ನನ್ನ ದೇಹ ನನ್ನ ಹಕ್ಕು!
ಕಳೆದ 158 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯ ಕಾನೂನೊಂದನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಸಂವಿಧಾನ ಬಾಹಿರ ಎಂದು ಹೇಳಿತು. ಬೇರೊಬ್ಬರ ಪತ್ನಿಯ ಜೊತೆ ಒಪ್ಪಿಗೆಯ ಲೈಂಗಿಕ ಸಂಬಂಧ ಮಾಡಿದ್ದರೆ, ಅದು ಮುಂಚೆ ದಂಡನಾರ್ಹ ಅಪರಾಧವಾಗಿತ್ತು. ಅದೀಗ ರದ್ದಾಯಿತು. ಆ ಕಾನೂನು ಅದರಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ಅನೈತಿಕವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಆಕ್ಷೇಪಗಳು ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ರೋಚಕ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಗಂಡ ಯಾರ ಜೊತೆಗಾದರೂ ಅಕ್ರಮ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳುವ ಹಕ್ಕು ಹೆಂಡತಿಗೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಂದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕ ವಿಚಾರವೆಂದರೆ, ಆಗ ಹೆಂಡತಿ ಅಪರಾಧಿ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪರಪರುಷ ಮಾತ್ರ ಅಪರಾಧಿ ಆಗಿರುತ್ತಿದ್ದ.
ಹೆಂಡತಿಯರು ಗಂಡಂದಿರ ಆಸ್ತಿ ಎಂದು ಈ ಕಾನೂನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಪರಪುರುಷರು ತಮ್ಮ ಸ್ತ್ರೀಯ ದುರುಪಯೋಗ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿರಲಿ ಎಂದು ಅದು ಸೂಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಪತಿ ಅನುಮತಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಅದು ದಂಡನಾರ್ಹ ಅಪರಾಧ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಪ್ರಕರಣ ನೈತಿಕತೆ ಅಥವಾ ವೈವಾಹಿಕ ಶುದ್ಧತೆಯದಲ್ಲ, ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯದ್ದಾಗಿತ್ತು.
ಹಿಂದೆ ಕೂಡ 2-3 ಸಲ ಈ ಪ್ರಕರಣ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಅಂಗಳದ ತನಕ ಬಂದಿತ್ತು. ಇದು ಏಕಮುಖ ಆಗಿರುವ ಕಾರಣ ಸಂವಿಧಾನಬಾಹಿರ ಎಂದು ಘೋಷಿಸುವ ಬೇಡಿಕೆ ಇಡಲಾಆಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಇದರಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಸಂಸತ್ತು ಕೂಡ ಈ ಕಾನೂನನ್ನು ಬದಲಿಸಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಬ್ರಿಟಿಷರ ಮೇಲೆ ಆರೋಪ ಹೊರಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸತ್ತು ಈ ಕಾನೂನಿಗೆ ಹೊಣೆಯಾಗಿದೆ. 70 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅದನ್ನು ಜನರ ಮೇಲೆ ಹೇರಿತ್ತು. ಅಂದಹಾಗೆ ಈ ಕಾನೂನು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಇತ್ತು. ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಕರಣಗಳು ದಾಖಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಪ್ರೇಮಿಯ ಮೇಲೆ ತೂಗುಗತ್ತಿ ಸದಾ ಹಾಗೆಯೇ ನೇತಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಗಂಡ ಯಾವಾಗ ದೂರು ಕೊಡುತ್ತಾನೋ, ತಾನು ಯಾವಾಗ ಜೈಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತೋ ಎಂಬ ಭಯ ಪ್ರೇಮಿಗೆ ಸದಾ ಕೂಡಿರುತ್ತಿತ್ತು.
ಬಹಳಷ್ಟು ವಿವಾಹಿತೆಯರು ತಮ್ಮ ಪತಿಯ ಮನೆ ತೊರೆದು ಪ್ರೇಮಿಯ ಜೊತೆ ಇರಲು ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದರು, ಏಕೆಂದರೆ ಠಾಣೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕರಣ ದಾಖಲಾಗುವ ಭಯ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬೇರೆ ವಿವಾಹಿತೆ ಅಥವಾ ಅವಿವಾಹಿತೆಯ ಜೊತೆ ಇರುವ ಪತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಕರಣ ದಾಖಲಿಸುವ ಹಕ್ಕು ಮಾತ್ರ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ವೈವಾಹಿಕ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ವಿಚ್ಛೇದನ ಕೊಡುವ ಹಕ್ಕು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೇ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಬಹು ದೀರ್ಘ. ಠಾಣೆಯಿಂದ ಠಾಣೆಗೆ, ವಕೀಲರ ಬಳಿ ಎಡತಾಕುವುದು ಬಹು ಕ್ಲಿಷ್ಟಕರವಾಗಿದ್ದವು.
ಮೊದಲು ಸುಪ್ರಿಂಕೋರ್ಟ್‌ಇದು ಅನೈತಿಕ, ವ್ಯಭಿಚಾರ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಪರಪುರುಷನನ್ನೇ ಅಪರಾಧಿಯಾಗಿಸುವುದು, ಅಪರಾಧಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಇದರಿಂದ ಪರಪುರುಷನ ಜೊತೆ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆಸುವ ಮಹಿಳೆಗೆ ಸುರಕ್ಷತೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಸುಪ್ರಿಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನ ಸಮಾನತೆಯ ಅರ್ಥ ಪತ್ನಿಯ ಮೇಲೂ ಪ್ರಕರಣ ದಾಖಲು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬುದಾಗಿತ್ತು.
