ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟೂ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುವುದು ಮುಖ್ಯ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಮೊದಲ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು ಹೇಳಿದ ಮೊದಲ ಮಾತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಯಾವುದೇ ದೇಶ ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲಿ ಅಥವಾ ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಇರಲಿ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆ ಬೇಕು, ಅದು ನಮಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಹೌದು.
`ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜೀವನ ನಡೆಸಬೇಕೆಂದರೆ, ಔಷಧಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೋಬಲ ಮುಖ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ತನ್ನಂತೆ ಪರರ ಬಗೆದೊಡೆ… ಅಂದರೆ ಇತರರನ್ನೂ ತನ್ನಂತೆ ಭಾವಿಸಿ ಸಂತಸದಿಂದಿರುವಂತೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಸಂತಸ ತಾನಾಗಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ತೃಪ್ತಿಕರ ಜೀವನ ನಿಮ್ಮದಾಗುತ್ತದೆ,’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಪದ್ಮಶ್ರೀ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ವಿಜೇತ ಪ್ರೊಫೆಸರ್‌ ಡಾ. ಬಿ.ಎಂ. ಹೆಗಡೆ. ಅಂತೆಯೇ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತೃಪ್ತಿಯ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆನ್ನುವ ತುಡಿತ ಖಂಡಿತ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಾರ್ಗ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಎರಡೂ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮೀರಾ ರಮಣ್.
ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮೀರಾರಿಗೆ ಟೀಚಿಂಗ್‌ ಎಂದರೆ ಬಲು ಪ್ರೀತಿ, ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆ ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಷಯ. ಜೊತೆಗೆ ಏನನ್ನಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆನ್ನುವ ತುಡಿತ. ಇದು ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದದ್ದು ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಉಚಿತವಾಗಿ ಕಲಿಸುವ ಮೂಲಕ, ನಂತರ ಅವರು ಗಲ್ಫ್ ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋದರೂ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕೆಲಸದವರ ಮಕ್ಕಳು, ತಮ್ಮ ಕಾರಿನ ಚಾಲಕನ ಮಕ್ಕಳು, ಅಂತೆಯೇ ಅಗತ್ಯವಿರುವವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಧಕ ಶಾಲೆ, ಎಂ.ಇ.ಎಸ್‌ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಪಡೆದ ಮೀರಾರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಭಿನ್ನ.
ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಏನಾದರೂ ಮಾಡುವ ಆಸೆ, ಮದುವೆಯ ನಂತರ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ರಿಯಾಧ್‌ಗೆ ಹೋದಾಗ, ಅಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪರಿಸರದ ಪಾಠ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು. ಸದಾ ಟಿಶ್ಯೂವನ್ನೇ ಬಳಸುವ ಶ್ರೀಮಂತ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪೇಪರ್‌ ಮಾಡಲು ಕಾಡು ಬೇಕು, ಕಾಡು ಕಡಿಮೆಯಾದರೆ ಮಳೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ನೀತಿಯ ಪಾಠಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿ ಅವರದೇ ಒಂದು ಕ್ಲಬ್‌ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿ ಐದು ವರ್ಷವಿದ್ದು ಮುಂಬೈಗೆ ಬಂದಾಗ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ ಸ್ಪೀಕಿಂಗ್‌ ಕೋರ್ಸ್‌ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ ಕಲಿಸುವ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ವಾರದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಅವರಿಗೆ ಉಚಿತವಾಗಿ ಕಲಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಇವರ ಆಸೆಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ರೂಪ ದೊರೆಯಿತು.
ಮಾನ್ಯ ಮೋದಿಯವರು ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚರಣೆಯಂದು ತಮ್ಮ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ, `ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ಕೊರತೆ ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ವಿದ್ಯಾವಂತರೂ ವಾರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೂ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಆ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ ಕಾಲ ಕಳೆದು ಬಂದರೆ, ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ಭಾಷ್ಯ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ,’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಮೀರಾರಿಗೆ ಸ್ಛೂರ್ತಿ ನೀಡಿತಂತೆ. `ನಾನು ನನ್ನ ಕೆಲವು ಗೆಳತಿಯರು ಸೇರಿ ಸ್ಲಮ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ಪಾಠ ಹೇಳಲು ಪ್ರಾರಂಭ ಮಾಡಿದೆವು. ನಿರ್ಧಾರವೇನೋ ಸರಿ, ಆದರೆ ಸ್ಥಳವೆಲ್ಲಿ? ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಪರವಾನಗಿ ಪಡೆದು ಪಾಠ ಹೇಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆವು. ಮೊದಲಿಗೆ ಹತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ, ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕೂವರೆಯಿಂದ ಆರರವರೆಗೆ ತರಗತಿ ಶುರು ಮಾಡಿದೆವು. ನಾಲ್ಕಾರು ಮಕ್ಕಳೊಡನೆ ಆರಂಭವಾದದ್ದು, ಈಗ ಐವತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ. ವಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಈಗ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ನಾಲ್ಕಾರು ಗೆಳತಿಯರಿಂದ ಶುರುವಾದದ್ದು ಈಗ ದಿನಕ್ಕೆ ಮೂರು ವಾಲೆಂಟಿಯರ್ಸ್‌ ಸಿದ್ಧವಿದ್ದಾರೆ. 21 ವಾಲೆಂಟಿಯರ್ಸ್‌ನ ಜೊತೆ ಮತ್ತೆ ಹದಿನೈದು ಜನರು ಆಗಾಗ ಭೇಟಿ ನೀಡುವವರಿದ್ದಾರೆ,’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಈ ರೀತಿ `ಆವೋ ಸೀಖ್ನಾ ಹೋಗಾ ಆಸಾನ್‌,’ `ಬನ್ನಿ ಕಲಿಯುವಿಕೆ ಸುಲಭವಾಗಿದೆ,’ ಎನ್ನುವ ಘೋಷಣೆಯೊಂದಿಗೆ `ಆಶಾ ಇನ್ಛಿನೈಟ್‌ ಫೌಂಡೇಶನ್‌’ ಉಗಮವಾಯಿತು. `ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಯಾವುದೋ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಸೇವೆ ಮಾಡಬೇಕೆನ್ನುವ ತುಡಿತವಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಾರ್ಗ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮಿತಿಗಳು, ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕೆನ್ನುವ ಮನಸ್ಸಿದ್ದರೂ ಅದು ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಾನಾದರೂ ಮಾಡಿದ್ದು ಅಷ್ಟೆ, ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಸಿರುವವರು ಮತ್ತು ಕಲಿಯುವ ಆಸೆಯಿದ್ದೂ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದ ಮಕ್ಕಳ ನಡುವೆ ಅನುಬಂಧವನ್ನು ಮೂಡಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮ ಬಡಾವಣೆಯ ಅನುಕೂಲವಿಲ್ಲದಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವರ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಮುಟ್ಟಿಸುವ ಆಸೆ ನಮ್ಮ ಆಶಾದು,’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
`ಭಾರತದ ಮಹಾ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಬಡಾವಣೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಅಥವಾ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಒಂದು ಕೊಳಚೆ ಪ್ರದೇಶ ಅರ್ಥಾತ್‌ ಸ್ಲಮ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ವರ್ಗಗಳವರೂ ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬಿತರು, ಆದರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ದೂರ ದೂರವೇ, ಇವರುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸೌಹಾರ್ದಯುತ ಸೇತುವೆಯಂತಿದೆ ನಮ್ಮ ಆಶಾ ಇನ್ಛಿನೈಟ್‌ ಫೌಂಡೇಶನ್‌`ಮೊದಲು ಬರಿಯ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾದದ್ದು ಈಗ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿಭಿನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.
`ಸ್ವತಃ ಬರಲಾಗದಿದ್ದವರು ದಿನದಲ್ಲಿ ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷ ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಮೊಬೈಲ್ ಮೆಂಟರ್‌ ಯೋಜನೆ. ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಜೊತೆ ಮೊಬೈಲ್‌ನಲ್ಲಿ ದಿನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಮಾತನಾಡುವುದು, ತನ್ಮೂಲಕ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವುದು.`ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅತಿಥಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು ಬರಿಯ ಶ್ರೀಮಂತ ಮಕ್ಕಳಿಗಷ್ಟೇ ಅತಿಥಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು ಬೇಕೆ, ಈ ಮಕ್ಕಳಿಗೇಕೆ ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ವಿಭಿನ್ನ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ಸಂವಹನ ಕೌಶಲ, ನೈರ್ಮಲ್ಯ, ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರ, ನಾಯಕತ್ವದ ಕೌಶಲಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ನೀಡಲು ಅತಿಥಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರ ತರಗತಿಗಳೂ ಜರುಗ ತೊಡಗಿದವು.
`ಈ ಮಕ್ಕಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಅವರಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಮಗು ಮ್ಯಾರಥಾನ್‌ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರೇಕೆ ಹಾಗೆ ಓಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಮ್ಯಾರಥಾನ್‌ ರನ್ನರ್‌ನ್ನು ಕರೆಸಿ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಫಿಸಿಯೋ ಥೆರಪಿಸ್ಟ್ ರನ್ನು ಕರೆಸಿ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಬೆನ್ನು ಹುರಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿವಳಿಕೆ, ಸ್ಪೇನ್‌ ಕಲಿತವರೊಬ್ಬರಿಂದ ಸ್ಪೇನ್‌ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವಿಕೆ, ಈ ರೀತಿ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಯಾವ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವೋ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒದಗಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ನಮ್ಮ ಆಶಾದು.
“ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇವರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಅದಮ್ಯ ಆಸೆ, ಮಿನುಗುವ ಕಂಗಳ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಷ್ಟು ಸಂತೋಷ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೋ ಅಷ್ಟೇ ಸಂತಸ ಕಲಿಸುವವರಿಗೂ ಆಗುತ್ತದೆ. ಅವರಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ಥೆರಪಿ ಇದ್ದಂತೆ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆತ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೊಂದು ಏನನ್ನೋ ಸಾಧಿಸಿದ ಧನ್ಯತಾ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತದೆ,’ ಎನ್ನುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಈ ಎಲ್ಲದರ ಹರಿಕಾರರಾದ ಸಿ.ವಿ ಮೀರಾ ರಮಣ್‌ರದು.
ಈ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಮುಖ್ಯ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಾಹಕರಾದ ಉಮಾ ಶಿವರಾಮನ್‌ ಹೇಳುವುದು, `ನನ್ನ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದ ನಂತರ ನಾನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತ ಆಲಿಸುತ್ತಾ, ಟಿ.ವಿ. ನೋಡುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಮನಸ್ಸು, `ನೀನು ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯತ್ತಿದ್ದೀಯಾ,’ ಎಂದು ಮೂದಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮೀರಾ ರಮಣ್‌ರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಆಶಾ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನಾನೂ ಅವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ ಬೆರೆತೆ. ಆಶಾ ಮೀರಾರ ಬುದ್ಧಿಮತ್ತೆಯ ಕೂಸಾದರೆ, ಆಶಾ ನನ್ನ ದತ್ತು ಮಗುವಿನಂತೆ. ಯಾರಾದರೂ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಎಂದರೆ ಆಶಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲು ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾವು ಕೊಟ್ಟದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಅವರಿಂದ ನಾವು ಪಡೆದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಸದಾ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
‘ಅಲ್ಲಿನ ಮತ್ತೋರ್ವ ಸದಸ್ಯೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಸೂರ್ಯ ನಾರಾಯಣರು ಹೇಳುವುದು, `ನಾನು ಆಶಾದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆ ಬರೆಯುವುದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾದರೂ ಆಶಾದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಸಿಕ್ಕ ತೃಪ್ತಿ ನನ್ನ ಉದ್ಯೋಗದಿಂದ ಖಂಡಿತ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
‘ಈಗ ಮೀರಾ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ, ಅವರಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಲು ಒಂದು ತಂಡವನ್ನೇ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಆಶಾದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂಬೈಯಂತೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕ, ಸೇವಕಿಯರನ್ನು ಕಲೆಹಾಕಿ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಶಿಥಿಲ ಅವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿರುವ ಆ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ಮುಂದುವರಿಸುವ ಆಸೆ ಮೀರಾ ಅವರದು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದು ಗುಂಪನ್ನೇ ಸಜ್ಜುಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದರ ಗಾತ್ರ ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ.
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಕಾಂತಿ ಮೇಡಂ ಹೇಳುವುದು, `ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮೊದಲು ಹೋದಾಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ಪರಿಸರ ನನ್ನನ್ನು ನಿರಾಶೆಗೊಳಿಸಿತು. ಆದರೆ ಆ ಮಕ್ಕಳು ತೋರುವ ಪ್ರೀತಿ, ಟೀಚರ್‌ ನಾಳೆಯೂ ಬನ್ನಿ, ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಇರಿ ಎನ್ನುವುದು, ಹೋಗುವಾಗ ಶೇಕ್‌ ಹ್ಯಾಂಡ್‌ ಕೊಡುವುದು, ಆ ಮಕ್ಕಳ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಪ್ರೀತಿ, ಏನೋ ಸಾಧಿಸಿದ ಭಾವವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾವು ಹೇಳಿಕೊಡುವುದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ನಾವು ಕೊಡುವುದಕ್ಕಿಂತಾ ನಾವು ಪಡೆದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ದಿನಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ,’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಬಹಳಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ಸಹ ಈ ಸ್ವಯಂ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ನೀತಿಕಾ ತಿವಾರಿ, `ಈ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳಿ ಕೊಡುವುದು ನನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾದ ಕೆಲಸ. ಈ ಮಕ್ಕಳ ಜೀವನದ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಭಾಗವಾಗಿಯಾದರೂ, ಇರಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಇದರಿಂದ ನಾನು ಪಡೆಯುವುದು ಅಪಾರ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ನಿಲುವು, ಅವರೊಳಗಿನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕ, ತನ್ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಬದುಕಿಗೆ ದೊರಕುವ ಪ್ರೇರಣೆ… ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ನೀಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ನನಗೆ ದೊರಕುತ್ತಿರುವುದೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ,’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಇದು ಕೆಲವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿನ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡು ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತರಗತಿಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಮನದ ಮಾತಿದು. ಇಲ್ಲಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಂತೋಷದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಹಾತೊರೆಯುವವರ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸಿನ ನಂತರದ ಮಹಿಳೆಯರಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಏಕಾಂಗಿತನದ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಮದ್ದೂ ಆಗಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಸೇತುವೆಯನ್ನು ಹೆಣೆದ ಮೀರಾರ ಆಶಾ ಇನ್ಛಿನೈಟ್‌ ಫೌಂಡೇಶನ್‌ ಮತ್ತೂ ಬಲಯುತವಾಗಿ, ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ಶಾಲೆಯ ಕಂದಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಭವಿಷ್ಯದ ಆಶಾ ದೀಪವಾಗಲೆಂದು ಆಶಿಸೋಣವೇ? ಗುಡ್‌ಲಕ್‌ ಮೀರಾ, ಆಶಾ!
– ಮಂಜುಳಾ ರಾಜ್‌
