ಜಾರಿದರು. ಈಗ ಮಾಧವಿಗೆ ದಿನ ಉರುಳುವುದೇ ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.

ತಾನು ಸೊಸೆಗೆ ಬೇಡದವಳು, ಮಗ ಧರ್ಮಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿದ್ದಾನೆ…. ತಾನು ಶಿವಪೂಜೆ ಮಧ್ಯೆ ಕರಡಿ ಆಗಿದ್ದು ಸಾಕು, ಮೊದಲು ಊರಿಗೆ ಹೊರಡಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಸುನೀತಾಳ ಪಾರ್ಟಿಯ ತಯಾರಿ ಕೆಲಸಗಳು ಮತ್ತೆ ಶುರುವಾದವು. ವಿವೇಕ್‌ ಸಹ ಅವಳ ಈ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇಬ್ಬರ ಕಡೆಯಿಂದ ಕೂಡಿ 20 ಮಂದಿ ಬರುವವರಿದ್ದರು. ಕುಳಿತ ಕಡೆಯಿಂದಲೇ ಮಾಧವಿ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಪಾರ್ಟಿ ಡಿನ್ನರ್‌ಗಾಗಿ ಕೆಲವು ತಿನಿಸು ಮನೆಯದಾದರೆ, ಉಳಿದವನ್ನು ಹೊರಗೆ ಆರ್ಡರ್‌ ಮಾಡಿದ್ದಾಯಿತು. ತೀರಾ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದವರೆಗೂ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿ ಮುಗಿಸಿದ ಮಾಧವಿ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಬಂದು ಮಲಗಿದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಲಗಿ ಎದ್ದಾಗ ಸಂಜೆ 4.30 ಆಗಿತ್ತು. ಟೀ ಕುಡಿಯೋಣ ಎನಿಸಿತು. ಭಟ್ಟರು 6 ಗಂಟೆಗೆ ಬರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಮಲಗಿರುವ ಮಗ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಬೇಕು. ಬದಲಿಗೆ ತಾವೇ ಟೀ ಮಾಡೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡರು.

ವಾಕರ್‌ ಹಿಡಿದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆಕೆ ಕಿಚನ್‌ ಕಡೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಗ ಸೊಸೆ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಮತ್ತೆ ಮಾತುಕಥೆ ಕೇಳಿಸತೊಡಗಿತು. ತಾವು ಇಲ್ಲಿರುವ ಕುರಿತಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಇಬ್ಬರೂ ಚರ್ಚೆ ಶುರು ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಎನಿಸಿತು. ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಪಾರ್ಟಿ ಇದೆ, ಈ ಸಂಜೆ ಜಗಳದಿಂದ ಮನಸ್ಸು ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಏನು ಲಾಭ? ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ತುಂಬಿ ಬಂದಿತು.

ಸುನೀತಾಳ ಧ್ವನಿ ಬಲು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು, “ಅತ್ತೆ ಏನೋ ಹೇಳ್ತಾರೆ ಅಂತ ಅವರನ್ನು ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ವಾಪಸ್ಸು ಕಳುಹಿಸಿಬಿಡುವುದೇ? ಅತ್ತೆ ಸದಾ ಶಾಂತವಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ತಾವು ಏನೋ ಒಂದು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಂದ ಯಾರಿಗೆ ಏನು ಕಷ್ಟ? ದಿನವಿಡೀ ಅವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೇ ಒಂಟಿಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಸರ ಆಗಿರಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅನಿಸಿರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ರೈಲಿಗೆ ಟಿಕೆಟ್‌ ಬುಕ್‌ ಮಾಡಿ ಅಂದಿರಬೇಕು.

“ನಾನು ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಬಾಸ್‌ ಪರ್ಮೀಶನ್‌ ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ. ಅತ್ತೆಗೆ ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್‌ ಕಳಚಿ, ಅವರ ಕಾಲಿಗೆ ಫಿಝಿಯೋಥೆರಪಿ ಮುಗಿಯುವವರೆಗೂ ನಾನು ವರ್ಕ್‌ ಫ್ರಂ ಹೋಂ ಅಂತ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತೀನಿ. ಅನಿವಾರ್ಯ ಮೀಟಿಂಗ್‌ ಇರುವ ದಿನ ಮಾತ್ರ 1-2 ಗಂಟೆ ಕಾಲ ಹೋಗಿಬರ್ತೀನಿ.

“ನೀವು ಮಗನಾಗಿ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳುವುದು ಬಿಟ್ಟು ಊರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲು ರೆಡಿ ಆಗಿದ್ದೀರಲ್ಲ? ಅಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ತಪ್ಪಿದರೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಯಾರಿದ್ದಾರೆ? ಅವರು ಎಂದೂ, ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೋಗುವುದು ಬೇಡ. ನಮ್ಮ ಬಳಿಯೇ ಇರಲಿ!”

ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮಿಶ್ರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ ಹಾಗೆ ಕಿಚನ್‌ಗೆ ಮುನ್ನಡೆದರು ಮಾಧವಿ. ವಾಕರ್‌ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಕೈಗಳು ನಡುಗಿದವು. ಅಂದರೆ…. ಇಷ್ಟು ದಿನ ತಾವು ಸೊಸೆ ಬಗ್ಗೆ ತಳೆದಿದ್ದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಪ್ಪು. ತಾವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ಸೊಸೆಗೆ ಅಪ್ರಿಯವಲ್ಲ….. ತಮ್ಮನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವುದನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಸದಾ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಇರುತ್ತಾ, ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಸೊಸೆಯ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಾವೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲವೇ…..? ಬಹುಶಃ ಅವತ್ತು ಕೂಡ ವಿವೇಕನಿಗೆ, “ನೀವು ಅವರ ಮಗ. ನೀವು ಸರಿಯಾಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕು,” ಎಂಬ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ ಇದೇ ಇರಬೇಕು. ತಪ್ಪಾಗಿ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆನಲ್ಲ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಆನಂದಬಾಷ್ಪ ಉಕ್ಕಿತ್ತು.

ಓಹ್‌….. ಈಗ ಮನಸ್ಸು ನಿರಾಳವಾಯಿತು. ಅವರು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಸೆರಗಿನಿಂದ ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು, ಚಹಾ ಮಾಡಲು ಪಾತ್ರೆಗೆ ನೀರು ಹಾಕಿಟ್ಟರು. ಫ್ರಿಜ್‌ನಿಂದ ಹಾಲು ತೆಗೆದು ಕಾಯಿಸಿದರು. ಟೀ ತಯಾರಾದ ನಂತರ ತಾವೇ ಮೆಲ್ಲಗೆ, “ಸುನೀತಾ…. ಇಲ್ಲಿ ಬಾಮ್ಮ,” ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿ ಕರೆದರು.

“ಬಂದೆ ಅತ್ತೆ…..” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಸುನೀತಾ ಅತ್ತೆ ಕೋಣೆ ಕಡೆ ತಿರುಗಲಿದ್ದಳು, ಟೀ ವಾಸನೆ ಗ್ರಹಿಸಿ, ಅನುಮಾನದಿಂದ ಕಿಚನ್‌ ಕಡೆ ನಡೆದಳು. ಅದಾಗಲೇ 3 ಕಪ್‌ ಟೀ ರೆಡಿ ಆಗಿ, ಪುಟ್ಟ ಪ್ಲೇಟಿನಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಕತ್ತು ಇಡಲಾಗಿತ್ತು.

“ಇದೇನತ್ತೆ…. ನೀವು ಟೀ ಮಾಡಿದ್ರಾ? ಯಾಕೆ ತೊಂದರೆ ತಗೊಂಡ್ರಿ? ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯಬಾರದಿತ್ತೇ?” ಎಂದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಟ್ರೇಗೆ  ಜೋಡಿಸಿದಳು.

ಸೊಸೆಯ ಮಾತಿನಲ್ಲಿದ್ದ ವಾತ್ಸಲ್ಯ ಈಗ ಅವರಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವೆನಿಸಿತು. ಸ್ವಭಾವತಃ ಮಿತಭಾಷಿ ಸುನೀತಾ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಿಲ್ಲದೆ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರ ಕಣ್ಣಂಚು ಮತ್ತೆ ಒದ್ದೆ ಆಯ್ತು.

“ಸುನೀತಾ…. ನಾನು ಊರಿಗೆ ಹೊರಡುವುದು ಬೇಡ ಅಂದುಕೊಂಡೆ….. ಇಲ್ಲೇ ಇರೋಣಾಂತ….”

“ಹೌದಾ ಅತ್ತೇ!” ಸಂತೋಷದಿಂದ ಓಡಿಬಂದ ಅವಳು ಅವರನ್ನು ಅಪ್ಪಿದಳು. ತೆರೆದ ಬಾಹುವಿನಿಂದ ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡರು.

“ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆ ನಿರ್ಧಾರ ತಗೊಂಡ್ರಿ….” ಎಂದಳು ಸುನೀತಾ.

”ಹ್ಯಾಪಿ ನ್ಯೂ ಇಯರ್‌!” ಅತ್ತೆ ನಸುನಗುತ್ತಾ ಸೊಸೆಗೆ ಶುಭಾಶಯ ಕೋರಿದಾಗ, ಸುನೀತಾ ಸಹ ಅವರಿಗೆ ವಿಷ್‌ ಮಾಡುತ್ತಾ, “ಆದ್ರೆ…. ಇಷ್ಟು ಬೇಗ…. ಅದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಟೈಂ ಇದೆಯಲ್ಲ….” ಎಂದಳು.

“ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅನಿಸಿದಾಗ ತಕ್ಷಣ ಅದನ್ನು ಸೆಲೆಬ್ರೇಟ್‌ ಮಾಡಬೇಕು,” ಎಂದರು ಮಾಧವಿ.

ಇಬ್ಬರೂ ಸಂತಸದಿಂದ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಾಲ್‌ಗೆ ನಡೆದರು.  “ವಿವೇಕ್‌…. ಬೇಗ ಬನ್ನಿ! ಅತ್ತೆ ಟೀ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ….” ಎಂದಳು ಸುನೀತಾ.

“ಹೌದೇನಮ್ಮ?” ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ವಿವೇಕ್‌ ಹಾಲ್‌‌ಗೆ ಬಂದಾಗ, ಅವನಿಗೂ ಮಾಧವಿ ವಿಷ್‌ ಮಾಡಿದರು. ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆ ಒಂದಾಗಿರುವುದು ತಿಳಿದು ವಿವೇಕ್‌ ಮನಸ್ಸು ಗರಿಗೆದರಿತು.

“ಅತ್ತೆ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗೋಲ್ಲ…. ಇಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಇರ್ತಾರಂತೆ….” ಸುನೀತಾ ಹೇಳಿದಾಗ ವಿವೇಕ್‌ ಓಡಿಬಂದು ಅಮ್ಮನನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡ.

“ಆದರೆ ಒಂದು ಕಂಡೀಶನ್‌…. ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ಇದೇ ನ್ಯೂ ಇಯರ್‌ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಪ್ರಮೋಶನ್‌ ನೀಡಿ ಅಜ್ಜಿ ಮಾಡಬೇಕು!” ಎಂದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ನಕ್ಕರು.