ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ದಾಳಿಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಅರಿತು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ನ್ನು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವುದನ್ನು ತಡೆಯಬೇಕು, ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ದಾಳಿಯಿಂದ ಪೀಡಿತರಾದವರಿಗೆ 3 ಲಕ್ಷ ರೂ. ಪರಿಹಾರ ಕೊಡಬೇಕು. ಅದರಲ್ಲಿ 1 ಲಕ್ಷ ರೂ.ಗಳನ್ನು ತಕ್ಷಣದ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ 15 ದಿನಗಳ ಒಳಗೆ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಆದೇಶಿಸಿದೆ. ಕಳೆದ ಡಿಸೆಂಬರ್‌ ನಲ್ಲಿ ದೆಹಲಿ ಬಸ್‌ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ಹಾಕಿದವರಿಗೆ ಕೊಡುವ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ 10 ವರ್ಷ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಲಾಗಿತ್ತು.
ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ದಾಳಿಯಿಂದ ಬರೀ ನೋವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಪೀಡಿತಳ ಇಡೀ ಬದುಕು ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ. ಅವಳು ಸಮಾಜದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕೃತಳಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಕ್ಷಣಿಕ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಇರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಯಾರೂ ಅವಳನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಸೇರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಗೃಹಶೋಭಾ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಇಂತಹ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ವರದಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಈ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಕೊಡಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ.
ಈ ಉಪಾಯಗಳೇನೋ ಸರಿ. ಆದರೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಾನ್ಯತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲೇನೂ ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸಮಸ್ಯೆ ಕಾನೂನು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಾನಸಿಕತೆಯದಾಗಿದೆ. 21ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲೂ ದೇಶ ಅಸಲಿಗೆ ಎಂತಹ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದೆಯೆಂದರೆ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಶತ್ರುವಿನ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋಗಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಥವಾ ಮದುವೆಗಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಬಹುಮಾನ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು.
ಈ ಮಾನಸಿಕತೆ ದಿನ ಸದೃಢವಾಗುತ್ತದೆ, ಬಲಹೀನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಧರ್ಮಪ್ರಚಾರಕರು ಮಹಿಳೆಯರು ಎಲ್ಲೆ ದಾಟಬಾರದು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಸೇವೆ ಮಾಡಬೇಕು, ಹೆದರಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು, ಹೆಚ್ಚು ಓದುವುದು ತಪ್ಪು. ಸುಖವಂತೂ ಭಜನೆ ಕೀರ್ತನೆಗಳಿಂದ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ರಾಮಾಯಣ, ಮಹಾಭಾರತದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಸತತವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಂದಿಗೂ ಕಾಶಿ ಮತ್ತು ಬೃಂದಾನವನದಲ್ಲಿ ವಿಧವೆಯರನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೆಮ್ಮೆಪಡುವ ಸಮಾಜ ನಮ್ಮದು. ಅದು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಗೌರವದಿಂದ ನೋಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಗೆ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ?
ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ದಾಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿಸಲು ಕಾರಣ ಪೀಡಿತಳು ಸ್ವತಃ ಕಟಕಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾಳೆಂದು ಜನರಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ಹಾಕಿದವನಿಗೆ ಯಾವ ಶಿಕ್ಷೆ ಸಿಕ್ಕಿತೆಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪೀಡಿತಳು ಅವಳ ಮೇಲೆ ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ಹಾಕುವಂತಾದ್ದನ್ನು ಏನು ಮಾಡಿದಳು ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಸಮಾಜ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಚಪ್ಪಲಿಗಳಂತೆ ನೋಡುತ್ತದೆ. 18 ವರ್ಷದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ತಿರಸ್ಕೃತವಾದಾಗ ಆ್ಯಸಿಡ್‌ ಎರಚಿ ಅವಳನ್ನು ಜೀವನವಿಡೀ ಗೃಹಬಂಧನದಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ಹೆದರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಯಾರೂ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹುಡುಗಿ ಮನೆಯಿಂದಾಚೆ ಹೊರಬರುವುದು ನಿಂತುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ರಕ್ಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಾನು ಗೃಹಬಂಧನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತೇನೆಂದು ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯೂ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ದೂರುವುದಿಲ್ಲ.
ಧರ್ಮ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ತಡೆಹಾಕುವುದು ಈಗ ಬಹಳ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಧಾರ್ಮಿಕ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಪೆಟ್ಟು ಬೀಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಜನ ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಹೋಗುವಂತೆ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಹೀನವಾಗಿ ತೋರಿಸುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪ್ರವಚನ ಕೊಡುವವರನ್ನು ಪೊಲೀಸರು ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಎಳೆತರಬೇಕು. ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಗದ್ದಲ ಮಾಡುವ ಜನ ಮಹಿಳೆಯರ ರಕ್ಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಗದ್ದಲವನ್ನೇಕೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ?
ಹೆಂಗಸರು ಮೃಗಾಲಯದ ನಮೂನೆಗಳಲ್ಲ
ಭಾರತ ಧರ್ಮಪಾರಾಯಣಿಗಳ ದೇಶ ಎಂದು ಡಂಗೂರ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಜನತಾ ಪಾರ್ಟಿಯ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಧರ್ಮವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ನೂರಾರು ದಂಧೆಗಳು ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಟಿ.ವಿ. ಚಾನೆಲ್ ಗಳು, ಪತ್ರಿಕೆಗಳು, ನಿಯತಕಾಲಿಕೆಗಳು (ಡೆಲ್ಲಿ ಪ್ರೆಸ್‌ ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ) ಧರ್ಮದ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಈ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯ ಮುಸುಕಿನಲ್ಲಿರುವ ಪುರುಷತ್ವದ ಲಾಲಸೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿಲ್ಲ. ಧರ್ಮ ಹೇಗ್ಹೇಗೆ ತನ್ನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಚಾಚುತ್ತಾ ಹೊರಟಿದೆಯೊ, ಪುರುಷ ಲೋಲುಪತೆ ಕೂಡ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಹೊರಟಿದೆ.
ಇಂದು ಯಾವುದೇ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ನೋಡಿ, ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನ ಸೀರೆಯ ಸೆರಗು ಅಥವಾ ದುಪಟ್ಟಾ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಲ್ ಬಾಟಂ, ಟಾಪ್‌ ಅಥವಾ ಜೀನ್ಸ್ ಟೀ ಶರ್ಟ್ಸ್ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಜನರ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಕಡಿಮೆಯಾಗದೆ ಧರ್ಮದ ಗ್ರಾಫ್‌ ನ ಅನುಪಾತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತ ಹೊರಟಿದೆ.
ವಿದೇಶಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಕೂಡ ಈ ಕುರಿತಂತೆ ದೂರು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪುರುಷರು ತಮ್ಮನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುವುದರಿಂದ ಹಾಗೂ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದಲೇ ತಿಂದುಬಿಡುವುದರಿಂದ ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ಹಿಂಸೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳು ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ.
ಮಹಿಳೆಯರೆಂದರೆ ಮೃಗಾಲಯದ ಪಶುಪಕ್ಷಿಗಳೇನಲ್ಲ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಹಾಗೂ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿವೆಯೆಂದರೆ ಪುರುಷ ಯಾವಾಗಲೂ ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಹಸಿದವನಂತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತಾನೆ. ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಮನೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಪಂಚತಾರಾ ಹೋಟೆಲ್ ತನಕ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಂದಲೇ ಈ ಪದ್ಧತಿಯ ಅಡಿಪಾಯ ಬಿದ್ದಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಹಾಗೂ ಪುರುಷರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಾಲುಗಳಿವೆ. ಪ್ರವಚನದ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲೂ ಪುರುಷರು ಹಾಗೂ ಮಹಿಳೆಯರು ಬೇರೆಬೇರೆಯಾಗಿ ಕುಳಿತಿರುವುದು ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಅತ್ತ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಸಂಸ್ಕೃತ, ಕನ್ನಡ, ಹಿಂದಿ ಅಥವಾ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ ನಲ್ಲಿ ಮಾನ, ಬುದ್ಧಿ, ತ್ಯಾಗ, ನಿಷ್ಕಾಮಕರ್ಮ, ಪಾಪ, ಪುಣ್ಯದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು. ಪುರುಷರ ಪ್ರಥಮ ಹಸಿವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಪ್ರಥಮ ಪಾಠ ಬೋಧಿಸಲಾಗದ ಇಂತಹ ಪ್ರವಚನಗಳಿಂದ ಏನು ಲಾಭ?
ಈಗಲೂ ಇಲ್ಲಿ ಸಹಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಹೊಸ ಶಾಲೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಲಿಂಗಭೇದದನ್ವಯ ತೆರೆಯುತ್ತಿವೆ. ಮನೆ ಅಥವಾ ಸಭೆ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀ-ಪುರುಷರ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಗುಂಪು ರಚಿಸಲಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಶೋಕಸಭೆಗಳಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕೂರಿಸಲಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಮಹಿಳೆ ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನ ಶೀಲದ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುವಂತಹ ಇದು ಎಂತಹ ಸಮಾಜ? ಇದು ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತದ ಕಾಲದಂತೆಯೇ ಆಯಿತು. ಆಗ ಸೀತೆಯಾಗಲಿ, ದ್ರೌಪದಿಯಾಗಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವು ತ್ರೇತಾಯುಗ ಮತ್ತು ದ್ವಾಪರಯುಗಗಳಾಗಿದ್ದವೇ ಹೊರತು ಕಲಿಯುಗವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಧರ್ಮಯುಗ ನಿರ್ಮಿಸಲೇಬೇಕೆಂದಿದ್ದರೆ ನಾವು ಗುಲಾಮರಾಗಿದ್ದರೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಈಗಲೂ ಗುಲಾಮರಾಗಿಯೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಜೊತೆಗಿರಿ……
ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಂಖ್ಯೆ ದಿನೇದಿನೇ ಹೆಚ್ಚುತ್ತ ಹೊರಟಿದೆ. ಕೆಲವರು ವಿವಾಹ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಕೆಲವರಿಗೆ ವಿಚ್ಛೇದನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಪತಿ ತೀರಿಹೋಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಒಂದುವೇಳೆ ಮಕ್ಕಳು, ಸೋದರರು ನೆರವಿಗೆ ಬರದೇ ಇದ್ದರೆ ಅಥವಾ ತುಂಬಾ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೆರೆಮನೆಯವರು ಅಥವಾ ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುವುದು ತಪ್ಪು. ಇಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತರು ನೆರವಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಎಂತಹ ಸ್ನೇಹಿತರು? ಏಕಾಂಗಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಪುರುಷ ಮಿತ್ರರು ಇರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ಜೀವನವಿಡೀ ಅವಲಂಬಿಸಲಾಗದು. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಆಕರ್ಷಣೆ ಇರುತ್ತದೋ, ಲೈಂಗಿಕ ಸುಖ ದೊರೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೋ ಅಥವಾ ಆಕೆಗೆ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹಣ ಖರ್ಚು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೋ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಜೊತೆಗೆ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆ ತಲುಪುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ರೋಗಗಳು ಸುತ್ತುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಪುರುಷ ಮಿತ್ರರು ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಏಕೈಕ ಉಪಾಯವೆಂದರೆ ಮಹಿಳಾ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಹೊಂದುವುದು. ಇಬ್ಬರು ಮಹಿಳೆಯರು ಪರಸ್ಪರರೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಅವರಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಸಲಿಂಗ ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದರೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ನಿಕಟತೆ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಸಂಬಂಧ ಪರಸ್ಪರರ ಅವಲಂಬನೆಯ ಕಾರಣದಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ದಿನ ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದು. ಯಾವುದೇ ಪುರುಷ ಅಥವಾ ಸೋದರನೆಂಬ ಸಂರಕ್ಷಕನಿಗಿಂತ ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.
ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸು ದಾಟಿದ ಬಳಿಕ ಅನೇಕ ಮಹಿಳೆಯರು ಪತಿಗಾಗಿ ಶೋಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಅಹಂನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥ ಹಾಗೂ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ಮಹಿಳೆಗೆ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪುರುಷ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಬಂಧನಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಸೋದರಿ ಅಥವಾ ಸೋದರರು ಅವನಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಅಪೇಕ್ಷೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಮಾಜಿ ಪತ್ನಿಯಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಮಕ್ಕಳೇನಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಅವರು ನಿರಾಶೆಗೊಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಇಬ್ಬರು ಸ್ತ್ರೀಯರು ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಇರುವಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ತೊಂದರೆಗಳು ಕಡಿಮೆ. ಅವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಖಾಸಗಿತನದ ಅಗತ್ಯ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪರಸ್ಪರರ ಅಭ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಮಾತ್ರ ಏಕೈಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಏಕಾಂಗಿ ಮಹಿಳೆಯಿಂದ ಆಕೆಯ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಪೇಕ್ಷೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಜೊತೆಗೆ ಯಾರಾದರೂ ಇದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅವರೂ ಕೂಡ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಒಂದುವೇಳೆ ಮಕ್ಕಳಿದ್ದರೆ ಅವರು ಮಲತಂದೆಗಿಂತ ಮಲತಾಯಿಯನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಜೊತೆಗೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿಬಂದರೂ ಯಾರೂ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಒಂದುವೇಳೆ ಇಬ್ಬರು ಪುರುಷರ ನಡುವೆ ಸಲಿಂಗ ವಿವಾಹ ಬೇಡವೆಂದರೂ, ಇಬ್ಬರು ಮಹಿಳೆಯರ ಸಲಿಂಗ ಮದುವೆಗೆ ಮಾನ್ಯತೆ ದೊರಕಬೇಕು. ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಕೆಲವು ಕಾನೂನು, ಹಕ್ಕುಗಳು ದೊರೆಯಬೇಕು. ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೂ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಜೊತೆಗಿರಿ. ಸಾಧಾರಣ ವಿಚಾರಣೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲವೂ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಸಿನ ಅಂತರ ಕೂಡ ಅಡ್ಡಬರದು, ಹಿಂಜರಿಕೆ ಬೇಡ.
