ಆಫೀಸಿನ ಮಹಿಳಾ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ನಡುವೆ ಏಕೈಕ ಪುರುಷ ಬಂದ. ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಅಂಥದ್ದೇನು ಘಟನೆ ನಡೆದು ಅವನು ಟ್ರಾನ್ಸ್ ಫರ್‌ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವಂತಾಯಿತು……..?
ಹೊಸ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲ…. ಇಲ್ಲ…. ಹೀಗೆ ಹೇಳುವುದು ತಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಒಬ್ಬರೇ ಒಬ್ಬ ಪುರುಷನಿದ್ದ, ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಮಹಿಳೆಯರೇ. ಅವನು ಹೆಡ್‌ ಆಫೀಸಿನ ಬಾಸ್‌ ಗೆ ಮನವಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ, “ಮಹಿಳೆಯರೆ ಇರುವ ಈ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಬೇರೆಡೆ ವರ್ಗಾವಣೆ ಮಾಡಿ, ಇಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನಾದರೂ ಕಳಿಸಿಕೊಡಿ.” ಅವನು ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದ.
ಈ ಹುಡುಗಿಯರು ಇಡೀ ದಿನ ತಮ್ಮ ಅತ್ತೆಯಂದಿರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ಇಲ್ಲವೇ ಯಾವುದೇ ರೆಸಿಪಿ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಯಾವಾಗಲಾದರೊಮ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವು ಮಾತಿನ ವೈಖರಿ ಯಾವಾಗ ಅವನನ್ನು ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಸುತ್ತದೆಂದರೆ, ಅವರು ನೆಟ್‌ ಫ್ಲಿಕ್ಸ್ ಸಿನಿಮಾಗಳ ಕಥೆ ಹೇಳಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗ.
ಆಶ್ಚರ್ಯದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಪರಸ್ಪರರ ಬಗ್ಗೆ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಇವರೆಲ್ಲ ಊಟದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ ಕಡೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸಮೀಪದ ಪುಟ್ಟ ಹೋಟೆಲೊಂದರಿಂದ ಬಜ್ಜಿ ಬೋಂಡಾ ತರಿಸದೇ ಅವರ ಊಟ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
`ಯಾರಿಗೆ ಹೇಗೆ ತೋರುತ್ತೋ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿ. ಇದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ, ಆದರೆ ಇಷ್ಟು ಕೃಪೆ ಮಾಡಿ ದೇವಿಯರೇ, ನಿಮಗೆ ಯಾವ ಕಂಪನಿಯ ಸಂಬಳ ದೊರಕುತ್ತಿದೆಯೋ ಅದಕ್ಕೂ ಒಂದಷ್ಟು ಕೆಲಸಾವಾದರೂ ಮಾಡಿ,’ ಎಂದು ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಕಡಿಮೆ ಮಾತಾಡುವುದು ಹಾಗೂ ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನಕೊಡುವುದು ಅವನ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಬಾಸ್‌ ತನ್ನನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೇ ಈ ಆಫೀಸಿಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಬಾಸ್‌ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ನೆರವಾಗಲು ಪುರುಷೋಚಿತ ಅಭಿಮಾನದಿಂದ ಅವನ ಹೃದಯ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಹುಡುಗಿಯರ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ವಿಧಾನವೇ ವಿಚಿತ್ರ. ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಹೊಸ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಿದ್ದಾಗ ಅಥವಾ ಹೊಸದೊಂದು ಆ್ಯಪ್‌ ನ್ನು ತೆರೆಯಬೇಕಿದ್ದಾಗ ಒಂದಿಬ್ಬರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಅವಶ್ಯವಾಗಿ ಗಾಬರಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಒಬ್ಬರು ಡೆಸ್ಕ್ ಟಾಪ್‌ ನಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಡೆಸ್ಕ್ ಟಾಪ್‌ ಗೆ ಕೆಲಸ ವರ್ಗಾವಣೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲಸ ಮುಗಿಯವವರೆಗೆ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ತಳಮಳ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಅದ್ಹೇಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೆಂದರೆ, ಎವರೆಸ್ಟ್ ಶಿಖರ ಏರಿಬಂದಂತೆ.
ಒಂದು ವೇಳೆ ಇವರು ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುವ ಸಮಯವನ್ನು ಸೆಟ್ಟಿಂಗ್ಸ್ ಗೆ ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಓದಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಿದ್ದರೆ, ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕಲಿತುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಅವನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ಆಗ ಅವನ ಯೋಚನಾ ಸರಣಿ ತುಂಡರಿಸಿತು. “ಸರ್‌, ನಿಮಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅನಿಸುತ್ತೆ, ಶುಕ್ರವಾರದಂದು ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಕ್ಯಾಜಲ್ ಸ್ಲೀವ್ ಧರಿಸಿ ಬರುತ್ತೇವೆ. ನೀವು ಜೀನ್ಸ್ ಧರಿಸಿ ಬನ್ನಿ ಸರ್‌,” ಆ ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವವಳೊಬ್ಬಳು ಹೇಳಿದಳು.
ಅವನು ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರುತ್ತಾ, ಸ್ವಲ್ಪ ಶುಷ್ಕ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ, “ಹೆಡ್‌ ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಫೋನ್‌ ಬಂದಿತ್ತು. ಡೈರೆಕ್ಟರ್‌ ಸರ್‌ ಗೆ ರಿಪೋರ್ಟ್‌ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ನಿಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿದ್ದರೆ ನಾನು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ರಿಪೋರ್ಟ್‌ ರೆಡಿ ಮಾಡಬಹುದು.”
ಹುಡುಗಿ ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು ಹಾಗೂ ಹೇಳಿದಳು, “ಹೌದು ಸರ್‌, ಒಂದು ಸಲ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಲಾ?”
ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಗಂಟುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳು ಹೇಳಿದಳು, “ಸರ್‌ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ಕೆಲಸದ ಬಗೆಗಲ್ಲ, ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಒಂದು ಸಲ ಟಚಿಂಗ್‌ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿದಿದೆ ಸರ್‌.”
`ಈ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರ. ಏನೇ ಹೇಳಿ, ಇವರು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಕೊಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅಭ್ಯಾಸವಿದೆ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಲೇ ಬೇಡಿ. ಏನಾದರೊಂದು ವಟವಟಾಂತ ಹೇಳ್ತಿರ್ತಾರೆ.’ ಅವನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡ.
ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಹುಡುಗಿಯರ ರೆಕಾರ್ಡ್‌ ಆರಂಭವಾಯಿತು. “ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲೇ 2 ವರ್ಷ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆ ಬಳಿಕ ಅಲ್ಲಿಂದ ವಾಪಸ್ಸಾದೆ!” ಎಂದಳು ಒಬ್ಬಳು.
“ಪಿಆರ್‌ ಸಿಗಲಿಲ್ಲವೇನೊ?” ಅವನು ಕೇಳಿದ.
“ಇಲ್ಲ ಸರ್‌, ಅಂತದ್ದೇನೂ ವಿಷಯ ಇಲ್ಲ. ಪಿಆರ್‌ ಇತ್ತು, ನೌಕರಿ ಕೂಡ ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಗಂಡ ವಾಪಸ್ ಹೋಗುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ, ಆಗ ನಾನು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬದಲಿಸಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ, ನನ್ನ ಇನ್‌ ಲಾಸ್‌, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಮತ್ತು ಕೆಲಸದವಳು ಇದ್ದಾಳೆ.”
“ಅಂದಹಾಗೆ ನನಗೆ ಜನದಟ್ಟಣೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಜನರಿಗೆ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆಯದೇ ಮುಂದೆ ಸಾಗಬೇಕು.”
ಬಳಿಕ ಅವಳು ಗಂಭೀರಳಾಗಿ, “ವಿಷಯ ಅದೂ ಕೂಡ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ ಸರ್‌. ಬೇರೆಯದೇ ಆಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ತನ್ನ ಮೈ ಬಣ್ಣದ ಬಗ್ಗೆ ಕೀಳರಿಮೆ ಇತ್ತು. ತನ್ನ ಟೀಚರ್‌ ಬಿಳಿಯರು (ಆಂಗ್ಲರು) ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ, ಇದೇ ವಿಷಯ ಸರ್‌. ನಾನು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬದಲಿಸಿಬಟ್ಟೆ. ನಾವೆಲ್ಲ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಾಪಸ್ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆವು.”
“ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗಲಿಲ್ಲವೇ?” ಅವನು ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದ.
“ಏಕೆ ಕೆಟ್ಟದೆನಿಸಬೇಕು, ನನ್ನ ದೇಶ ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಸರಿ. ನನ್ನದೇ ಆಗಿದೆ.”
ಆಗ ರೆಡ್‌ ಲೈಟ್‌ ಬಂತು. ಕಾರು ನಿಂತಿತು. ಆ ಹುಡುಗಿ ತನ್ನ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗ್‌ ತೆಗೆದು ಅದರಿಂದ ಪರ್ಸ್‌ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಳು. ಕಾರಿನ ಗಾಜನ್ನು ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮಹಿಳೆ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಣ ಕೊಡತೊಡಗಿದಳು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾರು ಹೊರಟಿತು. ಒಬ್ಬ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗ ರಸ್ತೆ ಮೇಲಿಂದ ಅಲಳ ಕಡೆ, ಫ್ಲೈಯಿಂಗ್‌ ಕಿಸ್‌ ಕೊಡುತ್ತಲಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ಅಲಳು ಹಾಗೆಯೇ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದ್ದಳು.
“ಇಂಥಲರಿಗೆಲ್ಲ ಹಣ ಕೊಡಬಾರದು. ಅಲರು ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿರುಲ ಬ್ಯಾಗ್‌ ನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಓಡಿಹೋಗಬಹುದು.”
“ಹೌದು ಸರ್‌. ನೀವು ಸರಿಯಾಗೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀರಿ. ಆದರೆ ಈಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಈಗ ಯಾರು, ಯಾವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದಾರೊ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮೊತ್ತ ಯಾರೊಬ್ಬರ ಹಸಿ ನೀಗಿಸಬಹುದು,” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಅವಳು ತನ್ನ ಹಣದ ಪರ್ಸ್‌ ನ್ನು ಪುನಃ ತನ್ನ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗ್‌ ಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಅವಳು ಡ್ರೈವರ್‌ ಗೆ, “ಡ್ರೈವರ್‌ ಅಣ್ಣ ಹಾಡು ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಿಸಿ, ಫಾಸ್ಟ್ ಮ್ಯೂಸಿಕ್‌ ಹಾಕಣ್ಣ,” ಎಂದಳು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳ ಮಗನ ಫೋನ್‌ ಬಂತು. ಡ್ರೈವರ್‌ ಮ್ಯೂಸಿಕ್‌ ಧ್ವನಿ ಕುಗ್ಗಿಸಿದ. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಗುವಿಗೆ ಹೋಂವರ್ಕ್‌ಮಾಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು.
“ಸರ್‌, ನನ್ನ ಮಗ ಬಹಳ ತುಂಟ. ನಾನು ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳದೆಯೇ ಅವನು ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ದಿನ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಆಫೀಸಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಅವನಿಗಾಗಿ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ, ನಾನು ನೌಕರಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ನನ್ನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲವೇ?”
“ಹ್ಞಾಂ… ಹ್ಞೂಂ…..,” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಅವನು ತನ್ನ ಮೆದುಳು ಹಾಗೂ ನಾಲಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಸಮತೋಲನ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡ. ಆದರೆ ಅವನ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ವೇಗ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು.
ಅವನು ಪರಿಪೂರ್ಣ ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಹೆಂಡತಿ ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳು ಅವನ ದಾರಿ ಕಾದು ಸುಸ್ತಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅವನ ಮಗುವಿಗೆ 8 ವರ್ಷ. ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬಂದ ಬಳಿಕ ಅದರ ದಿನಚರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿಯ ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೆಡೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಮಗಳು ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾಳೆ.
“ಸರ್‌,” ಆ ಹುಡುಗಿ ಅವನ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಲಗಾಮು ಹಾಕಿದಳು.
“ಹೇಳು.”
“ಸರ್‌, ನೀವು ಕೂಡ ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಊಟ ಮಾಡಲು ಬರ್ತಾ ಇರಿ. ನೀವು ಒಬ್ಬರೇ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡುವುದು ನಮಗೆ ಸರಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.”
“ನಾನು ಹೆಚ್ಚೇನೂ ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಉಪಾಹಾರ ಮಾತ್ರ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟ ನೆಪಮಾತ್ರ ಆಗಿರುತ್ತದೆ.”
“ಸರ್‌, ನಾಳೆ ನೀವು ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಬನ್ನಿ. ನಿಮಗೆ ಸರಿ ಎನಿಸದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ.”
ಒಂದು ಸಲ ಶುರುವಾದದದ್ದು ಮತ್ತೆಂದೂ ಕೊನೆಗಾಣಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅವರ ಜಗತ್ತು ದೂರದಿಂದ ಹೇಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತೊ ಒಳಗಿನಿಂದ ಬಹಳ ಸಂವೇದನಾಶೀಲವಾಗಿತ್ತು.
ಒಬ್ಬಳು ತನ್ನ ನೆರೆಮನೆಯ ಕಾಲು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಆಂಟಿಗೆ ಪೂರಿ ಪಲ್ಯ ಕೊಡಲು ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ತನ್ನ ಗೆಳತಿಯ ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕಾಗಿ ವಕೀಲರ ಬಳಿ ಎಡತಾಕುತ್ತಾಳೆ.
ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಒಬ್ಬಳಿಗೆ ತನ್ನ ನಾದಿನಿಗೆ ಮೆಹೆಂದಿ ಹಾಕಬೇಕಿದೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬಳಿಗೆ ತನ್ನ ಮಗುವಿಗೆ 4 ರೌಂಡ್‌ ಸೈಕಲ್ ಹೊಡಿಸಬೇಕಿದೆ, ಮತ್ತೊಬ್ಬಳಿಗೆ ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಉಪಚರಿಸಬೇಕಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಬರ್ಥ್ ಡೇ, ಪ್ರಮೋಶನ್‌, ಮಗುವಿನ ರಿಸಲ್ಟ್, ಗಂಡನ ಬರ್ಥ್ ಡೇ, ಮದುವೆ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿದಿನದ ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯರಿಂದ ಒಂದು ಉತ್ಸವದ ವಾತಾವರಣವೇ ಏರ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಶನಿವಾರ, ಭಾನುವಾರದಂದು ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜೆ ಇರುವ ಕಾರಣದಿಂದ ಶುಕ್ರವಾರವೇ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮವಿರುತ್ತದೆ. ಇದೆಂಥ ವಿಚಿತ್ರ ವಿಶ್ವ!
ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಆಫೀಸಿಗೆ ಮೊದಲು ಹಾಗೂ ಆಫೀಸಿನ ಬಳಿಕ ಸಾಕಷ್ಟು ಕೆಲಸಗಳಿವೆ. ಆಫೀಸಿನ ಕೆಲಸದಲ್ಲೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಅವನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಕಂಡುಬರತೊಡಗಿದವು.
ಅವನ ಹಿಂಜರಿಕೆ ಕೂಡ ಈಗ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾ ಹೊರಟಿತ್ತು. ತಾನು ಆಫೀಸ್‌ ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ಪುರುಷ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಕೂಡ ಖುಷಿಯಿಂದಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವನು ಪ್ರತಿದಿನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಡುಗೆ ಎಷ್ಟು ರುಚಿಯಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೆ ಹೊಗಳುವುದನ್ನು ಕೂಡ ಈ ದೇವಿಯರೇ ಕಲಿಸಿದ್ದರು.
ಇವತ್ತು ಶುಕ್ರವಾರ. ಅವನು ಬ್ಲೂ ಜೀನ್ಸ್ ಧರಿಸಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಹೆಂಡತಿ ಚಕಿತಳಾಗಿ, “ನೀವು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಅಲ್ವಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.
“ಹೌದು. ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಎಂದಾದರೊಮ್ಮೆ ಬದಲಾವಣೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.”
“ಹೌದು. ಇದು ಕೂಡ ಸರಿ,” ಹೆಂಡತಿ ಮೇಲ್ಮಾತಿಗೆ ತನ್ನ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದಳು. ಬಟ್ಟೆಯ ಬಾಬತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅನಿಷ್ಟು ಹಠಮಾರಿ ಎಂಬುದು ಅವಳಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಏನೊಂದೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋದ.
ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಸ್‌ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದರು, “ನಿಮ್ಮ ಟ್ರಾನ್ಸ್ ಫರ್‌ ಮಾಡಬೇಕಾ? ವಾಪಸ್ ಹೆಡ್‌ ಆಫೀಸಿಗೆ ಬರಲು ಇಚ್ಚಿಸುವಿರಾ?”
ಅವನಿಗೆ ಆಘಾತವೇ ಆಯಿತು, “ನೀವು ಹೇಗೆ ಹೇಳ್ತಿರೊ ಹಾಗೆ. ನಿಮ್ಮ ಆದೇಶವನ್ನು ನಾನು ತಪ್ಪಿಸದೇ ಪಾಲಿಸ್ತೀನಿ.”
“ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಹುಡುಗಿಯರಷ್ಟೇ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳ್ತಿದ್ರಲ್ಲ?”
“ಸರ್‌ ಹುಡುಗಿಯರಷ್ಟೇ ಇದ್ದಿರೇನಾಯ್ತು! ನನಗೆ ಅದರಿಂದ ಏನು ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ನನಗೆ ಬಹಳ ಹಿತಕರ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಝಗಮಗಿಸುವ ಪ್ರಪಂಚ.”
“ಹ್ಹ….ಹ್ಹ…..ಹಾ…..” ಅತ್ತ ಕಡೆಯಿಂದ ಬಾಸ್‌ ನಗು ಕೇಳಿಬಂತು. “ಅಂದಹಾಗೆ ಅದು ನಿಮಗೆ ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯ ಪೋಸ್ಟಿಂಗ್‌.”
“ಹೌದು ಸರ್‌. ನೀವು ಸರಿಯಾಗೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀರಾ….. ಇಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುವುದು ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ……” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಅವನು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ.
