ಎದೆಬಡಿತ

ಕಥೆ – ಪಿ.ಜಿ. ವಿನುತಾ 

 ಒಂದು : ಬೆಳಗ್ಗೆ 6 ಗಂಟೆಗೆ ಅಲಾರಂ ಹೊಡೆದಾಗ ಸರಳಾ ಎದ್ದು ಮಗ ರಜತ್‌ನನ್ನು ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಕಳಿಸುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತಳಾದಳು. ನಾನೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಎದ್ದೆ. ಫ್ರೆಶ್‌ ಆಗಿ ಎಂದಿನಂತೆ 5ನೇ ಅಂತಸ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ರಜತ್‌ನ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತುಕೊಂಡೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದ ಬಿಲ್ಡಿಂಗ್‌ನ 3ನೇ ಮಹಡಿಯ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನ ಅವಳ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನಲ್ಲೂ ಲೈಟ್‌ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.

ಅಂದರೆ ಅವಳೂ ಇಂದು ಬೇಗನೆ ಎದ್ದಿದ್ದಾಳೆ. ನಿನ್ನೆ ಅವಳ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನ ಪರದೆ 7 ಗಂಟೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಸರಿದಿತ್ತು. ಅದರ ಲೈಟ್‌ ಕೂಡ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನ ಎದೆ ಧಡಕ್ಕೆಂದಿತು. ಅವಳು ಯಾವುದೇ ಕ್ಷ್ರಣದಲ್ಲೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ನನ್ನ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಅವಳ ಬೆಡ್‌ರೂಮ್ ಕಿಟಕಿ, ಅವಳ ಕಿಚನ್‌ನ ಸ್ವಲ್ಬ ಭಾಗ ಮತ್ತು ಅವಳ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನ ವಾಶಿಂಗ್‌ ಏರಿಯಾ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ.

ಆಗಲೇ ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತುಕೊಂಡಳು. ಈಗ ಅವಳು ತನ್ನ ಕೂದಲನ್ನು ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಾಳೆ. ಕೆಲವು ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ ನಿಂತಿರುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಕಂಬಿಯಿಂದ ಒಣಗಿದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಲೈಟ್‌ನಿಂದ ಅವಳು ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಳೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. 10 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಹೀಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ಗೆ ಅವಳಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ನಾನೇ ಬಂದಿದ್ದು. ಅವಳು ಸಂಜೆ ಗಾರ್ಡನ್‌ಗೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲೇ ನನಗೂ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಹಾಯ್‌ ಹಲೋ ಹೇಳುವುದು ಶುರುವಾಯಿತು. ಈಗ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಮುಗುಳ್ನಗು, ಹಾಯ್‌ ಹಲೋ ಹೇಳುವುದು ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ನಾನೇನು 20-25 ವರ್ಷದ ನವಯುವಕನಂತೂ ಅಲ್ಲ, ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳಲಿಕ್ಕೆ. ಅವಳನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನ ಎದೆಬಡಿತ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ನನಗೆ ಅವಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಇಷ್ಟ. ಅವಳಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಯುವಕರು. ಅವಳ ವಯಸ್ಸು ನನಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿರಬಹುದು. ನಾನು ಅವಳ ಗಂಡನನ್ನೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗುರುತಿಸುತ್ತೇನೆ. ನನಗೆ ಅವಳ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ  ಇದೇ ಪದ್ಧತಿ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಿದೆ. ಈಗ ಆಫೀಸ್‌ಗೆ ಹೊರಟರೆ ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಾಳೆ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದೃಷ್ಟಿ ಸೇರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಇಬ್ಬರೂ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತೇವೆ.

ಆಫೀಸ್‌ನಿಂದ ಬಂದ ನಂತರ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವವರೆಗೆ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ಅವಳು ಕಂಡುಬಂದಾಗ ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವಳು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಹೊರಟಾಗ ಆ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಸ್ತಬ್ಧವಾಗಿದ್ದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರ ಹೆಂಡತಿ, ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರ ತಾಯಿಯನ್ನು ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ನೋಡುವುದು, ಅವಳ ಎಲ್ಲ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದು ತಪ್ಪು ಎಂದು ಹಲವು ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡಲಿ? ಅವಳನ್ನು ನೋಡುವುದು ಹಿತ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಸರಳಾ ನನಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡುತ್ತಾಳೆ. ನಾನು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಾಳೆ. ರಜತ್‌ ಶಾಲೆಯಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಸೊಸೈಟಿಯ ಡೇ ಕೇರ್‌ ಸೆಂಟರ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ನಾನು ಸಂಜೆ ಅವನನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ. ಅವಳು ನನಗೆ ಸೊಸೈಟಿಯ ಮಾರ್ಕೆಟ್‌ ಅಥವಾ ಕೆಳಗೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಕಾಣುತ್ತಾಳೆ. ಆಗ ಪರಸ್ಪರ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ವಿಶ್‌ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ತನ್ನ ಗಂಡ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಬಿಜಿಯಾಗಿದ್ದೂ ಸಹ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನಗೊಂದು ಸ್ಥಾನ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ದಿನ ಆಫೀಸ್‌ಗೆ ಹೊರಡುವಾಗ ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುವುದು ಆಕಸ್ಮಿಕವೇನಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೇನೆ. ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಲು ಇಲ್ಲೇಕೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ? ನಂತರ ನಾನೇನೋ ತಪ್ಪು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನು…. ಯಾರಿಗೇನು ನಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ? ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳು ಒಣಗಿದ ಬಟ್ಟೆ ತೆಗೆಯಲು ಬಂದಳು. ಅವಳು ಬ್ಲ್ಯಾಕ್‌ ಗೌನ್‌ ಧರಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಕೈ ಆಡಿಸಬೇಕು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಅವಳೆಂದೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ? ಈ ಕಿಟಕಿ ನನ್ನದು. ನಾನಿಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆ. ಕೆಳಗಿರುವ ಮರದ ಕೆಲ ಕೊಂಬೆಗಳು ಇಂದು ನನ್ನ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯವರೆಗೆ ಬೆಳೆದಿವೆ. ಅವುಗಳ ಸಂದಿನಿಂದ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.

ಕೆಲವು ಬಾರಿ, ನನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಚಾಚಿ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಮುರಿದು ಹಾಕಬೇಕು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆಗ ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೇನೆ. ಆಗ ಯಾವಾಗಲೂ ಇಲ್ಲೇ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವಳು ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಬೇಡ. ಈ ರೆಂಬೆಗಳು ಹೀಗೆಯೇ ಇರಲಿ. ಅವಳು ಬಟ್ಟೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗ ನಾನೂ ಆಫೀಸ್‌ಗೆ ಹೋಗಲು ರೆಡಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ. ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಅವಳು ತನ್ನ ಗಂಡ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ `ಬೈ’ ಹೇಳಲು ನಿಂತಿದ್ದನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಇದು ಅವಳ ಎಂದಿನ ದಿನಚರಿ. ಅವಳ ಪ್ರತಿದಿನದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಅವಳು  ಒಳ್ಳೆಯ ಪತ್ನಿ ಹಾಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ತಾಯಿ ಆಗಿದ್ದಾಳೆಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಆಫೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ಅವಳೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು? ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮಲಗಿರಬಹುದು…. ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎದ್ದಿರಬಹುದು.

ಆಫೀಸ್‌ನಿಂದ ಬಂದನಂತರ ನಾನು ಫ್ರೆಶ್‌ ಆಗಿ ಸೀದಾ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಹೋದೆ. ರಜತ್‌ ಕಾರ್ಟೂನ್‌ ನೋಡಲು ಕುಳಿತಿದ್ದ.  ನನ್ನ ಹೃದಯ ಜೋರಾಗಿ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಕೈ ಆಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಮನಸ್ಸಾಯಿತು. ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಮಾತಾಡಲು, ಏನಾದರೂ ಹೇಳಲು, ಏನಾದರೂ ಕೇಳಲು ಮನಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಇಚ್ಛೆಗಳನ್ನು ಒಂದು ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಗಾಂಭೀರ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ. ನಂತರ ಹೃದಯಕ್ಕೇನು, ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿ ಬಿಡು…. ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.

ಎರಡು :          ಬೆಳಗ್ಗೆ 6 ಗಂಟೆಗೆ ಅಲಾರಂ ಹೊಡೆಯಿತು. ನಾನು ಬೇಗನೆ ಎದ್ದು ಫ್ರೆಶ್‌ ಆಗಿ ಬೆಡ್‌ರೂಂ ಲೈಟ್‌ ಹಾಕಿದೆ. ಶ್ರೀನಾಥ್‌ ಸಹ ನನ್ನ ಜೊತೆಯೇ ಎದ್ದಿದ್ದರು. ಅವರು ಬೆಳಗ್ಗೆ ವಾಕಿಂಗ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಬೆಡ್‌ರೂಂನ ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆ ತೆಗೆದೆ. ಕೂದಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ. ಅವರು ಎದುರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಫ್ಲ್ಯಾಟ್‌ನ ಕಿಟಕಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆಂದು ಗೊತ್ತು. ಈಗ ಕೆಳಗಿನ ಮರದ ಕೆಲ ಕೊಂಬೆಗಳು ಅವರ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯವರೆಗೆ ಹೋಗಿವೆ. ಅವರು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕೈಗಳನ್ನು ಹೊರಚಾಚಿ ಅವುಗಳನ್ನೇಕೆ ಮುರಿದುಹಾಕಬಾರದು ಎಂದು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಬೇಡ ಅದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ನಾನು ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವುದು ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೇ ಇರಲಿ, ಕಂಬಿಯ ಮೇಲಿನಿಂದ ಒಣಗಿದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುವಾಗ ನಾನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಅವರನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ತೆಗೆಯಬಹುದು. ಅರ್ಜೆಂಟ್‌ ಏನಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರಲ್ಲ…. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಆಸೆಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ.

ನಾನು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ವಾರೆಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಹೌದು, ಅವರು ನಿಂತಿದ್ದರು. ಕೈ ಆಡಿಸಬೇಕು, ಹಲೋ ಹೇಳಬೇಕು ಎಂದು ಮನಸ್ಸಾಯಿತು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲ. ಮದುವೆಯಾದವಳಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಮರ್ಯಾದೆ ಇದೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ನನ್ನ ಎದೆಬಡಿತ ಜೋರಾಗುತ್ತದೆ. ನಾನೂ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲವೇ? ಬಹಳಷ್ಟು ಅನುಭವವಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾರಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಅಂದುಕೊಂಡರೆ…? ಶ್ರೀನಾಥ್‌ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳ ಟಿಫಿನ್‌ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ.

ಮೂರೂ : ಸಂಜೆ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಒಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಅವರ ಕಿಟಕಿಯ ಕೊಂಚ ಭಾಗ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅವರು ನಿಂತುಕೊಳ್ಳುವ ಕಿಟಕಿ ಬಹುಶಃ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನದಾಗಿರಬೇಕು. ಕಿಚನ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಾನೇ ಅವರ ಮೇಲೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸುತ್ತೇನೆ. ಎಲ್ಲ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ಅವರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಸಿದ್ಧರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಕೋಣೆಯ ಯಾವ ಬದಿಗೆ ಕನ್ನಡಿ ಇದೆ ಎಂದು ನಾನು ಊಹಿಸಬಲ್ಲೇ. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಕೂದಲನ್ನು ಬಾಚುವುದನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರ ಗಂಡನನ್ನು ಯಾರದಾದರೂ ತಂದೆಯನ್ನು ಹೀಗೆ ನೋಡುವುದು ಮರ್ಯಾದೆಯ ಸಂಗತಿಯಲ್ಲ ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡಲಿ? ಅವರು ಎದುರಿನ ಕಿಟಕಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ನನ್ನ ಎದೆಬಡಿತ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. 10 ವರ್ಷದಿಂದ ಅವರನ್ನು ಕಂಡಾಗಿನಿಂದ, ದೃಷ್ಟಿ ಸೇರಿದಾಗಿನಿಂದ ಹಾಯ್‌, ಹಲೋ ಹೇಳಿದಾಗಿನಿಂದ ಎದೆಬಡಿತ ಶುರು.

ಅವರು ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಪತ್ನಿಯ ಮನೆಗೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಮಗನನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ, ಕರೆತರುತ್ತಾರೆ, ಮನೆ ಸಾಮಾನು ತರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಆಫೀಸ್‌ಗೆ ಬಿಡುವುದು, ಕರೆತರುವುದೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ…. ಎಲ್ಲ ನನಗೆ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅದರಿಂದ ಅವರೊಬ್ಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಗಂಡ ಹಾಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ತಂದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಅವರು ಬಟ್ಟೆ ಹಿಂಡಿ ಒಣಗಲು ಹಾಕುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನನಗೆ ಅವರ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೂ ನನ್ನ  ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ನೋಡಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಅವರ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರೇನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಅವರ ಆಫೀಸ್‌ ಎಲ್ಲಿ? ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ಆಫೀಸ್‌ನಿಂದ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಕಿಟಕಿ ತೆರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಬಹಳ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

10 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹೀಗೆ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು ನೋಡುವುದು ಅಭ್ಯಾಸದಂತಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಅವರೊಡನೆ ಏನಾದರೂ ಮಾತಾಡಲು, ಏನಾದರೂ ಹೇಳಲು, ಏನಾದರೂ ಕೇಳಲು ಮನಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಬೇಡ! ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಇಚ್ಛೆಗಳನ್ನು ಒಂದು ಗಡಿಯ ಒಳಗೇ…. ಇಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದ್ಧತೆಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ. ನಂತರ ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಹೃದಯಕ್ಕೇನು ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿ ಬಿಡು…….