2012ರ ಡಿಸೆಂಬರ್‌ 16ರಂದು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗ್ಯಾಂಗ್‌ ರೇಪ್‌ ಅಪರಾಧಿಗಳ ಇಂಟರ್‌ವ್ಯೂ ಸರ್ಕಾರ ಹಾಗೂ ದೇಶಕ್ಕೆ ಕಹಿ ಗುಳಿಗೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಬ್ರಿಟಿಷ್‌ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿ ಫಿಲ್ಮ್ ನಿರ್ಮಾಪಕ ವೆಸ್ಲಿ ಉಡ್ವಿನ್‌ ಈ ರೇಪ್‌ನ ಅಪರಾಧಿ ಮುಕೇಶ್‌ನನ್ನು ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಇಂಟರ್‌ವ್ಯೂ ಮಾಡಿದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವನು ಅವ್ಯಾಹತವಾಗಿ, ಆ ಹುಡುಗಿಯದೇ ತಪ್ಪು. ಅವಳು ರಾತ್ರಿ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿನವರೆಗೆ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಒಂದುವೇಳಿ ಅವಳು ವಿರೋಧಿಸಿರದಿದ್ದರೆ ರೇಪ್‌ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಅವಳನ್ನು ಬಸ್‌ನಿಂದ ತಳ್ಳಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಉಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಒಂದುವೇಳೆ ತನಗೆ ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಿದರೆ ಮುಂದೆ ರೇಪ್‌ಮಾಡುವವರು ಪ್ರತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಹುಡುಗಿಯ ಹತ್ಯೆಯನ್ನೇ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ರೇಪ್‌ ಮತ್ತು ಹತ್ಯೆ ಎರಡರಲ್ಲೂ ಶಿಕ್ಷೆ ಒಂದೇ ರೀತಿ ಇದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ.
ಈ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳ ಇಂಟರ್‌ವ್ಯೂ ಇದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನೇ ದೋಷಿಗಳೆಂದರು. ಅವರು ಹಾಗಿರುವುದರಿಂದಲೇ ಅವರನ್ನು ರೇಪ್‌ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿರಲಿ, ನಗನಗುತ್ತಾ ಮಾತಾಡದಿರಲಿ, ಮೇಲಿನಿಂದ ಕೆಳಗಿನವರೆಗೆ ವಸ್ತ್ರದಿಂದ ಮುಚ್ಚಿರಲಿ. ಆಗಲೇ ಅವರು ಸುರಕ್ಷಿತರು ಎಂದು. ಅಂದರೆ ಹಿಂದೂ ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮಗಳಿಂದ ಓತ್ರಪ್ರೋತವಾಗಿರುವ ಸಮಾಜ ಪುರುಷರಿಗೆ ಮಹಿಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ವರ್ತಿಸುವುದು ಎಂಬ ಪಾಠವನ್ನೇ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನೇ ಅಪರಾಧಿಗಳೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತದೆ. ಗಂಡಸರಿಗೆ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ರೇಗಿಸಲು, ಮುಟ್ಟಲು, ಬೈಯಲು, ಅಶ್ಲೀಲ ಸಂಜ್ಞೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು, ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಬಲಾತ್ಕಾರ ಮಾಡಲು ಸಹ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಈ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದು ಬರುವುದೇನೆಂದರೆ ಅಪರಾಧಿಗಳು ಇದನ್ನು ಫಂಡಮೆಂಟಲ್ ರೈಟ್ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಇದಂತೂ ನಾಚಿಕೆಗೇಡಿನ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನಾಚಿಕೆಗೇಡು ಗೃಹಮಂತ್ರಿ ರಾಜನಾಥ್‌ ಸಿಂಗ್‌ರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಜೈಲರ್‌ ಮತ್ತು ಕೋರ್ಟ್‌ಗಳು ಅಪರಾಧಿಗಳ ಮನೋವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಅಡಗಿಸಿಡಲು ಇಚ್ಛಿಸುತ್ತಿರುವುದು. ಏಕೆಂದರೆ ದೇಶ ಹಾಗೂ ಸಮಾಜದ ಪೊಳ್ಳುತನ ಬಯಲಾಗಬಾರದೆಂದು. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಹಸುಗಳು ಹಾಗೂ ಮೇಕೆಗಳಂತಿವೆ. ಅವನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಂತರ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ, ಉಪವಾಸವಿಡುತ್ತಾರೆ, ಕೊನೆಗೆ ಕತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ತರಹ. ಗಂಡಸರ ಸೇವೆಗಾಗಿ ಮೀಸಲಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸೇವೆ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲೂ ಯಾವುದೇ ಅಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ.
ಗೃಹ ಸಚಿವಾಲಯ ಈಗ ಅಪರಾಧಿಗಳ ಅಸಹ್ಯಕರ ಮಾನಸಿಕತೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ವೆಸ್ಲಿ ಉಡ್ವಿನ್‌ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿದರು? ಯಾರು ಯಾವ ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಿ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿದರು ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದೆ. ಗೃಹ ಸಚಿವಾಲಯ ಈ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇದು ಹೇಗಿದೆಯೆಂದರೆ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರ ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ ಯೋಜನೆಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ಕೊಳಕು ಜಾಗಗಳಿಗೆ ವಿದೇಶೀಯರು ಹೋಗಲು ನಿರ್ಬಂಧಪಡಿಸಬೇಕು ಹಾಗೂ ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟ್ ದೇಶಗಳಂತೆ ಅವರಿಗೆ ಬರೇ ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ಜಾಗಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಬೇಕು.
ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲ ಸಮಾಜಗಳಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತವೆ. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಉಂಟಾಗುವ ಯಾತನೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಸಹನೀಯ ಹಾಗೂ ಅವರ್ಣನೀಯ ಆಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯನ್ನೇ ಮಾಡಬಾರದೆಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಚರ್ಚೆ ಬಹಳ ಅಗತ್ಯ. ಅದರಿಂದ ಸಮಾಜಕ್ಕೂ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಪುರುಷರಿಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಹಕ್ಕಿದೆ. ಸಮಾಜ, ಸರ್ಕಾರ ಕೋರ್ಟುಗಳು ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸರು ಏನೇ ಆಗಲಿ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುವೆತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
ಎಲ್ಲ ಗಲಭೆಗಳು, ಕಳ್ಳತನ, ದರೋಡೆ, ಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಗಳಂತಹ ಘಟನೆಗಳಾದಾಗ ಪೊಲೀಸರು ಸಂತ್ರಸ್ತರನ್ನು ದೋಷಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಪ್ರಸಂಗಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಪೀಡಿತಳನ್ನು ದೋಷಿಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಾರದು. ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಜದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣೆ ಸಿಗಬೇಕು. ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದ ಯುವತಿಗೆ ತಾಯಿ ಹುತಾತ್ಮಳಂತೆ ಗೌರವ ಕೊಡಬೇಕು. ನೆರೆಹೊರೆಯವರು ಅವಳನ್ನು ಬಲಿಷ್ಠರ ಬೇಟೆಯೆಂದು ತಿಳಿದು ಅವಳ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಮುಂದಾಗಬೇಕು. ಅವಳು ಮತ್ತು ಅವಳ ಮನೆಯವರು ತಮ್ಮನ್ನು ಕೀಳೆಂದು ಭಾವಿಸುವಂತಾಗಬಾರದು. ಮದುವೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಜ್ವರದಂತೆ ಭಾವಿಸಿ ಮರೆತುಬಿಡಬೇಕು.
ಅತ್ಯಾಚಾರದ ನೋವು ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಸಮಯಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ, ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ಸರ್ಕಾರ ಪೀಡಿತೆಯನ್ನು ತ್ಯಾಜ್ಯದಂತೆ ಕೀಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ದೋಷಿ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ರಾಣಿಯರು ಮತ್ತು ಜೌಹರ್‌ ಪದ್ಧತಿಗಳನ್ನು ಯಾವುದೇ ಹೆಣ್ಣಿನ ಶಾರೀರಿಕ ಸಂಬಂಧ ಅವಳ ಪತಿಯೊಂದಿಗಲ್ಲದೆ, ಇತರ ಪುರುಷರೊಂದಿಗೆ ನಡೆಯಬಾರದು ಎಂದೇ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಯಾವುದೇ ಕಟ್ಟುಪಾಡು ಪುರುಷರಿಗೇಕಿಲ್ಲ?
ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ಅಭ್ಯಾಸವೇನೆಂದರೆ ಜಗದ್ಗುರುವಾಗುವ ಇಚ್ಛೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ನಮ್ಮ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕೊನೆಗಾಣಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಸತ್ಯ ಎದುರಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಪೆಟ್ಟುಬೀಳುತ್ತದೆ. ಈ ಸತ್ಯದಿಂದಾಗಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ, ಕೋಟ್ಯಂತರ ಜೀವಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾದರೆ ನಮಗೆ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ. ಈ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳು ಕಾಣಿಕೆಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರು `ನಾನು ಅತ್ಯಾಚಾರಿ’ ಎಂಬ ಕಿರೀಟ ಧರಿಸಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾರೆ. ಜನ ಅವರನ್ನೇ ನಿಜವಾದ ಗಂಡಸರೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅವರ ಪಾದಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಸರ್ಕಾರದ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದಿಂದ ಸರ್ವರಿಗೂ ಮುಕ್ತಿ ಸಿಗಬೇಕು
ಭಾರತದ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ದೇಶದ ನಿಯಮಗಳು ಹಾಗೂ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮಹಾಕೋಟ್ಯಧಿಪತಿಗಳಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವ ನಿಯಮ ಕಾನೂನುಗಳು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸಲು ಈ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಭಾರಿ ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟಿದ್ದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಲಂಚ ಮೇರೆ ಮೀರಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ವರ್ಷವೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಲಂಚದ ಮೊತ್ತ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೀಗೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಈಗಲೂ ಖುಷಿಯಿಂದಿಲ್ಲ.
ಅನಿಲ್ ಅಂಬಾನಿ ಹೇಳುವುದೇನೆಂದರೆ ಈಗ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಭಯ ಶುರುವಾಗಿದೆ. ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಧಾರ ಸಮಯ ಮಿತಿಯನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಸಿಬಿಐ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ವಿಜಿಲೆನ್ಸ್ ಕಮಿಷನ್‌ ಮತ್ತು ಕಂಟ್ರೋಲರ್‌ ಆಫ್‌ ಆಡಿಟರ್‌ ಜನರಲ್ ಎಂಬುದು ಅವರ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ.
ಒಂದು ವೇಳೆ ಸರ್ಕಾರ ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತುರ್ತಾಗಿ ಅಥವಾ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ಕೈಗೊಂಡರೆ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಅಧಿಕಾರಿ ತನಕ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂದೇಹದ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಸಚಿವರು, ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಧಾರ ಬೇಗನೇ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ಅನಿಲ್ ಅಂಬಾನಿಯವರ ಹೇಳಿಕೆ.
ಅನಿಲ್ ಅಂಬಾನಿ ಹಾಗೂ ಇತರರು ಕಾನೂನಿನ ಈ ಒಳಸುಳಿವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಏನನ್ನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂದು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಕೂಡ ಭಯದ ನೆರಳಲ್ಲೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಚಿಹ್ನೆ ಹೊಂದಿರುವ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಲಕೋಟೆ ಮನೆ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ನಡುಕ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಸಮಸ್ಯೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಬರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಪೊಲೀಸ್‌ ಮನೆ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದರೆ ಜೈಲಿನ ಭೀತಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ನೆಮ್ಮದಿ ನಿರಾಳತೆ ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಬಯಸುವ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ನಗು ಕಸಿದುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಉದ್ಧಾರ ಆಗಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತಮಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಬೇಕು ಹಾಗೂ ಇತರರಿಗೂ ಒಳಿತಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಬರಬೇಕು. ಸರ್ಕಾರಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಧೋರಣೆಯಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಸಿಗಬೇಕು. ಅವರು ಶ್ರೀಮತರೇ ಆಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಬಡವರು, ಸಚಿವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಬೇಗ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕು, ನಗರ ಪಾಲಿಕೆಗಳು, ಆದಾಯ ತೆರಿಗೆ ಇಲಾಖೆ, ಠಾಣೆಗಳಲ್ಲಿ, ತಹಸೀಲ್ ಕಛೇರಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಬೇಗ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಡುವವರು ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ಕೋಟ್ಯಧಿಪತಿ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ತಮ್ಮ ಆಸ್ತಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೋಟಿಯಿದ್ದದ್ದು ದಶಕೋಟಿ ಶತಕೋಟಿ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಹಲವು ನೂರು, ಸಾವಿರ ಉಳಿಸುವವರ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ರೈತನೇ ಆಗಿರಬಹುದು, ಕಾರ್ಖಾನೆಯ ಮಾಲೀಕನೇ ಇರಬಹುದು ಅಥವಾ ಕೂಲಿಯ ಅಥವಾ ಪುಟ್ಟ ಶೆಡ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಮನೆ ಮಾಲೀಕ, ಸರ್ಕಾರದ ವಿಳಂಬ ಧೋರಣೆಯಿಂದ ಮುಕ್ತರಾದಾಗಲೇ ನಿಜವಾದ ಪ್ರಗತಿ ಸಾಧ್ಯ.ಕಾನೂನು ಕುರುಡೊ ಅಥವಾ ಜನರೊ….?
ಫೆಬ್ರವರಿ 17, 2002 ರಂದು ಅಂದರೆ ಸರಿಯಾಗಿ 13 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಆದ ಕೊಲೆಯೊಂದರ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸುವ ಅಂತಿಮ ತೀರ್ಪು ಇನ್ನೂ ಹೊರಬಿದ್ದಿಲ್ಲ.
ರಾಜಕೀಯ ಮುಖಂಡ ಡಿ.ಪಿ. ಯಾದವ್ ರ ಮಗ ವಿಕಾಸ್‌ ಯಾದವ್ ಮತ್ತು ಸಹೋದರನ ಮಗ ವಿಶಾಲ್ ಯಾದವ್ ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ತಮ್ಮ ಸೋದರಿಯ ಜೊತೆ ಗೆಳೆತನ ಬೆಳೆಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದನೆಂಬ ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿ ನಿತೀಶ್‌ ಕಠಾರಾ ಎಂಬ ಯುವಕನನ್ನು ಕೊಲೆ ಮಾಡಿ ಶವವನ್ನು ಬೇರೊಂದು ಕಡೆ ಎಸೆದಿದ್ದರು. ಕೆಳ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಇಬ್ಬರಿಗೂ 2008ರಲ್ಲಿ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಿ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಿತೀಶ್‌ ಕಠಾರಾನ ತಾಯಿ ನೀಲಂ ಕಠಾರಾರ ಆಗ್ರಹದ ಮೇರೆಗೆ ಪ್ರಕರಣ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗೆ ಹೋಯಿತು. ಅಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಗಲ್ಲುಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನೇನೂ ವಿಧಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಅವಧಿಯನ್ನು 30 ವರ್ಷಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದರು.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ದೇಶದ ಜೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಯಾದ ಕೈದಿಗಳನ್ನು 8-10 ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ನಡುನಡುವೆ ಪೆರೋಲ್ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆಂದು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಜೈಲಿನಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸಲ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಆ ರಿಯಾಯಿತಿಯನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿದೆ. ಪೆರೋಲ್ ಮೇಲೆ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಂಡು ಇವರು ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಮೋಜು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದೆ.
ಈಗ ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ ಜೈಲು ಶಿಕ್ಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರಬಹುದು. ಅಲ್ಲಿ ತೀರ್ಪು ಹೊರಬರಲು 8-10 ವರ್ಷಗಳೇ ತಗುಲಬಹುದೇನೋ? ಕಾನೂನನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಜನರಿಗೆ ಇದರ ಮುಂದಿನ ಪರಿಣಾಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಪರಾಧ ಮಾಡಿದ ಬಳಿಕ ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಶಿಕ್ಷೆಯಿಂದ ಬಚಾವಾಗಬಹುದು ಅಥವಾ ಕಡಿಮೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಅನುಭವಿಸಿ ಹೊರಗೆ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವರಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖದಾಯಕ ಸಂಗತಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಅಪರಾಧ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರವೇ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತದೆ. ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಿಸುವುದೇ ಸರ್ಕಾರಿ ವಕೀಲರ ಪ್ರಮುಖ ಧ್ಯೇಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಅಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಇಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಒತ್ತಡ ಇರುತ್ತದೆ.
ಈ ಪ್ರಕರಣಕ್ಕೆ ಈಗಾಗಲೇ 13 ವರ್ಷ ತಗುಲಿದೆ. ನಿತೀಶ್‌ ಕಠಾರಾನ ತಾಯಿ ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ಸುಖ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ಬಲಿಕೊಟ್ಟು ಯಾವುದೇ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ತಯಾರಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಒತ್ತಡವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಮಗನ ಕೊಲೆಗಾರರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಲೇಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಪಣ ತೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಜೆಸ್ಸಿಕಾ ಲಾಲ್ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ಹೀಗೆಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆಕೆಯ ಸೋದರಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ರಾಜಕಾರಣಿಯ ಮಗ ಮನು ಶರ್ಮಾಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಿಸಿಯೇಬಿಟ್ಟರು.
ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಅಪರಾಧಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಹೇಳಲು ಮತ್ತು ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಾಗುತ್ತಿವೆ. ನೀಲಂ ಕಠಾರಾ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಏನೇನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೊ ಅದೆಲ್ಲ ಪ್ರಶಂಸೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ತೆರನಾದ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲೂ ಇಷ್ಟೊಂದು ವಿಳಂಬವಾದದ್ದು ಮಾತ್ರ ನಿಜಕ್ಕೂ ಖೇದದ ಸಂಗತಿ.
