ವಿಭಾ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಭೇಟಿಯಾಗಲಿದ್ದ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳತಿ ಜ್ಯೋತಿಯನ್ನು ಕಾಣುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ ಅದೊಮ್ಮೆ ಫೇಸ್‌ ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳತಿ ಜ್ಯೋತಿಯ ವಿಳಾಸ ತಾನಿರುವ ನಗರದಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳೂ ವಾಸವಿರುವುದು ತಿಳಿಯಿತು. ವಿಭಾ ಮರುದಿನವೇ ಅವಳನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನವಾಯಿತು.
ಸರಳವಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ವಿಭಾ ನಗರದ ಪ್ರಮುಖ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ಗೆ ತುಸು ಬೇಗನೇ ಬಂದು ಜ್ಯೋತಿಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿದ್ದಳು.
“ಓಹ್‌! ವಿಭಾ ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ? ವಾವ್‌! ಎಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿದ್ದೀಯಾ? ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದೀ….” ಜ್ಯೋತಿ ಬಂದೊಡನೆಯೇ ವಿಭಾಳನ್ನು ಆಲಿಂಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನುಡಿದಳು. ಇಬ್ಬರೂ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಹತ್ತು ಹಲವು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು, ತಮ್ಮ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕೆದಕುತ್ತಾ ಊಟ ಮುಗಿಸಿದರು.
“ವಿಭಾ, ನೀನು ಬಹಳ ಬದಲಾಗಿದ್ದಿ. ನಿನ್ನ ಮದುವೆಯಾದ ನಂತರ ನನಗಿಂತಲೂ ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವೆ,” ಜ್ಯೋತಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವಿಭಾಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ತೆಳುವಾಗಿ ನೀರಾಡಿತು.
“ಏನಾಯಿತು? ಎಲ್ಲ ಕ್ಷೇಮ ತಾನೇ?” ಜ್ಯೋತಿ ತುಸು ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದಳು.
“ಏನಿಲ್ಲ, ನಾನು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ. ನನಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತುಸು ಕೆಲಸವಿದೆ. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಸಿಗೋಣ,” ಎಂದು ಎದ್ದಳು.
ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ ಬಿಲ್ ಪಾವತಿಸುತ್ತಾ ವಿಭಾ ಹೇಳಿದಳು, “ನೀನಂದುಕೊಂಡಷ್ಟು ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಮಾತಿನಂತೆ ನಾನು ಸುಂದರಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ನೀನು ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯಳೆಂದು ಹೇಳಿದೆ ಅಷ್ಟೆ. ನಾನಿನ್ನು ಹೊರಡುತ್ತೀನಿ….?”
“ವಿಭಾ, ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವೆ? ನಾವು ಎಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಈಗಲೂ ನಿನ್ನ ತಾಯಿ ಏನಾದರೂ ಹೇಳುತ್ತಾರೆಯೇ?”
ವಿಭಾ ಅದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೇನೇ ಹೇಳಿದರೂ ತನಗೆ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ತಡೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅರಿವಾಗಿ ಅವಳು ಮೌನವಾಗಿ ಹಿಂತಿರುಗಿದಳು. ಮನೆಗೆ ಬಂದೊಡನೆ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ದುಃಖವನ್ನು ಕಣ್ಣೀರಾಗಿಸಿದಳು.
ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಸುಮಾರು ಹದಿಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಕ್ಕೋಡಿತು.
ಅಂದು ಸ್ಕೂಲ್‌ನಿಂದ ವಾಪಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ವಿಭಾಗೆ ಅವಳ ತಾಯಿ ಹೊಸ ಮೈಸೂರು ಸಿಲ್ಕ್ ಸೀರೆಯನ್ನು ಮಡಿಸಿಡುತ್ತಿರುವುದು ಕಂಡಿತು.
“ಅಮ್ಮಾ, ಈ ಸೀರೆ ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ನಿನ್ನದಾ?” ಕೇಳಿದಳು.
“ಇಲ್ಲ. ಅಕ್ಕನ ಮದುವೆ ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿದೆಯಲ್ಲ ಅದಕ್ಕೆ ಲಕ್ಷ್ಮೀ ಅವಳಿಗೆ ಸೀರೆ ತಂದಿದ್ದಾಳೆ,” ಎಂದರು ತಾಯಿ.
ವಿಭಾಳ ಸೋದರಿ ಶುಭಾಳಿಗೆ ಮದುವೆ ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿತ್ತು. ಸೋದರಿಯರ ನಡುವೆ ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಅಂತರವಿತ್ತು. ವಿಭಾ ಯೌವನಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಅವಳ ಅಕ್ಕ ಶುಭಾಗೆ ವಿವಾಹ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಖಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅವಳ ತಾಯಿಯ ತಂಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಶುಭಾಳಿಗೆ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಸೀರೆ ತಂದಿದ್ದರು.
“ಅಮ್ಮಾ, ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಆಂಟಿ ನನಗೇನೂ ತಂದಿಲ್ಲವೇ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.
“ಹೋಗು ಹೋಗು…. ನಿನಗೇಕೆ ತರುತ್ತಾರೆ? ನಿನ್ನ ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೋ. ಶುಭಾಳ ಮುಂದೆ ನೀನು ಏನೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಅವಳು ದಂತದ ಗೊಂಬೆಯಂತಿದ್ದಾಳೆ. ನೀನೊಳ್ಳೆ ತೆಳ್ಳಗಿದ್ದಿ….?!” ಎಂದರು ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ.
ವಿಭಾ ಏನೊಂದೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದೆ ಹೊರನಡೆದಳು. ತಾಯಿಯ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಬಹಳ ನೊಂದಿತ್ತು. ಅವಳು ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತನ್ನನ್ನೊಮ್ಮೆ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಕೆದರಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಕೆಂಚು ಕೂದಲು, ತೆಳ್ಳಗಿದ್ದ ಕೈ ಕಾಲುಗಳು, ಮುಖದ ಮೇಲಿನ ಕಲೆಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡಾಗ `ಅಮ್ಮನ ಮಾತುಗಳು ನಿಜ. ನಾನು ಅಷ್ಟೊಂದು ಸುಂದರಿಯಲ್ಲ….’ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿತು. ಹೀಗೆಯೇ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ತಾಯಿಯ ಕಡೆಯಿಂದ ವಿಭಾ ಕಡೆಗಣಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗೆಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿ ಅವಳಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಏಕೈಕ ಗೆಳತಿ ಜ್ಯೋತಿ. ಜ್ಯೋತಿಯ ಬಳಿ ವಿಭಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ತನಗೆ ತಾನೇ ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು.
ವರ್ಷಗಳು ಉರುಳಿದವು. ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಾಪ್ತ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ವಿವಾಹವಾಯಿತು. ಅವಳ ಹೊಳೆಯುವ ಕಪ್ಪು ಕಣ್ಣುಗಳು ನೋಡುವವರಿಗೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ ತಾಯಿಯ ಕಟು ಮಾತುಗಳು ಮಾತ್ರ ಹಾಗೇ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತು. ಅದು ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೂತುಹೋಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ತಾನೆಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ ಎಷ್ಟೇ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಿಕೊಂಡರೂ `ತಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ ತನ್ನದು ಕಡ್ಡಿಯಂತಹ ದೇಹ…’ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಅವಳು ಎಂದೂ ಯಾರೊಡನೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು ಬೆರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ವಿಭಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಬರಹಗಾರ್ತಿ, ಉತ್ತಮ ಲೇಖಕಿ ಎಂದು ಹೆಸರಾಗಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಕೀಳರಿಮೆ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಈ ಭ್ರಮೆಯಿಂದ ಅವಳಿನ್ನೂ ಹೊರಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಜ್ಯೋತಿ ವಿಭಾಗೆ ಅಂದು ಫೋನ್‌ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಇದಾದ ನಂತರ ವಿಭಾ ಒಮ್ಮೆ ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಜ್ಯೋತಿಯಿಂದ ಕರೆ ಬಂದಿತು.
“ನಾನು ನಿನ್ನೊಡನೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾತನಾಡಬೇಕು. ಸಿಗುತ್ತೀಯಾ?” ಕೇಳಿದಳು. ವಿಭಾ ಮರು ಮಾತನಾಡದೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು.
ಮರುದಿನ ಸಮಾರು ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಗೆ ಜ್ಯೋತಿ ವಿಭಾಳ ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳೇ, “ವಿಭಾ, ಬೇಗ ರೆಡಿಯಾಗು. ನಾವಿಂದು ಹೊರಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ,” ಎಂದಳು.
“ಎಲ್ಲಿಗೆ?”
“ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಶಂಕೆಗಳನ್ನು ದೂರ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ…. ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು,” ಎಂದಳು ಆತುರಾತುರವಾಗಿ.
ವಿಭಾಗೆ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ ಜ್ಯೋತಿ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನೇ ಬಯಸುತ್ತಾಳೆಂದು ತಿಳಿದು ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ತಯಾರಾಗಿ ಹೊರಟಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಜ್ಯೋತಿಯ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಗೆಳತಿ, ಮನಶ್ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞೆ ಅನಿತಾ ಮನೆಗೆ ಹೋದರು.
ಇದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಜ್ಯೋತಿಯಿಂದ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಅನಿತಾ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಹಾರ್ದಿಕವಾಗಿ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಉಭಯಕುಶಲೋಪರಿಯಾದ ನಂತರ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಟೀ ನೀಡಿದಳು. ಬಳಿಕ ವಿಭಾಳನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಕೋಣೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದಳು.
ತನ್ನನ್ನು ವಿಭಾಳಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡ ಅನಿತಾ, “ವಿಭಾ, ನೀವು ಬಹಳ ಓದಿದ್ದೀರಿ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತೀರಿ. ನಾನು ಸಹ ನಿಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಮತ್ತು ಜ್ಯೋತಿ ಬಹುಕಾಲದಿಂದ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರು. ಅವಳು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ನೀವೇನೂ ಆತಂಕಪಡುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಉತ್ತಮ ಗೆಳತಿ ಎಂದುಕೊಂಡು ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವುದು ಹೇಳಿ,” ಎಂದಳು.
ವಿಭಾ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳ ಕಾಲ ಮೌನವಹಿಸಿ, ಬಳಿಕ ತನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿದ್ದ ನೋವು, ದುಗುಡಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಸುಮಾರು ಒಂದು ಗಂಟೆ ಕಾಲ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಅನಿತಾ, ನಂತರ ನಗುತ್ತಾ, “ವಿಭಾ, ನೀವೀಗ ಪ್ರಬುದ್ಧರಾಗಿದ್ದೀರಿ. ನಿಮಗೆ ನಿಮ್ಮದೇ ಆದ ಸಂಸಾರವಿದೆ. ಬರಹಗಾರ್ತಿಯಾಗಿ ಹೆಸರು ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ. ನೀವಿನ್ನು ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿಯ ಮಾತುಗಳ ಕಡೆ ಗಮನಕೊಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮ ರೂಪದ ಕುರಿತು ಯಾರೇನೇ ಹೇಳಿದರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿ.
“ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ನುಡಿಗಳನ್ನೂ ಒಂದು ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಿರಿ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗುವ ಮುನ್ನ ಅದನ್ನು ಕಸದ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಎಸೆಯಿರಿ. ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ನಿಮ್ಮ ನಿತ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿ. ನಿಮ್ಮ ನಿರ್ಮಲ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನೀವೇನೆನ್ನುವುದು ತಿಳಿದಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯ ಉಜ್ವಲವಾಗಿರಲಿ. ವಿಶ್‌ ಯೂ ಎ ಗುಡ್‌ ಲಕ್‌…..” ಎಂದಳು.
ವಿಭಾ ಅನಿತಾಳ ಸಲಹೆಯನ್ನು ಪಾಲಿಸಿದಳು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಇಂದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಗುವಂತಹ ಭಾವನೆ ಅನುಭವಿಸಿದಳು. ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ವಿಭಾ ಜ್ಯೋತಿಗೆ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕ ಧನ್ಯವಾದ ತಿಳಿಸಿದಳು. ಜ್ಯೋತಿಗೂ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು.
“ನಿನ್ನ ಮುಂದಿನ ಪುಸ್ತಕ ಆದಷ್ಟು ಶೀಘ್ರ ಹೊರಬರಲಿ,” ಎಂದು ಹಾರೈಸಿದಳು.
ಜ್ಯೋತಿಗೆ ವಿಭಾಳಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿದುದು ಬಹಳ ಸಂತೋಷ ನೀಡಿತ್ತು. ವಿಭಾ ಅಂದು ಜ್ಯೋತಿಯಿಂದ ಬೀಳ್ಕೊಂಡ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಜ್ಯೋತಿಗೆ ವಿಭಾಳಿಂದ ಕರೆ ಬಂದಿತು.
“ಹಲೋ ಜ್ಯೋತಿ, ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಪುಸ್ತಕ ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಪ್ರಕಾಶನ ಸಂಸ್ಥೆ ರಾಜನ್‌ ಪ್ರಕಾಶನದಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದೆ,” ವಿಭಾ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ನುಡಿದಳು.
“ಓ…. ಹೌದಾ?! ಒಳ್ಳೆಯ ಸುದ್ದಿ ನನಗೆ ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ನಾವಿದನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಆಚರಿಸೋಣ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೇ ಬರುತ್ತೇನೆ,” ಎಂದಾಗ ವಿಭಾ ಸಂತಸದಿಂದ ಒಪ್ಪಿದಳು.
ಮರುದಿನ ವಿಭಾ ತನ್ನ ಪತಿಯೊಂದಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳತಿ ಜ್ಯೋತಿಗಾಗಿ ಕಾದಳು. ಜ್ಯೋತಿ ಬಂದೊಡನೆ ಅವಳನ್ನು ಹಾರ್ದಿಕವಾಗಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿ ಉಪಚರಿಸಿದಳು.
“ಅಂದಹಾಗೆ ನಾನು ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನಿನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಪುನಃ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯ, ಆಶಾಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದಳು ನೀನು,” ಎಂದ ವಿಭಾಳ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಆನಂದಬಾಷ್ಪ ಜಿನುಗಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಮಿಂಚೊಂದು ಮೂಡಿತು.
