ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಅಥವಾ ಬಳಪದಿಂದಲೇ ಬರೆಯುವ ಅಭ್ಯಾಸ,
ನಾಲಿಗೆಯಿಂದ ಕಡ್ಡಿ ಚೀಪುವುದು,
ಇದು ಬಹಳ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾಗಿತ್ತು, ಅದಕ್ಕೆ ಏನೋ ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ, ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಂ
ಗುಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ,
ನಾವು ಎoಜಲು ಕಡ್ಡಿಯಿಂದಾ
ಬರೆದರೂ ,ಸರಸ್ವತಿ ದೇವಿಯ
ಕೃಪೆ ಇತ್ತು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ,
ಅವಳು ಎಂದೂ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟಾಗಲಿಲ್ಲ. ಚಾಕಲೇಟ್ ಎಂಬ ಪದ ನಮಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇರಲಿಲ್ಲಾ. ಹುಣಿಸೆ ಹಣ್ಣು, ಉಪ್ಪು, ಈರುಳ್ಳಿ, ಹಸಿ ಮೆಣಸಿನ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು, ಕಲ್ಲಿನಮೇಲೆ ಕುಟ್ಟಿ, ಉಂಡೆ ಮಾಡಿ, ಕಟ್ಟಿಗೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ, ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ನಂತೆ ಚೀಪುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದೇ ನಮಗೆ ಸ್ವರ್ಗವಾಗಿತ್ತು.
ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ , ಪುಟ ಗಳ
ನಡುವೆ,
ನವಿಲಿನ ಪುಚ್ಚ,(ಗರಿ),
ಕೆಲವು ಗಿಡಗಳ ಎಲೆ ಮುಚ್ಚಿ
ಇಡುವ ಚಟ ಇತ್ತು...
ಇದರಿಂದ ಸರಸ್ವತಿ ದೇವಿಯ ಕೃಪೆ,
ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದೆಂಬ ಹುಚ್ಚು ಭಾವನೆಇತ್ತು...
ಹಳೆಯ ಪ್ಯಾಂಟಿನ
ಬ್ಯಾಗ್ ನಮ್ಮದು,
ಅಥವಾ ಅಕ್ಕನ ಹರಿದ
ಸೀರೆಯಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ
ಶಾಲಾ ಬ್ಯಾಗ್ ನಮ್ಮದು.
ಎಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕ ಮತ್ತು
ನೋಟ್ ಬುಕ್ ಗೆ ಕವರ್
ಹಾಕುವುದೇ ಒಂದು ಉತ್ಸವ ನಮಗೆ.
ಹಳೆಯ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನ,
ಹಾಳೆಗಳೇ ಕವರಿಗೆ ಸಿಗುವ ಪೇಪರುಗಳಾಗಿದ್ದವು...
ತಂದೆ ತಾಯಿಗೆ
ಶಿಕ್ಷಣದ ಕುರಿತಂತೆ,
ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಂತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಯಾರೂ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು
ಡಾಕ್ಟರ್, ಇಂಜಿನಿಯರ್
ಆಗುವ ಕನಸೂ ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ, ಒಂದು ಥಾನು ಬಟ್ಟೆ ತಂದು, ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ, ಒಂದೇ ತರಹಾ ಧಿರಿಸನ್ನು, ಹೊಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲೇ ನಾವೆಲ್ಲಾ, ಖುಷಿ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಸೈಕಲ್ ಸವಾರಿ, ಡಬ್ಬಲ್ ರೈಡ್,
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತ್ರಿಬಲ್ ರೈಡ್ ಕೂಡ
ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಎ ರ ಡೂ ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ನಡೆಸಿ,
ಹೀರೋ ಅನ್ನಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವ
ಛಲ,....
ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಮಾಸ್ಟರ್ ಕೈ ಏಟು
ತಿಂದೆವೋ ನೆನಪಿಲ್ಲ,
ಆದರೆ ,ಒಂದು ಸಲವೂ ಇದರ
ಸುಳಿವು ತಂದೆ ತಾಯಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದ ಹಾಗೆ, ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ನಾವು ಎಂದೂ ನಮ್ಮ ಮಾತಾ ಪಿತೃಗಳಿಗೆ,
I love you mom,
I love you dad..
ಅಂತ ಅನ್ನಲೇ ಇಲ್ಲ,...
ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ, ಮೇಲಿದ್ದ
ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನಾವೆಂದೂ
ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಆಗ ಅದರ ಅರಿವೂ ನಮಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬ, ಅಂದರೆ ಏನೆಂದು, ಅಥವಾ
ಈಗಿನ ಹಾಗೆ ಪಾಕೆಟ್ ಮನಿ, ಅಂದರೆ ಏನು ಅಂತ ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿರಲೇ ಇಲ್ಲಾ,
ಇಂದು ನಾವು ಬಹಳ ಮುಂದು ವರಿದಂತೆ ನಟನೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ,
ಯಾರಿಗೆ ಏನು ಬೇಕೋ
ಅದನ್ನು ಗಳಿಸಿದ್ದೇವೆ,
ಆದರೂ.. ಏನೋ ಕೊರತೆ ಮನವನ್ನು ಕೊರೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ...
ನಾವು ಈ ಜೀವನದ ಓಟದಲ್ಲಿ,
ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದೇವೆ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು ಮಾತ್ರ ನಿಜಾ,...
ನಾವು ಬೆಳೆದಿದ್ದು,
ವಾಸ್ತವಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ,
ಬಟ್ಟೆ ಗಳ ಇಸ್ತ್ರಿ ಬಗ್ಗೆ, ಕಾಲಿನ ಶೂ ಅಥವಾ ಚಪ್ಪಲಿ ನಾವೆಂದೂ ಧರಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲಾ.
(ಇಂದಿನವರಂತೆ)
ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ಮೂರ್ಖರಾಗಿಯೇ ಉಳಿದೆವು. ಇದೆಲ್ಲಾ,
ನಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹಾ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು,
ಅದೇ ಸರ್ಕಾರೀ ಶಾಲೆಗೆ ಖುಷಿಯಿಂದಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಟಸ್ ಪುಸ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲಾ.
ಇವಿತ್ತಿಗೂ ನಾವು ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ.
ಬಹುಶಃ ಈ ಕನಸುಗಳೇ
ನಮಗೆ ಜೀವಿಸುವ ಸ್ಪೂರ್ಥಿ.
ಈ ಆಸೆಯ ಕನಸುಗಳು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ,
ಇದುವರೆಗೆ ನಾವು ಹೇಗೆ
ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು?
ಇದರ ಕಲ್ಪನೆ
ಮಾಡುವದೂ ಕಷ್ಟ.
ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿ ಹೇಳುವದು
ಅಸಾಧ್ಯದ ಮಾತು..
ನಾವು ಒಳ್ಳೆಯವರೋ,
ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟವರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ....
ಇಷ್ಟಂತೂ ನಿಜ...
ನಾವೂ ಬದುಕಿ ಜೀವಿಸಿದೆವು, ಹೊಸ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಿದೆವು...
