ಮಿನಿ ಕಥೆ - ವೀಣಾ ಭಟ್‌
ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಕರೆಗಂಟೆಯ ಸದ್ದಾದಾಗ ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಯಾರಿರಬಹುದು ಎಂದು ಬೃಂದಾ ಕಸಿವಿಸಿಗೊಂಡಳು. ಗಡಿಯಾರ ಆಗಲೇ ರಾತ್ರಿ 9 ಗಂಟೆ ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಳಗೇನೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವಳು ಕಾಲೆಳೆಯುತ್ತಾ ಬಂದು, ತುಸು ಮಾತ್ರ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ನೋಡಿದಳು. ``ಯಾರದು....?'' ಅವಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಬಂದಿರುವವನು ಮಾಧವ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು.
``ಓ..... ನೀವಾ?'' ಎಂದು ದಾರಿ ಬಿಡುತ್ತಾ ಹಿಂದೆ ಸರಿದಳು. ಮಾಧವ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಳಗೆ ಬಂದ. ಇನ್ನೊಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಸಣ ಮೌನ ವ್ಯಾಪಿಸಿತು. ಕೋಣೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹೂಜಿಯಿಂದ ಲೋಟಕ್ಕೆ ನೀರು ಬಗ್ಗಿಸಿ ಅವನ ಮುಂದಿಟ್ಟಳು, ``ಏನು ಇಷ್ಟು ದೂರ ಬಂದದ್ದು?'' ಅವನು ಗಟಗಟ ನೀರು ಕುಡಿದ. ತುಸು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೇಳಿದ, ``ಅದು.... ಬಂದು.... ಸಂಜೆ ಅಮ್ಮ ತೀರಿಕೊಂಡರು. ಬಹುಶಃ ನೀನು ಈಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರಲು ಒಪ್ಪಬಹುದು ಅಂತ ಭಾವಿಸಿ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಲು ಬಂದೆ.....''
ಬೃಂದಾ ಏನೂ ಹೇಳಲು ತೋಚದೆ, ``ಓಹ್‌, ಐ ಆ್ಯಮ್ ಸಾರಿ....'' ಎನ್ನುತ್ತಾ ದೃಷ್ಟಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ನೆಟ್ಟಳು. ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಅವಳ ಕಂಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದವು. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಮೌನ 2 ನಿಮಿಷ ಮುಂದುವರಿಯಿತು.
``ಹಾಗಿದ್ದರೆ.... ನಾಳೆ ನೀನು ಮನೆಗೆ ಬರ್ತೀಯಾ ಅಲ್ವಾ? ನಾನು..... ನಾನು ಕಾಯ್ತಾ ಇರ್ತೀನಿ,'' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮಾಧವ ಹೊರಡಲು ಎದ್ದ. ಅವನು ಬಾಗಿಲವರೆಗೂ ಹೋಗಿ, ಅದರಾಚೆ ಅಡಿಯಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿದ, ``ಐ ವಿಲ್‌ ವೆಯ್ಟ್ ಫಾರ್‌ ಯೂ....''
ಸರಿ ಎಂಬಂತೆ ಬೃಂದಾ ತಲೆ ಆಡಿಸುತ್ತಾ ಮತ್ತೆ ನೆಲ ನೋಡತೊಡಗಿದಳು. ಮಾಧವ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುತ್ತಾ ಹೊರಟ ಸದ್ದು ಕ್ರಮೇಣ ಕೇಳಿಸದಾಯಿತು. ಬೃಂದಾ ಎದ್ದು ಬಂದು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿ, ಒಳಗಿನಿಂದ ಡೋರ್‌ ಲಾಕ್‌ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಚಾಪೆ ಮೇಲೆ ಒರಗಿದಳು. ಅವಳಿಗರಿವಿಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಂಬನಿ ಮಿಡಿದಳು. ಮದುವೆಯಾಗಿ 10 ವರ್ಷಗಳು ಎಷ್ಟು ಬೇಗ ಕಳೆದುಹೋದವು....
ಬೃಂದಾ ನಿಡಿದಾದ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಹಳೆಯದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಳು. 10 ಗಂಟೆ ದಾಟಿತು. ಊಟದ ಹೊತ್ತು ಮೀರುತ್ತಿದೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಹಸಿವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನ ಒಂದೊಂದೇ ಫ್ಲಾಟ್‌ನ ದೀಪಗಳು ನಂದತೊಡಗಿದವು. ಬಾಲ್ಕನಿ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತು ಹೊರಗಿನ ಆಕಾಶದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಎಣಿಸತೊಡಗಿದಳು. ವೇಗವಾಗಿ ಆ ರಸ್ತೆ ಬದಿ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಡಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿವೆಯೇನೋ ಎನಿಸಿತು. ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ನೆನಪುಗಳು ಹಿಂದಕ್ಕೇ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಬೃಂದಾಗೆ ಮನಸ್ಸು ಬಹಳ ಭಾರ ಅನಿಸಿತು. ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಸೀರೆ ಬದಲಿಸಿ, ನೈಟಿ ಧರಿಸಿ ಹಾಗೇ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಳು. 2 ಲೋಟ ನೀರು ಕುಡಿದಿದ್ದೇ ಬಂತು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ ಅದೇ ಹಳೆಯ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿ ಬರತೊಡಗಿದವು.
``ಬೃಂದಾ.... ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಊಟ ಕೊಟ್ಟೆಯಾ?''
