ಕಥೆ – ವನಿತಾ ವಿಶ್ವನಾಥ್‌
ಸಾಯಂಕಾಲ ವಾಕಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ. ಬೆವರಿನಿಂದ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಒದ್ದೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಟವೆಲ್‌ನಿಂದ ಮುಖ ಮೈಯನ್ನು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುವಾಗ ವಿವೇಕ್‌ ಆಫೀಸ್‌ನಿಂದ ಬಂದರು.
ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ, “ರಶ್ಮಿ ಏನಾಯಿತು?” ಎಂದರು.
“ಏನಿಲ್ಲ…. ಈಗಷ್ಟೇ ವಾಕಿಂಗ್‌ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದೆ.”
ನಾನು 10 ನಿಮಿಷ ಫ್ಯಾನ್‌ ಕೆಳಗೆ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ವಿವೇಕ್‌ ಫ್ರೆಶ್‌ ಆಗಿ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ಕಾಫಿ ಕೊಟ್ಟು ನಾನು ಹಾಗೇ ದಿವಾನ್‌ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿಕೊಂಡೆ.
“ಯಾಕೆ, ಏನಾಯಿತು?” ವಿವೇಕ್‌ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದರು.
“ಅಬ್ಬಾ! ಎಷ್ಟು ಸೆಕೆ, ಬಹಳ ಆಯಾಸ ಆಗುತ್ತಿದೆ.”
ಎಂದಿನಂತೆ ನನ್ನನ್ನು ರೇಗಿಸಲು ಮುಂದಾದರು, “ಹೌದು, ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತಾ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಮತ್ತೇನು?” ಎಂದು ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಿದರು.
ಸೆಕೆ, ಆಯಾಸದ ಜೊತೆಗೆ ಅವರ ಹಾಸ್ಯ ನನಗೆ ಕೋಪ ತರಿಸಿತು. ನಾನು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೇಳಿದೆ, “ಎಷ್ಟು ವಯಸ್ಸು ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ? ಇನ್ನೂ 50 ವರ್ಷ ಕೂಡ ಆಗಿಲ್ಲ. ಯಾವಾಗ ನೋಡಿದರೂ ವಯಸ್ಸಿನ ರಾಗ ಹಾಡುತ್ತಾ ಇರುತ್ತೀರಿ.”
ವಿವೇಕ್‌ ಮತ್ತಷ್ಟು ರೇಗಿಸಿದರು, “ಸತ್ಯ ಯಾವಾಗಲೂ ಕಹಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ ರಶ್ಮಿ.”
ನಾನು ಛಟ್ಟನೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು ಹೋದೆ. ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡೆ, `ಹ್ಞೂಂ… ನಿನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯಿತು ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ… ನಾನೆಷ್ಟು ಫಿಟ್‌ ಆಗಿದ್ದೇನೆ… ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಂಪ್ಲಿಮೆಂಟ್ಸ್ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ… ಇವರು ಮಾತ್ರ ವಯಸ್ಸಿನ ವಿಷಯವನ್ನೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಯಂಗ್‌ ಅಂಡ್‌ ಫಿಟ್‌ ಆಗಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ನನಗೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಏನೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ವಯಸ್ಸು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೇನು? ಸುಮ್ಮನೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಮಾತಿಗೆ ಏಕೆ ಗಮನ ಕೊಡಬೇಕು… ಕೋಪದಿಂದ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ… ಅವರು ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿ ನನಗೇನಂತೆ…’
ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್‌ ಬಾಲ್ ಆಡಲು ಹೋಗಿದ್ದ ಶರತ್‌ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಆ ನಂತರ ಕೋಚಿಂಗ್‌ ಕ್ಲಾಸ್‌ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಸಹ ಬಂದಳು. ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲರೂ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನನಗೆ ಏನೋ ಜ್ಞಾಪಕ ಬಂದಿತು.
“ಅಯ್ಯೋ, ಬಹಳ ಸೆಕೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಂತ ವಾಕಿಂಗ್‌ನಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ. ನಾಳೆಗೆ ತರಕಾರಿ ತರುವುದನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ,” ಎಂದೆ.
ವಿವೇಕ್‌ ಸಿಕ್ಕ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಬಾಣಬಿಟ್ಟರು. “ಆಗುತ್ತೆ, ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ.”
ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಿಂಡಿಗೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು ಅನ್ನುವ ಟೆನ್ಶನ್‌ನಲ್ಲಿ ನಾನಿದ್ದರೆ ಇವರದೊಂದು ವ್ಯಂಗ್ಯ ಬಾಣ. ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಕೋಪ ಬಂದಿತು. ನಾನೇನೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರತ್ತ ಉರಿಗಣ್ಣು ಬೀರಿದೆ. ನನಗೆ ಕೋಪ ಬಂದಿದೆಯೆಂದು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಆದರೇನು, ರೇಗಿಸುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಡ್ಯಾಡಿಯ ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ.
“ಮಮ್ಮಿ, ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ನಿಮಗೆ ಏಕೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಕೆಲವು ಸಲ ನಿಮ್ಮ ಬ್ಯಾಕ್‌ ಪೇನ್‌ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಸಲ ಮರೆವು ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತಿದೆ ಅಂತ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಿ ಮಮ್ಮಿ,” ಎಂದು ಶರತ್‌ ಹೇಳಿದ.
ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಜಾಣೆ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಕೈ ಮೀರಿ ಹೋಗದಂತೆ ಅವಳು ತಡೆಯುತ್ತಾ, “ಏಯ್‌ ಶರತ್‌, ಸುಮ್ಮನೆ ಇರು. ಮಮ್ಮಿ, ತರಕಾರಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ಮೂವರೂ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್‌ನಲ್ಲೇ ತಿನ್ನುತ್ತೇವೆ ಬಿಡಿ,” ಎಂದಳು.
ನಾನು ಬೇಗನೆ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಎದ್ದೆ. ಪರ್ಸ್‌ ಕೈಲಿ ಹಿಡಿದು, “ತರಕಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದುಬಿಡುತ್ತೇನೆ,” ಎಂದು ಚಪ್ಪಲಿ ಮೆಟ್ಟಿದೆ.
ವಿವೇಕ್‌ ಸಹ, “ಇರಲಿ ಬಿಡು. ಕ್ಯಾಂಟೀನ್‌ನಲ್ಲಿ ತಿಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ,” ಎಂದರು.
ವಿವೇಕ್‌ಗೆ ಹೊರಗಡೆ ತಿನ್ನುವುದು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನನ್ನು ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಕೋಪ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರ ಮೇಲೆ ರೇಗುತ್ತೇನೆ ನಿಜ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿ ಇರುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ. ಅವರ ಮಾತಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡದೆ ಮುಖ ದಪ್ಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾನು ಹೊರಗೆ ನಡೆದೆ. ನನ್ನ ಕೋಪ ಕ್ಷಣಿಕವೆಂದು ಅವರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಅವರು ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನ ಮೂರನೆಯ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಇದೆ. ತರಕಾರಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನಾನು ಲಿಫ್ಟ್ ನತ್ತ ನಡೆದೆ. ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಯುವಕ 7ನೇ ಮಹಡಿಯ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಿದ.
ವಿವೇಕ್‌ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಟೀಕೆ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು 3ನೇ ಮಹಡಿಯ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಲು ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ. ಲಿಫ್ಟ್ ನಮ್ಮ ಮಹಡಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ಮೇಲೇರುತ್ತಿರುವುದು ಅರಿವಾದಾಗ ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡು ಸ್ಟಾಪ್‌ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಿದೆ.
ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಯುವಕ ಸೌಮ್ಯವಾಗಿ, “ಏನಾಯಿತು ಮ್ಯಾಡಂ,” ಎಂದನು.
ನಾನು ಅಳುಕುತ್ತಾ, “ಸಾರಿ, ನಾನು 3ನೇ ಮಹಡಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು,” ಎಂದೆ.
ಯುವಕ ಮತ್ತೆ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಿದಾಗ ಲಿಫ್ಟ್ ಚಲಿಸತೊಡಗಿತು. ಆಗ ನಾನು ಅವನ ಮೇಲೆ ದೃಷ್ಟಿಹರಿಸಿದೆ. 26-27 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಯುವಕನಾತ. 7ನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟ್ ನಿಂದ ಹೊರನಡೆದು ಅವನು ನನ್ನತ್ತ ನಗೆ ಬೀರಿದ. ನಾನೂ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ.
3ನೇ ಮಹಡಿಯ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಿ, ನಂತರ ನಗುಮೊಗದಿಂದ ಮನೆಗೆ ನಡೆದೆ. ಮೂವರೂ ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು.
“ತರಕಾರಿ ತಂದ್ರಾ ಮಮ್ಮಿ?” ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಕೇಳಿದಳು.
ನಾನು ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ “ಹ್ಞೂಂ…..” ಎಂದೆ.
“ನೀನು ನಗುತ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೀಯಾ!” ಎಂದರು ವಿವೇಕ್‌.
ನಾನು ನಗುತ್ತಾ ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗಲಿಬಿಲಿ ಘಟನೆಯನ್ನು ಹೇಳಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ವಿವೇಕ್‌ ಗಂಭೀರರಾದರು. ನನಗೆ ಮನದೊಳಗೇ ನಗು ಬಂದಿತು.
“ಒಳ್ಳೆಯ ಹುಡುಗ,” ನಾನೆಂದೆ.
“ಹುಡುಗ ಒಳ್ಳೆಯವನು ಅಂತ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತೇನು?” ಎಂದರು ವಿವೇಕ್‌.
“ಹೌದು. ನನಗೆ ಬೇಗನೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ,” ಅವರ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ನನಗೆ ತಮಾಷೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.
“ಹೊರಗೆ ಹೋದಾಗ ಜೋಪಾನವಾಗಿರು. ನಿನ್ನ ಗಮನ ಎಲ್ಲಿರುತ್ತೆ?” ಎಂದರು.
3-4 ದಿನಗಳ ನಂತರ, ನಾನು ಸಾಯಂಕಾಲ ವಾಕಿಂಗ್‌ ಮುಗಿಸಿ ಬರುವಾಗ ಆ ಯುವಕ ಸಿಕ್ಕಿದ. `ಹಾಯ್‌ ಹಲೋ’ ಹೇಳಿದೆ. ಮತ್ತೆ ದಿನಗಳಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಮಾರ್ಕೆಟ್‌ನಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅವನು ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾದ. ನಾನೇನೂ ಹೇಳದೆಯೇ ಅನನು ಮೂರನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ನಾನು `ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್’ ಹೇಳಿ ಹೊರಬಂದೆ. ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಡಿನ್ನರ್‌ ಮಾಡುವಾಗ ನಾನು, “ಅದೇ ಹುಡುಗ ಇಂದು ಕೂಡ ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಂದ. ನಾನೇನೂ ಹೇಳದೇ ಅವನೇ ಮೂರನೇ ಮಹಡಿಯ ಬಟನ್‌ ಒತ್ತಿದ,” ಎಂದೆ.
ಇವರ ಮುಖದ ಮೇಲಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೆ ತುಂಟಾಟದಿಂದ ಅವರನ್ನು ಕೆಣಕುವ ಉಪಾಯ ಹೊಳೆಯಿತು. ಆದರೂ ಮುಗ್ಧತೆಯ ಸೋಗು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೇಳಿದೆ, “ಏನಾಯ್ತು ವಿವೇಕ್‌, ಏನು ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ?”
ಶರತ್‌ ಮತ್ತು ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು..“ಅವನು ಮತ್ತೆ ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದನೇನು?” ವಿವೇಕ್‌ ಕೇಳಿದರು.
“ಆಗಾಗ ಸಿಗುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾನೆ…. ಒಂದೇ ಬಿಲ್ಡಿಂಗ್‌ನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಎದುರುಬದುರು ಸಿಗುವುದು ಸಹಜ ತಾನೇ?” ಎಂದೆ.
ಮರುದಿನ ಡಿನ್ನರ್‌ ಮುಗಿಸಿ ವಿವೇಕ್‌ ಮತ್ತು ನಾನು ತಿರುಗಾಡಲು ಹೋದಾಗ ಆ ಹುಡುಗ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ. ನಾನು ಬೇಕೆಂದೇ ಕೈ ಬೀಸಿ ಅವನಿಗೆ ವಿಶ್‌ ಮಾಡಿದೆ. ಅವನೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ.
“ಯಾರದು?” ವಿವೇಕ್‌ ಕೇಳಿದರು.
“ಅದೇ….. ಆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗ.”
ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳೊಡನೆ, “ನಿಮ್ಮ ಮಮ್ಮಿಯ ಲಿಫ್ಟ್ ಫ್ರೆಂಡ್‌ನ್ನು ನೋಡಿದೆ,” ಎಂದರು.
ಮಕ್ಕಳು ನಕ್ಕಾಗ ನಾನು ಅವರೊಡನೆ ನಕ್ಕು, “ಅಯ್ಯೋ, ಅವನು ನನಗೆ ಫ್ರೆಂಡ್‌ ಹೇಗೆ ಆಗುತ್ತಾನೆ. ಅವನೊಂದು ಮಗು ಇದ್ದ ಹಾಗೆ, ನನ್ನ ವಯಸ್ಸು ನೋಡಿ…. ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗನನ್ನು ಫ್ರೆಂಡ್‌ ಅನ್ನುವುದೇ…?” ಎಂದೆ.
ಅವರ ಬಾಯಿಂದ ಮುತ್ತಿನಂಥ ಮಾತು ಹೊರಬಿತ್ತು, “ಅಷ್ಟು ವಯಸ್ಸು ನಿನಗೆ ಎಲ್ಲಾಗಿದೆ?”
ನಾನು ಬೆಚ್ಚಿದವಳಂತೆ ನಟಿಸಿದೆ, “ಹೌದಾ… ನನಗೆ ಅಷ್ಟು ವಯಸ್ಸು ಆಗಿಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತೀರಾ….?”
ವಿವೇಕ್‌ಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ನನಗೆ ತಮಾಷೆ ಎನಿಸಿತು. ಮಲಗಲು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೆ ಅವರ ಮುಖಭಾವ ನೆನಪಾಗಿ ನಗು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಈಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಟೀಕೆ ಮಾಡಿ ಬೇಸರ ತರಿಸಿದ್ದರು. ಈಗ ನನಗೆ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಉಪಾಯ ಹೊಳೆದುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಇನ್ನು ವಿವೇಕ್‌ ನನ್ನನ್ನು ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ….. ಅವರ ಹಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ನಾನು ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನಲ್ಲ…. ಓಹ್‌….. ಎಷ್ಟಾದರೂ ನಾನು ಮಹಿಳೆಯಲ್ಲವೇ….? ವಯಸ್ಸಿನ ವಿಷಯ ಬಂದರೆ ಮನಸ್ಸು ಮುದುಡುತ್ತದೆ. ಯಂಗ್‌ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯಾವ ಮಹಿಳೆ ತಾನೇ ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಸ್ವತಃ ಯಂಗ್‌ ಅಂಡ್‌ ಎನರ್ಜೆಟಿಕ್‌ ಆಗಿರುವುದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ನನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ನೋವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದರೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಸ್ಯ. ಏನಾದರೂ ಮರೆತೆನೆಂದರೆ ವಯಸ್ಸೇ ಕಾರಣ… ನನಗೆ ಇದನ್ನು ಕೇಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದರೆ ಸರಿ. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಕುರಿತು ಕೀಟಲೆ, ಅದೂ ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯೊಂದಿಗೆ…. ಇದಂತೂ ಒಂದು ಅಪರಾಧ ಎನ್ನಬಹುದು.
ಮುಂದಿನ 10-15 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಗಮನಿಸಿದುದೆಂದರೆ, ನಾನು ವಾಕಿಂಗ್‌ನಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗ ಕೆಳಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ, ನನ್ನ ಜೊತೆಗೇ ಲಿಫ್ಟ್ ನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇದು ಆಕಸ್ಮಿಕವಲ್ಲ. ಅವನು ಬೇಕೆಂದೇ ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಹೇಳಿತು. ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾರಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಅವನು ಒಂದು ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಬೀರುತ್ತಿದ್ದ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಒಂದಷ್ಟು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಅವನು 2-3 ಸಲ ನನಗೆ, “ಮ್ಯಾಮ್, ಯೂ ಆರ್‌ ಲುಕಿಂಗ್‌ ನೈಸ್‌,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಒಂದು ದಿನ ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ “ಮ್ಯಾಮ್, ನನ್ನ ಹೆಸರು ಪ್ರಶಾಂತ್‌. ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ?” ಎಂದ.
ಇಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟ್ ಮೂರನೇ ಮಹಡಿಗೆ ತಲುಪಿತ್ತು. ನಾನು ಹೊರಗೆ ಅಡಿಯಿಡುತ್ತಾ, “ರಶ್ಮಿ…” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ನಾನು ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಕೆಳಗೆ ಹೋಗಲು ಲಿಫ್ಟ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಳು. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಅವಳು, “ಮಮ್ಮಿ, ಯಾರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೀರಿ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.
“ಆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗನಿಗೆ.”
ಅವಳ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಕಂಡು ನಾನು ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟೆ.
“ಯಾರು ಯಾರ ಜೊತೆ ನೀವು ಮಾತನಾಡುತ್ತೀರೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಸರಿ, ನಾನು ಲೈಬ್ರೆರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅವಳು ಹೊರಟುಹೋದಳು.
ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ, “ಮಮ್ಮಿ ನನ್ನ ಶರ್ಟ್‌ ಬಟನ್‌ ಕಿತ್ತು ಹೋಗಿದೆ. ಹೊಲಿದು ಕೊಡುತ್ತೀರಾ….?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು ಶ್ರಾವ್ಯಾ “ಆಗಲಿ, ಆದರೆ ಸೂಜಿಗೆ ದಾರ ಪೋಣಿಸಿ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡು. ಕನ್ನಡಕ ಹಾಕಿಕೊಂಡರೂ ದಾರ ಪೋಣಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.”
ನನ್ನನ್ನು ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಲು ವಿವೇಕ್‌ಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಅವಕಾಶ ದೊರೆಯಿತು.
“ಹೌದು. ಇನ್ನೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕನ್ನಡಕದ ನಂಬರ್‌ ಏರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ,” ಎಂದರು.
ಶ್ರಾವ್ಯಾಳಿಗೆ ಅದು ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. “ಏಕೆ ಡ್ಯಾಡಿ, ನಂಬರ್‌ ಏಕೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು.
“ಅಯ್ಯೋ… ವಯಸ್ಸಾದಂತೆ ದೃಷ್ಟಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಲ್ಲ…”
“ಡ್ಯಾಡಿ, ಮಮ್ಮಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಅಷ್ಟೊಂದು ವಯಸ್ಸಾಗಿಲ್ಲ… ಅವರಿಗೆಷ್ಟು ಡಿಮ್ಯಾಂಡ್‌ ಇದೆ ಅಂತ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ…. ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಹುಡುಗರು ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.”
ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಹೇಳಿದ ರೀತಿಗೆ ನನಗೆ ನಗು ಬಂದಿತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ನಾಲ್ವರೂ ಸ್ನೇಹಿತರ ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಪರಸ್ಪರ ತಮಾಷೆ, ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ಹಿಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ವಿವೇಕ್‌ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ, “ಯಾರು ಅದು?” ಕೇಳಿದರು.
“ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗ ಸಾಯಂಕಾಲ ಮಮ್ಮಿಯ ಹೆಸರು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ.”
“ಏಕೆ? ಇವರ ಹೆಸರು ಅವನಿಗೆ ಏಕೆ ಬೇಕಂತೆ?”
“ಇರಲಿ ಬಿಡಿ. ಅವನು ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕವನು… ನನ್ನ ವಯಸ್ಸು ನೋಡಿ…” ನಾನು ಮುಗ್ಧಳಂತೆ ಹೇಳಿದೆ.
“ನಿನಗೇನೂ ಅಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾಗಿಲ್ಲ ಬಿಡು.”
ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯಗೊಂಡವಳಂತೆ ಕಣ್ಣರಳಿಸುತ್ತಾ, “ಹಾಗೆನ್ನುತ್ತೀರಾ?” ಎಂದೆ ವಿವೇಕ್‌ರ ಪೆಚ್ಚಾದ ಮುಖ ನೋಡಿ ನನಗೆ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನ ಮೂರನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೂ ಸೇರಿದಂತೆ 4 ಫ್ಲಾಟ್‌ಗಳಿವೆ. ಇವುಗಳ ಪೈಕಿ 3 ಫ್ಲಾಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರಸ್ಥರು ವಾಸವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ನಾಲ್ಕನೇ ಫ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸುಮಾರು 35 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ವಾಸವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ವೀಕೆಂಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವರ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬೀಗ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಲೆಕ್ಕದ ಪ್ರಕಾರ, ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಬೇರೊಂದು ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರಾರಿಗೂ ಅವರ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲ.
ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ, ಆ ಮನುಷ್ಯ ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಅವರು ಮುಂದೆ ಬಂದು, “ಮ್ಯಾಡಂ, ಒಂದು ಬಾಟಲ್ ನೀರು ಕೊಡುತ್ತೀರಾ? ನನ್ನ ವಾಟರ್‌ ಫಿಲ್ಟರ್‌ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದೆ,” ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.
“ಶೂರ್‌,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ನೀರನ್ನು ಕೊಟ್ಟೆ. ಅಂದಿನಿಂದ ಅವರು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿರ ಅಥವಾ ಕೆಳಗಡೆ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗೆಲ್ಲ “ಹಾಯ್‌… ಹಲೋ…” ಎಂದು ವಿಶ್‌ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ನಾಲ್ಕಾರು ದಿನಗಳ ನಂತರ ನಾವು ನಾಲ್ವರೂ ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿ ಬಂದು ಲಿಫ್ಟ್ ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಆ ಮನುಷ್ಯ “ಗುಡ್‌ ಈವ್ನಿಂಗ್‌ ಮ್ಯಾಮ್,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಕಡೆ ನಡೆದರು. ನಾನು ತಲೆ ಅಲುಗಿಸಿ ಉತ್ತರಿಸಿದೆ.
“ಯಾರು ಅವರು?” ವಿವೇಕ್‌ ಕೇಳಿದರು.
“ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರು.”
“ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಇದ್ದಾರಲ್ಲ ಅವರೇನು…..?”
“ಹೌದು.”
“ನಿನಗೆ ಹಲೋ ಹೇಳುವುದು ಯಾವಾಗ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು? ನೀನು ಹೇಗೆ ಪರಿಚಯ ಅವರಿಗೆ?”
“ಒಂದು ದಿವಸ ನೀರು ಬೇಕು ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದರು. ಅಂದಿನಿಂದ ಪರಿಚಯ.”
“ನಿನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಏಕೆ ನೀರು ಕೇಳಿದರು?”
“ಉಳಿದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರೆಲ್ಲ ಬೀಗ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿರುತ್ತಾರಲ್ಲ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ನೀರು ಕೇಳುವುದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ ಬಿಡಿ.”
“ಅವರಿಗೆ ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ ಇದೆಯಾ. ನಿನಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಶ್‌ ಮಾಡಿ ಹೊರಟುಹೋದರು.”
“ಅಯ್ಯೋ…. ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಯಾರ ಪರಿಚಯವೂ ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ ವಿಶ್‌ ಏಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ನೀವುಗಳು ನಿಮ್ಮದೇ ಮೊಬೈಲ್ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೀರಿ… ಯಾರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಇಂಟ್ರೆಸ್ಟ್ ಇಲ್ಲ ನಿಮಗೆ.”
“ಆಯಿತು, ಎಲ್ಲ ಇಂಟ್ರೆಸ್ಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ನೀನೊಬ್ಬಳು ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೀಯಲ್ಲ. ಈಚೆಗೆ ಬಹಳ ಸೋಶಿಯಲ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀಯಾ… ಒಂದು ಸಲ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗನಿಗೆ ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ಹೇಳುತ್ತೀಯಾ, ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರಿಗೆ ನೀರು ಕೊಡುತ್ತೀಯಾ…”
ನಾನು ನಾಟಕೀಯಾಗಿ ಉಸಿರುಬಿಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದೆ, “ಅಯ್ಯೋ, ವಯಸ್ಸಾದಾಗ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರ ಪರಿಚಯ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಬೇಕು. ಯಾವಾಗ ಯಾರ ಸಹಾಯ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೋ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ.”
“ದೊಡ್ಡ ಹೆಂಗಸಿನಂತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತೀಯಲ್ಲ.”
“ಹೌದು ವಿವೇಕ್‌, ವಯಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರ ಜೊತೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ.”
ವಿವೇಕ್‌ ನನ್ನನ್ನು ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿದರು. ಮತ್ತೇನು ತಾನೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ?
ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗ ಪ್ರಶಾಂತ್‌, ನಾನು ವಾಕಿಂಗ್‌ಗೆ ಹೋದಾಗ ಪಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದಾಗ ನಾನು ಬೆಚ್ಚಿದೆ. ಪಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲೂ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ, “ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ ಮ್ಯಾಮ್,” ಅಥವಾ “ನೀವು ನಿನ್ನೆ ವಾಕಿಂಗ್‌ಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ,” ಅಥವಾ “ಮ್ಯಾಮ್, ಈ ಡ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿ ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೀರಿ,” ಇತ್ಯಾದಿ… ಅವನ ದೃಷ್ಟಿ ಮತ್ತು ವರ್ತನೆಗಳು ಬೇರೇನೋ ಸೂಚಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾನು ಜಾಗೃತಳಾದೆ.
ಡಿನ್ನರ್‌ ನಂತರ ವಿವೇಕ್‌ ಮತ್ತು ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸುತ್ತಾಡಲೆಂದು ಹೋದಾಗಲೂ ಸಹ ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ಕೆಳಗೆ ಸಿಗತೊಡಗಿದ. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಸುತ್ತುವುದು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ಕವಾಗಿಯೇ ಎಂದು ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. ಅಂತೆಯೇ ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಭೇಟಿ ಬುದ್ಧಿಪೂರ್ಕವಾದುದಲ್ಲ, ಆಕಸ್ಮಿಕ ಎಂದೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿವೇಕ್‌ ಅಶಾಂತಿಯಿಂದ ಚಡಪಡಿಸುವುದು ಮಜಾ ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ ಅವಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲು ಹೊರಬಂದು `ಬೈ’ ಹೇಳುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನ ವ್ಯಕ್ತಿಯ `ಗುಡ್‌ ಮಾರ್ನಿಂಗ್‌’ಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ವಿಶ್‌ ಮಾಡುವಾಗ ಡ್ರಾಯಿಂಗ್‌ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ವಿವೇಕ್‌ “ಯಾರು?” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ನಾನು “ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರು” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಿಚನ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಈಚೆಗೆ ವಿವೇಕ್‌ ಒಳ್ಳೆ ಮೂಡ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದು ಆಗಾಗ ನನ್ನನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಾರೆ, “ಇಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಡ್ರೆಸ್‌ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ವಾಕಿಂಗ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತೀಯಾ… ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ… ಶ್ರಾವ್ಯಾ ನಿನ್ನ ತಂಗಿ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಇದ್ದೀಯಾ…” ಅವರ ಮಾತಿನ ವರಸೆಯೇ ಬದಲಾಗಿದೆ. ನಾನು ನಗುತ್ತಾ ಅವರ ಕೊರಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಹೇಳಿದೆ, “ಅಕ್ಕ ತಂಗಿಯರ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸಿದರೆ ಏನಂತೆ… ವಯಸ್ಸಂತೂ ಆಗುತ್ತಿದೆ ತಾನೇ?”
“ಈಗಂತೂ ನೀನು ಸ್ಮಾರ್ಟ್‌ ಅಂಡ್‌ ಯಂಗ್‌ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತೀಯಾ… ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಟೆನ್ಶನ್‌ ಏಕೆ?”
“ನಿಜವಾಗಲೂ….?” ನಾನು ಒಳಗೊಳಗೇ ಖುಷಿಪಟ್ಟೆ.
“ಮತ್ತೇನು… ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲವೇನು? ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದರಿಂದಲೇ ಆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹುಡುಗ ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರು ಎಲ್ಲ ನಿನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ.”
“ಅಯ್ಯೋ, ಅವರ ಜೊತೆ ಏನು ಮಾತನಾಡುವುದು? ಇಬ್ಬರೂ ನನಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕವರು.”
“ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವರಾದರೆ ಏನಂತೆ. ನಿನ್ನ ಕಡೆಗೇ ದೃಷ್ಟಿ ಇರುತ್ತೆ. ನೀನು ನಿನ್ನ ಫಿಗರ್‌ನ್ನು ಅಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮೇಂಟೇನ್‌ ಮಾಡಿದ್ದೀಯಾ….”
ನಾನು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ. ನಾನು ಗಮನಿಸಿದುದೆಂದರೆ ಈಚೆಗೆ ವಿವೇಕ್‌ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರು ನನಗೆ ವಿಶ್‌ ಮಾಡಿದಾಗ ವಿವೇಕ್‌ ಗಂಭೀರವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ವಿವೇಕ್‌ ಮತ್ತು ನಾನು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರೀತಿಭರಿತ ಸಾಂಗತ್ಯ ನಮ್ಮದು. ದಿನದಿನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಇರುತ್ತದೆ. ಬೇರೆಯವರಿಂದಾಗಿ ಅವರು ಟೆನ್ಶನ್‌ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಲಾರೆ. ಮಾತು ಮಾತಿಗೆ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಸ್ಯ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಅದೆಲ್ಲ ನಿಂತುಹೋಗಿದೆ. ಇದೇ ನನಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದು. ವಿವೇಕ್‌ಗೆ ಪಾಠ ಕಲಿಸಲು ಈಗ ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನೀಗ ನನ್ನ ವಾಕಿಂಗ್‌ನ ಸಮಯವನ್ನೂ ಬದಲಾಯಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಶ್ರಾವ್ಯಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ `ಬೈ’ ಹೇಳಲು ಹೊರಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ಲಿಫ್ಟ್ ಬಳಿ ಸಾಗಿದರೆ ನಾನು ಕೂಡಲೇ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.
ಪ್ರಶಾಂತ್‌ ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನವರು ದಾಳದಂತಿದ್ದರು. ಈಗ ಅವರ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದಿದೆ. ಇನ್ನು ಅವರಿಂದ ನನಗೇನೂ ಆಗಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ.
