ಕಥೆ - ಕೆ. ವಾರಿಜಾ
ಲಾಕ್ ಓಪನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಡಾ. ರೋಹನ್ಗೆ ನಿನ್ನೆ ನೋಡಿದ ಕೋಣೆಗಿಂತಲೂ ಬಹಳ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಹಿಂದಿನ ದಿನ ನೀಡಿದ್ದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರಿಸ್ಕ್ರಿಪ್ಶನ್ ಚೀಟಿ ಕಿಟಕಿ ಸರಳಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹೋದವನಿಗೆ ಚೀಟಿ ಸಿಕ್ಕಿತೇ ?
ಎರಡು ಮೇಜರ್ ಹಾರ್ಟ್ ಆಪರೇಷನ್ಸ್ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಯತ್ತ ಹೊರಟಿದ್ದ ಡಾ.ರೋಹನ್ಗೆ ಅಂದು ಬಹಳ ದಣಿವಾಗಿತ್ತು. ನಗರದಿಂದ 30 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿತ್ತು ಮನೆ. ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ಅಂದೇ ತನ್ನ ಮಗನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ ಎನ್ನುವುದು ನೆನಪಾಯಿತು.
ಕಾರಿನ ವೇಗವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ ಹೈವೇನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಬೇರೆ ವಾಹನಗಳೂ ಅತಿ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ರೋಹನ್ ತನ್ನ ಮಗನ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಮಗ ರಂಜಿತ್ ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ವಾಪಸ್ಸಾಗಿದ್ದ. ಮುಂದೆ ನಾಲ್ಕನೇ ತರಗತಿಗೆ ಸೇರಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದು, ಅಡ್ಮಿಷನ್, ಇನ್ನಿತರೆ ಕೆಲಸಗಳು ಇನ್ನೂ ಬಾಕಿ ಇದ್ದವು. ಕಾರು ಚಲಿಸುತ್ತಾ ಹತ್ತು ಹನ್ನೆರಡು ಕಿ.ಮೀ. ದೂರ ಬಂದಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು ತಲೆಗೆ ಹೂ ಮುಡಿದ ಒಬ್ಬ ತರುಣಿ ಕಾರಿಗೆ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದಳು. ರೋಹನ್ ತಕ್ಷಣ ಬ್ರೇಕ್ ಅದುಮಿದ. ಎರಡು ಸೆಕೆಂಡ್ಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರಿನ ಮುಂದಿದ್ದ ರೂಪ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.
``ಹೋಟೆಲ್ ರೈನ್ ಬೋ, ರೂಮ್ ನಂ.303,'' ರೋಹನ್ನ ಹಿಂದಿನಿಂದ ದನಿ ಕೇಳಿತು. ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಆ ತರುಣಿ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು.
``ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳದೆ ನೀನು ಹೇಗೆ ಒಳಗೆ ಬಂದೆ?'' ರೋಹನ್ ಅಸಮಾಧಾನದಿಂದ ನುಡಿದ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅವನಿಗೆ ಕಾರಿನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ, ಮುಚ್ಚಿದ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.
``ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಕಾರ್ಡಿಯಲ್ ಅಟ್ಯಾಕ್ ಆಗಿದೆ. ತುಸು ಬೇಗನೇ ಹೋಗಬಾರದೇ?'' ಎಂದಳು.
ಇವನೂ ವೈದ್ಯನಾದ್ದರಿಂದ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಲಾಗದೆ ಕಾರನ್ನು ಹೋಟೆಲ್ ನತ್ತ ತಿರುಗಿಸಿದ.
ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ನಂತರ ಕಾರು ಹೋಟೆಲ್ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿತು. ಅಲ್ಲಿನ ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿ ರೋಹನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಒಳಬಿಟ್ಟ. ರಿಸೆಪ್ಶನಿಸ್ಟ್ ಸಹ ರೂಮ್ ನಂ.303ನ್ನು ತೋರಿಸಿದಳು.
ಕೋಣೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದೊಡನೆ ಅಲ್ಲಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಬಾಲಕ ಮಲಗಿರುವುದು ಕಂಡಿತು. ರೋಹನ್ ಅವನನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಅದಾಗಲೇ ದೇಹ ತಣ್ಣಗಾಗಿ ಹೋಗಿರುವುದು ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು.
``ಹುಡುಗ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ......''
``ಹೌದೇ...?'' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವಳು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಿಟಕಿಯ ಕಡೆ ನಡೆದಳು. ಅದೇ ವೇಳೆಗೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ತಾನೂ ಸಹ ಡಾಕ್ಟರ್ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಆ ಹುಡುಗ ಸತ್ತಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ನೀಡಿದ. ಹೋಟೆಲ್ನಲ್ಲಿ ಈ ಮೂವರ ಹೊರತು ಇನ್ನಾರೂ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಮೌನ ಆವರಿಸಿತ್ತು.
ಇದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಚ್ಚರಿ ಎಂದರೆ ತನ್ನ ಮಗ ಸತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ತಿಳಿದೂ ಆ ಹೆಂಗಸು ಅಳುವುದಿರಲಿ ಯಾವ ದುಃಖದ ಭಾವನೆಯನ್ನೂ ತೋರ್ಪಡಿಸದೆ ನಿರಾಳಾಳಾಗಿದ್ದಳು. ಇದು ರೋಹನ್ಗೆ ಸೋಜಿಗವಾಗಿತ್ತು.